Άγιος Αχίλλειος: Πολιούχος Λάρισας – Ο βίος και η Μονή στις Πρέσπες

Ο Άγιος Αχίλλειος ο μυροβλύτης και θαυματουργός (Εορτή 15 Μαΐου), ήταν ένας από τους μεγάλους Πατέρες του τέταρτου αιώνα μ.Χ., που δόξασε την Εκκλησία ως αρχιεπίσκοπος Λαρίσης, με την ορθόδοξη πίστη του και την αγία βιωτή του.

Ο Άγιος Αχίλλειος καταγόταν από την Καππαδοκία, μια ιστορική περιοχή της Μικράς Ασίας.

Γεννήθηκε περίπου το 270 μ.Χ. σε μια πλούσια και ευγενική οικογένεια. Από νεαρή ηλικία ξεχώρισε για την ευσέβειά του και την αφοσίωσή του στον Χριστιανισμό. Αργότερα, ταξίδεψε στους Αγίους Τόπους και στη Ρώμη πριν εγκατασταθεί στη Λάρισα, όπου έγινε επίσκοπος και διακρίθηκε για το ποιμαντικό και θαυματουργό έργο του

Ο ταπεινός ιεράρχης συμμετείχε στην Α’ Οικουμενική Σύνοδο και ήταν από τους επικεφαλής σ’ αυτήν μαζί με τον Άγιο Νικόλαο και τον Άγιο Σπυρίδωνα.

Στα χρόνια που ζούσε ο Άγιος στη Λάρισα, κατά τους βιογράφους του, λυμαινόταν το σώμα της Εκκλησίας ιδιαίτερα η αίρεση του Αρειανισμού. Για την καταπολέμηση της αίρεσης αυτής συγκλήθηκε το 325 η Α’ Οικουμενική Σύνοδος στη Νίκαια της Βιθυνίας, στην οποία έλαβε μέρος πρωταγωνιστικό και ο Άγιος Άχιλλιος, κάνοντας και ένα θαύμα στο οποίο έδειξε την αλήθεια των Ορθοδόξων έναντι του Αρείου.

Trending

Μας πέρασε και η Βουλγαρία. Γιατί οι μισθοί στην Ελλάδα είναι χαμηλοί;

Υπόδειγμα ταπείνωσης

Προσκλήθηκε κάποτε ο Αγ. Αχίλλιος σε μια πόλη της Θεσσαλίας για κάποια ανάγκη της τοπικής τους Εκκλησίας. Οι κάτοικοι έκαναν μεγάλη προετοιμασία, αντάξια ενός επισκόπου, περιμένοντάς τον. Αφού ευπρέπισαν χώρους φιλοξενίας, καθάρισαν δρόμους, ετοίμασαν φαγητά, περίμεναν τον ερχομό του, που τον φαντάζονταν πάνω σε κάποιο πολυτελές άλογο με κουστωδία συνοδών, έναν δηλαδή ερχομό αντάξιο του αξιώματός του. Όμως, αντ’ αυτών, είδαν δυο κληρικούς που έρχονταν πεζοί.

Οι κάτοικοι της πόλης, νομίζοντας ότι ήταν προπομποί του Επισκόπου, ρώτησαν αν ο Άγιος ήταν κοντά. Όταν ο ένας από τους δυο κληρικούς είπε ότι αυτός είναι ο Επίσκοπός τους, οι απλοϊκοί κάτοικοι το εξέλαβαν σαν ειρωνεία. Μετά από λίγο, κι αφού επέμεναν ρωτώντας και ακούγοντας τα ταπεινά, γλυκά του λόγια, πείστηκαν ότι αυτός ήταν ο αρχιερέας τους και θαύμασαν την ταπείνωσή του. Βεβαίως, το ποίμνιό του ωφελήθηκε πολύ περισσότερο από την ταπείνωσή του παρά από τις αγαθοεργίες ή τους λόγους του.

Η Κοίμησή του

Ύστερα από 35 έτη αρχιερατείας στη Λάρισα, κατά τα οποία ο Άγιος στάθηκε «χηρών, ορφανών, πενήτων, αδικουμένων και των κακώς πασχόντων προϊστάμενος εν πολλή σπουδή», έφθασε και γι’ αυτόν η ώρα της κοίμησης, την οποία προαισθάνθηκε. Για τούτο κάλεσε πριν από αυτήν κοντά του τους ποιμένες της Εκκλησίας της Θεσσαλίας και τους λαϊκούς συνεργάτες του, για να τους χαιρετίσει και να τους αφήσει σαν παρακαταθήκη τις τελευταίες συμβουλές, που αποτελούσαν τους κεντρικούς άξονες και της δικής του βιοτής.

«Εγώ μεν, τέκνα, τους είπε, ήδη προς τον Θεόν επείγομαι και ο καιρός της εμής εφέστηκεν αναλύσεως». Για το λόγο αυτό σας παρακαλώ για τελευταία φορά να φροντίζετε και στο εξής για τη σωτηρία των ψυχών σας, ενθυμούμενοι ότι μετά θάνατον δεν έχει πια ο άνθρωπος καμία άλλη ευκαιρία μετάνοιας, εφόσον εκεί είναι ο καιρός των αντιδόσεων, ενώ εδώ είναι ο καιρός των αγώνων.

Πρώτα από όλα, δηλαδή, και πάνω από κάθε τι να κρατείτε απαρασάλευτα την ορθόδοξη πίστη.

Μαζί δε με αυτήν να φροντίζετε ταυτόχρονα και για την καθαρότητα του βίου και τον αγιασμό, ώστε να έρχεται και να ενοικεί μέσα σας, σαν σε ναούς καθαρούς, το Πνεύμα το Άγιο.

Κάθε δε οργή και θυμός να μένει μακριά από σας, ώστε να είσθε πάντοτε πράος και ειρηνικοί, όπως και ο Χριστός μας, που μας δίδαξε πάνω από όλα να είμαστε πράοι και ήμεροι και συγχωρητικοί για όλους».

Λέγοντας τα πιο πάνω και πολλά άλλα ακόμη για την αξία της ακτημοσύνης των αφιερωμένων στον Θεό πιστών, για τα καθήκοντα της φιλοξενίας, της ανεξικακίας και άλλων χριστιανικών αρετών, ο Άγιος παρέδωσε τελικά στα μέσα του τέταρτου μ.Χ. αιώνα ειρηνικά την ψυχή του στους αγίους Αγγέλους, που είχαν έλθει για να την παραλάβουν.

Το ιερό λείψανό του τοποθετήθηκε σε μια λάρνακα, που ο ίδιος είχε πιο μπροστά κατασκευάσει, για να ενθυμείται το θάνατο και να προετοιμάζεται για την πέραν του τάφου ζωή. Από τη λάρνακα αυτή ανέβλυσε κάποια στιγμή μύρο ευωδιαστό, φανερώνοντας ότι είχε βρει τη δικαίωση των κόπων και των αγώνων του από τον παντεπόπτη Κύριο.

Μετά δε από την οσιακή κοίμησή του, ο Άγιος έγινε ο ακοίμητος φρουρός και προστάτης όλων των πιστών της Λάρισας.

Τα θαύματα του Αγίου Αχίλλειου

• Θεραπείες ασθενών: Με ένα απλό άγγιγμα ή προσευχή, θεράπευε αρρώστους και ανακούφιζε τον πόνο των πιστών.
• Απομάκρυνση ληστών: Με τις προσευχές του, έδιωξε κλέφτες και ληστές που λυμαίνονταν τη Θεσσαλία.
• Θαύμα της ανομβρίας: Όταν η περιοχή υπέφερε από ξηρασία, προσευχήθηκε και έφερε βροχή, σώζοντας τον λαό από καταστροφή.
• Το θαύμα της πέτρας: Κατά την Α’ Οικουμενική Σύνοδο το 325 μ.Χ., προκάλεσε τους αρειανούς να ζητήσουν από μια πέτρα να αναβλύσει έλαιο. Όταν εκείνοι απέτυχαν, ο ίδιος προσευχήθηκε και η πέτρα άρχισε να βγάζει έλαιο, αποδεικνύοντας τη θεία δύναμη.
• Σύγχρονα θαύματα: Πιστοί αναφέρουν θεραπείες ασθενειών και λύσεις οικογενειακών προβλημάτων μετά από προσευχή στον Άγιο Αχίλλιο

Η σχέση του Αγίου Αχιλλίου με τις Πρέσπες και το ιερό λείψανό του

Στα χρόνια της βουλγαρικής ακμής το 986, ο τσάρος Σαμουήλ άρπαξε το λείψανο του Αγίου από τη Λάρισα και το τοποθέτησε σε λάρνακα στο νησάκι του Αγίου Αχιλλίου της Μικρής Πρέσπας, δημιουργώντας ένα προσκυνηματικό κέντρο για το βασίλειό του, δίνοντας συγχρόνως κύρος στην εξουσία του.

Στο νησάκι ο Σαμουήλ ανήγειρε μεγαλοπρεπή Ναό (βασιλική), της οποίας σήμερα σώζονται μόνο τα ερείπια. Ο τσάρος των Βουλγάρων ήθελε να κτίσει ένα μεγάλο Ναό για να ανταγωνιστεί την Αγία Σοφία της Κωνσταντινούπολης και για το λόγο αυτό, αφού πήρε το λείψανο ενός γνωστού Αγίου (όπως ήταν ιδιαίτερα τότε ο Άγιος Αχίλλιος), δημιούργησε την Εκκλησία αυτή στις Πρέσπες.

Ο Βυζαντινός χρονογράφος Γεώργιος Κεδρηνός γράφει για την αρπαγή του αγίου λειψάνου: «Μετήγαγε δε (ο Σαμουήλ) και το λείψανον του Αγίου Αχιλλείου επισκόπου Λαρίσης χρηματίσαντος επί Κωνσταντίνου του μεγάλου, τη μεγάλη και πρώτη Συνόδω παρόντος, (…) και εις Πρέσπαν απέθετο, ένθα ήσαν αυτώ τα βασίλεια, οίκον κάλλιστον και μέγιστον επί τω ονόματι αυτού δομησάμενος».

Μετά από πολλούς αιώνες, όπου το ιερό λείψανο του Αγίου αγνοούταν, βρέθηκε ευωδιάζον και με θαυμαστό τρόπο στα ερείπια του Ναού των Πρεσπών τη δεκαετία του 1960. Αφού μεταφέρθηκε στην Ιερά Μονή Ορμύλιας Χαλκιδικής, τελικά επέστρεψε ύστερα από δέκα αιώνες στη Λάρισα!

Συγκεκριμένα, στην εορτή του Αγίου τον Μάιο του 1981, με ενέργειες των μακαριστών μητροπολιτών Θεσσαλονίκης και Λαρίσης, Παντελεήμονα και Σεραφείμ αντίστοιχα, το λείψανο του Αγίου Αχιλλίου επέστρεψε στη Λάρισα και βρίσκεται σήμερα σε λάρνακα στον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό του Αγίου Αχιλλίου.

Πηγη  greekaffair.gr