«Αμφιβολία»: Κριτική Παράστασης

Το greekaffair.gr παρακολούθησε την παράσταση «Αμφιβολία» και σας μεταφέρει τις εντυπώσεις του μέσα από αυτήν την ανασκόπηση.

Κριτική Παράστασης: «Αμφιβολία» στο Θέατρο Δημήτρης Χορν.

Η θεατρική παράσταση «Αμφιβολία» του John Patrick Shanley παρουσιάζεται στο Θέατρο Δημήτρης Χορν (Αμερικής 10), με πρωταγωνιστές τους Φιλαρέτη Κομνηνού, Νικόλα Χανακούλα, Χριστίνα Χριστοδούλου και Ξένια Ντάνια, ενώ τη σκηνοθεσία υπογράφει ο Γιώργος Παπαγεωργίου. Το έργο, που βραβεύτηκε με τα βραβεία Pulitzer και Tony το 2005, μεταφέρθηκε το 2008 στον κινηματογράφο με τη Μέριλ Στριπ και τον Φίλιπ Σέιμορ Χόφμαν, αποσπώντας πολλές υποψηφιότητες για Όσκαρ.

Η αμφιβολία είναι ένα συναίσθημα που συχνά μας βασανίζει, ειδικά όταν καλούμαστε να αποφασίσουμε για την ενοχή ή την αθωότητα κάποιου βασισμένοι μόνο σε υποψίες. Είναι όμως αρκετές οι ενδείξεις για να καταδικάσουμε έναν άνθρωπο;

---

Υπόθεση παράστασης

Η ιστορία επικεντρώνεται στη σύγκρουση δύο διαφορετικών κόσμων και αντιλήψεων, οι οποίες εκδηλώνονται μέσα από τη διαμάχη της αδελφής Αλοίσιους και του πατέρα Φλυν.

Η αδελφή Αλοίσιους είναι μια αυστηρή, συντηρητική και πειθαρχημένη γυναίκα, που διευθύνει ένα καθολικό σχολείο. Στηρίζεται σε παραδοσιακές αξίες και στη βαθιά πίστη της στην Καθολική Εκκλησία, την οποία υπακούει με αφοσίωση για πολλά χρόνια. Ο χαρακτήρας της χαρακτηρίζεται από την προσήλωση στην παράδοση και την αποστροφή προς οποιονδήποτε νεωτερισμό, θεωρώντας τους ως απειλή για την τάξη και την ηθική της κοινότητας.

Από την άλλη πλευρά, ο πατέρας Φλυν είναι προσιτός και προοδευτικός. Επιδιώκει να κάνει την εκκλησία και το εκπαιδευτικό σύστημα περισσότερο προσβάσιμα σε όλους, αναγνωρίζοντας την ανάγκη για αλλαγές και εξελίξεις στον κόσμο γύρω του. Όταν κατηγορείται για σεξουαλική παρενόχληση προς έναν 12χρονο μαθητή, υπερασπίζεται τον εαυτό του, ισχυριζόμενος ότι οι πράξεις του έχουν καλές προθέσεις και στόχο την ελευθερία σκέψης και την πρόοδο.

Η σύγκρουση γίνεται πιο έντονη όταν η αδελφή Αλοίσιους, πεπεισμένη για την αλήθεια των κατηγοριών, αμφισβητεί την ηθική του πατέρα Φλυν. Οι βαθιά ριζωμένες πεποιθήσεις της και η ανάγκη της να προστατεύσει το σχολείο της και τους μαθητές της την καθοδηγούν, ενώ η πίστη της στην Καθολική Εκκλησία την ωθεί να πιστεύει ότι είναι σωστή στην κρίση της.

Όμως, τί θα γίνει αν αποδειχτεί ότι η κρίση της δεν είναι σωστή; Τι αν όλα όσα πίστευε μέχρι σήμερα, όσον αφορά την ηθική και την ακεραιότητα του πατέρα Φλυν, αποδειχθούν λανθασμένα; Αυτή η εσωτερική αμφιβολία προκαλεί μια συναισθηματική και ηθική κρίση για την αδελφή Αλοίσιους, που θα αναγκαστεί να αναθεωρήσει τις αντιλήψεις της και να αντιμετωπίσει τις συνέπειες της πεποίθησής της.

Η ιστορία αναδεικνύει τη σύγκρουση παραδοσιακών και προοδευτικών αξιών, καθώς και το προσωπικό δίλημμα που καλούνται να αντιμετωπίσουν οι ήρωες όταν οι βεβαιότητες τους τίθενται υπό αμφισβήτηση.

---

«Αμφιβολία»: μια μοναδική θεατρική εμπειρία.

Η παράσταση «Αμφιβολία» του Τζον Πάτρικ Σάνλεϊ, αναμφίβολα έχει αποσπάσει εγκωμιαστικές κριτικές για την ερμηνευτική της δύναμη και τη σκηνοθετική της προσέγγιση.

Η σύγκρουση μεταξύ συντηρητισμού και προόδου έρχεται στο προσκήνιο με αφορμή τον ερχομό ενός μαύρου μαθητή σε ένα σχολείο υπό την εποπτεία της Εκκλησίας. Ο ιερέας, με τις προσπάθειές του να αγκαλιάσει τη διαφορετικότητα και να δείξει πως όλα τα παιδιά του Θεού είναι ίσα, έρχεται αντιμέτωπος με εκείνους που πιστεύουν ότι μόνο η αυστηρότητα και η προσκόλληση στις παραδοσιακές αρχές μπορούν να διασφαλίσουν την τάξη και την ηθική στους μαθητές.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, οι τοίχοι της Εκκλησίας και του σχολείου αποκτούν συμβολικό ρόλο. Υποχωρούν και επανεμφανίζονται, κρύβουν και αποκαλύπτουν πρόσωπα και αλήθειες. Είναι αυτοί οι τοίχοι που άλλοτε προστατεύουν και άλλοτε φυλακίζουν, που κτίζουν και διαμορφώνουν τις ζωές των ανθρώπων. Όμως, όταν αυτοί οι τοίχοι αρχίζουν να υποχωρούν, οι άνθρωποι εκτίθενται – και μαζί τους οι πράξεις, οι σκέψεις και τα μυστικά που επιμελώς κρατούσαν κρυφά. Τότε έρχεται η στιγμή που οι αμφιβολίες φωτίζονται και οι αλήθειες αποκαλύπτονται μπροστά στα μάτια μας.

Είναι άραγε κατακριτέες οι προσπάθειες του ιερέα να αγκαλιάσει τη διαφορετικότητα και να υπενθυμίσει πως όλα τα παιδιά του Θεού είναι ίσα; Ή μήπως η αυστηρότητα και η προσκόλληση στις παραδοσιακές αρχές αποτελούν τον μοναδικό αποτελεσματικό τρόπο για τη διαπαιδαγώγηση των μαθητών; Και τελικά, μπορούν οι ενδείξεις από μόνες τους να σταθούν αρκετές για να στραφούμε εναντίον κάποιου;

Οι ερμηνείες είναι εξαιρετικά δυναμικές και συμβάλλουν στην ατμόσφαιρα του έργου με έναν έντονο και αμφίσημο τρόπο. Η Φιλαρέτη Κομνηνού, στον ρόλο της αυστηρής και επιφυλακτικής Αδελφής Αλοΐσιους, προσφέρει μια απόλυτα πειστική ερμηνεία γεμάτη ένταση και αυστηρότητα, φέρνοντας την αμφιβολία στην κεντρική σύγκρουση του έργου με σφιχτό, αυταρχικό ύφος. Η Αλοΐσιους, μέσα από την ερμηνεία της Κομνηνού, δεν είναι απλώς μια απειλή, αλλά μια γυναικεία φιγούρα που αντιμετωπίζει το αμφιλεγόμενο θέμα της ηθικής και της υπευθυνότητας με μια σχεδόν μανιακή αφοσίωση στη δικαιοσύνη και τη θρησκευτική πειθαρχία. Εντυπωσιάζει με την ένταση και την πολυπλοκότητα της ερμηνείας της.

Από την άλλη, ο Νικόλας Χανακούλας στον ρόλο του Πατέρα Φλιν προσφέρει μια ερμηνεία γεμάτη αμφισημία και βάθος. Παίζει έναν χαρακτήρα που φαίνεται να κρύβει μυστικά και αμφιβολίες, χωρίς να μπορείς να διακρίνεις αν είναι αθώος ή ένοχος. Η ικανότητά του να παίζει με τις αντιφάσεις του ρόλου, δημιουργώντας μια αίσθηση διπλωματίας και ευθύτητας που ταυτόχρονα δημιουργεί αμφιβολίες, είναι εντυπωσιακή.

Η Χριστίνα Χριστοδούλου, στον ρόλο της Αδελφής Τζέιμς, φέρνει μια αίσθηση αθωότητας και ευαισθησίας, αντιπαραβάλλοντας την αυστηρότητα της Κομνηνού με την αμφιβολία της νεαρής αδελφής που προσπαθεί να καταλάβει το σωστό από το λάθος. Η Χριστοδούλου πετυχαίνει να αναδείξει την εσωτερική σύγκρουση του χαρακτήρα της με απλότητα και πειθώ.

Τέλος, η Ξένια Ντάνια, στον ρόλο της μητέρας του μαθητή, δίνει μια εξαιρετικά συγκινητική ερμηνεία που προσθέτει συναισθηματική φόρτιση στο έργο. Η παρουσία της σκηνικά είναι έντονη, καθώς καταφέρνει να αποδώσει τη θλίψη, την ανησυχία και την αγωνία μιας μητέρας που το μόνο που την ενδιαφέρει είναι να προστατεύσει τον γιο της, ακόμα και αν χρειαστεί να τον θυσιάσει. Η ερμηνεία της είναι γεμάτη εσωτερική ένταση, χωρίς υπερβολές, και συντελεί στην ανατροπή της αμφιβολίας που διατρέχει όλη την παράσταση.

Ένα από τα πιο εντυπωσιακά στοιχεία της ερμηνείας της Ξένιας Ντάνιας είναι το τραγούδι που ερμηνεύει στο τέλος της παράστασης. Με τη φωνή της καταφέρνει να προσδώσει μια ιδιαίτερη μαγεία στη σκηνή, δημιουργώντας μια ατμόσφαιρα γεμάτη συναισθηματική φόρτιση. Η μελωδία μεταφέρει στους θεατές ένα βαθύτερο συναισθηματικό μήνυμα, που ταξιδεύει το κοινό σε μια άλλη διάσταση, προσφέροντας μια μοναδική εμπειρία.

Συνολικά, η απόδοση των ρόλων συντελεί καθοριστικά στην επιτυχία του έργου, με τις ερμηνείες να είναι ακριβείς, γεμάτες συναισθηματική ένταση και να αναδεικνύουν τη σύνθετη δυναμική των χαρακτήρων με εξαιρετικό τρόπο.

Η σκηνοθεσία του Γιώργου Παπαγεωργίου αποδίδει με εξαιρετικό τρόπο την ένταση και τη συναισθηματική φόρτιση του έργου, χρησιμοποιώντας λιτά αλλά αποτελεσματικά σκηνικά μέσα. Ένα εντυπωσιακό στοιχείο ήταν οι κινούμενοι τοίχοι, που μετακινούνταν αριστερά και δεξιά, δημιουργώντας ένα δυναμικό σκηνικό που εξελισσόταν συνεχώς. Αυτή η κινητικότητα των τοίχων δεν πρόσθετε απλώς οπτική ποικιλία, αλλά ενίσχυε και την αίσθηση της αβεβαιότητας και της αμφιβολίας που διαπερνά το έργο. Η λιτότητα και η απλότητα της σκηνοθετικής προσέγγισης ήταν απόλυτα εναρμονισμένη με την ατμόσφαιρα της παράστασης, καθώς τίποτα δεν φάνηκε περιττό, ενώ το σκηνικό παρέμενε εξαιρετικά λειτουργικό και πιστό στο πνεύμα του έργου.

Τα σκηνικά της Αλέγιας Παπαγεωργίου και οι φωτισμοί του Σάκη Μπιρμπίλη δημιουργούν μια εκπληκτική ατμόσφαιρα που ενισχύει τη δραματική ένταση της παράστασης. Οι φωτισμοί αντανακλούν τις εσωτερικές συγκρούσεις και τις αμφιβολίες που διέπουν την πλοκή, με το φως και τη σκιά να δημιουργούν μια ατμόσφαιρα γεμάτη ένταση. Μέσα από αυτά τα στοιχεία, η παράσταση εμβαθύνει σε ζητήματα αλήθειας, εξουσίας και ηθικής, προκαλώντας το κοινό να αναλογιστεί τις δικές του βεβαιότητες και αμφιβολίες, ενώ ταυτόχρονα το τοποθετεί σε μια συνεχιζόμενη εσωτερική αναζήτηση.

Η «Αμφιβολία» προσφέρει μια θεατρική εμπειρία που συνδυάζει εξαιρετικές ερμηνείες με μια σκηνοθετική προσέγγιση που ενισχύει τη συναισθηματική φόρτιση του έργου.

 

Εισιτήρια: ΕΔΩ 

---

Αυτή η κριτική στοχεύει να προβάλει τις κεντρικές αρετές της παράστασης και να ενθαρρύνει τους αναγνώστες να βιώσουν την εμπειρία από κοντά καθώς και να δείξει τις αδυναμίες αυτής.