«ΔΟΝ ΖΟΥΑΝ»: Κριτική Παράστασης

Το greekaffair.gr παρακολούθησε την παράσταση «ΔΟΝ ΖΟΥΑΝ» και σας μεταφέρει τις εντυπώσεις του μέσα από αυτήν την ανασκόπηση.

Κριτική Παράστασης: «ΔΟΝ ΖΟΥΑΝ» στο θέατρο Βεάκη.

Ο θρυλικός χαρακτήρας του Δον Ζουάν παρουσιάζεται στη σκηνή του Θεάτρου Βεάκη, σε μια σύγχρονη, τολμηρή και άκρως ενδιαφέρουσα ερμηνεία με πρωταγωνιστή τον Πάνο Βλάχο. Σε ελεύθερη απόδοση της Λητώς Τριανταφυλλίδου και του ίδιου του Πάνου Βλάχου, η παράσταση επιχειρεί να επαναπροσδιορίσει τη μορφή του εμβληματικού αντιήρωα και να εξετάσει εκ νέου τη θέση του άνδρα στον σύγχρονο κόσμο.

Υπόθεση παράστασης

Σε ένα μπαρ που μεταμορφώνεται σε «Εκκλησία της Ελευθερίας», ο Δον Ζουάν δεν είναι πια απλώς γόης, αλλά ηγέτης μιας cult χωρίς κανόνες—όπου ο ίδιος γίνεται ο απόλυτος κανόνας. Καθώς γοητεύει και χειραγωγεί τους ακόλουθούς του, η παράσταση εξερευνά τη λεπτή γραμμή μεταξύ πίστης και φανατισμού, θέτοντας καίρια ερωτήματα: Στην εποχή των πολιτισμικών πολέμων, μπορούμε να ακούσουμε κάτι σωστό από το λάθος πρόσωπο ή παραμένουμε τυφλά πιστοί στις ιδεολογίες μας;

Η παράσταση καταφέρνει να δώσει μια νέα οπτική στον Δον Ζουάν.

Ο Δον Ζουάν, από τον Μολιέρο μέχρι τον Λόρδο Βύρωνα, ήταν ανέκαθεν σύμβολο απόρριψης των παραδοσιακών αξιών και αναζήτησης της απόλυτης προσωπικής ελευθερίας. Ωστόσο, η νέα αυτή εκδοχή τον παρουσιάζει ως έναν ναρκισσιστικό ηγέτη, που μέσα σε έναν ιδεολογικά χαοτικό κόσμο εκμεταλλεύεται τα κλισέ και τα στερεότυπα για να εξυπηρετήσει τις δικές του φιλοδοξίες. Πρόκειται για μια προσέγγιση που φέρνει τον ήρωα πιο κοντά στη σημερινή πραγματικότητα, καθώς τον καθιστά έναν άνθρωπο που αναπαράγει επιφανειακές απαντήσεις σε πολύπλοκα ζητήματα.

Η παράσταση είναι γεμάτη ένταση και πολλαπλά μηνύματα.

Καταπιάνεται με ζητήματα όπως η διαφορετικότητα «είμαι ό,τι νιώθω, νιώθω ό,τι είμαι», αλλά και οι γυναικοκτονίες, με μια ιδιαίτερα δυνατή σημειολογία. Χρησιμοποιεί κλισέ όπως «οι άντρες δεν κλαίνε» και «οι άντρες δεν κοιμούνται με γατάκια», καταδεικνύοντας πώς τέτοιες φράσεις εξακολουθούν να καθορίζουν κοινωνικές αντιλήψεις και συμπεριφορές. Ασκεί μια κριτική για όλες τις θρησκείες του παρελθόντος.

Ένας πατέρας και ένας γιος. Δύο κόσμοι που συγκρούονται, μια σχέση υπό διαμόρφωση. Ο γιος, ένας σύγχρονος Δον Ζουάν, γοητευτικός, επιδέξιος στην τέχνη της αποπλάνησης, έχει μάθει να ξεγελά τις γυναίκες με την εμφάνιση και τους τρόπους του. Όταν, όμως, ο πατέρας του χρειάζεται βοήθεια, εκείνος αναλαμβάνει τη διαχείριση του μπαρ του. Κι εκεί, σε έναν χώρο που γίνεται κάτι περισσότερο από ένας απλός τόπος διασκέδασης, γεννιέται κάτι καινούργιο: μια νέα θρησκεία.

Το μπαρ μεταμορφώνεται σε ναό, ο ήρωας σε ιερή φιγούρα. Το όμορφο πρόσωπο και το γυμνασμένο σώμα του δεν είναι απλώς μέσα αποπλάνησης, αλλά σύμβολα λατρείας. Οι θαμώνες δεν είναι πλέον πελάτες, αλλά πιστοί. Ο κόσμος αρχίζει να ακολουθεί τη φιλοσοφία του, να προσκυνά το άγαλμά του, να υιοθετεί την κοσμοθεωρία του. Η νέα θρησκεία εξαπλώνεται.

Όμως, σε έναν κόσμο όπου οι άνθρωποι αναζητούν νέες μορφές πίστης, αξίζει να αναρωτηθούμε: ποιος δημιουργεί ποιον; Ο Θεός τους ανθρώπους ή οι άνθρωποι τον Θεό; Και, τελικά, πόσοι Δον Ζουάν κυκλοφορούν ανάμεσά μας, έτοιμοι να χτίσουν τη δική τους λατρεία;

Σκηνοθεσία

Η σκηνοθεσία της Λητώς Τριανταφυλλίδου είναι ευφυής, με ένα ιδιαίτερα εντυπωσιακό δεύτερο μέρος που σε μεταφέρει άμεσα στην ατμόσφαιρα του έργου. Οι σκηνικές μεταβάσεις είναι έντονες, ενώ η αλληγορία λειτουργεί με τρόπο που κάνει τον θεατή να σκεφτεί βαθύτερα.

Ερμηνείες

Πάνος Βλάχος, ως Δον Ζουάν: Εκπληκτικός. Ενσάρκωσε τον Δον Ζουάν με μοναδική εκφραστικότητα, αναδεικνύοντας τόσο τη γοητεία όσο και τη σκοτεινή του πλευρά. Η κίνησή του, ο χορός του (ακόμα και πάνω σε τακούνια) και η φωνητική του ερμηνεία ήταν εξαιρετικά. Κατάφερε να ισορροπήσει ανάμεσα στο χιούμορ και τη σοβαρότητα, δίνοντας έναν πολυδιάστατο χαρακτήρα στο ρόλο.

Κώστας Φιλίππογλου, ως ο πατέρας: Ένα πραγματικό ταλέντο, απέδωσε την ένταση και τη σκληρότητα του ρόλου του με μοναδική πειστικότητα. Οι ατάκες του και η στάση του αποτύπωσαν τα στερεότυπα της κοινωνίας, όπως η πίεση από την οικογένεια για σπουδές, οικονομική και επαγγελματική επιτυχία – αποκατάσταση, αλλά και για την θέση του άντρα στην κοινωνία και την οικογένεια.

Παναγιώτης Κατσώλης: Κερδίζει το κοινό ερμηνεύοντας με πάθος και ρεαλιστικότατα τον ρόλο ενός ανθρώπου που βρίσκεται στο περιθώριο, λόγω την έλλειψης της γοητείας και της εμφάνισης του Δον Ζουάν. Ήταν πειστικός και συγκινητικός.

Ηλέκτρα Φραγκιαδάκη, Ειρήνη Μπούνταλη, Μελίνα Βαμπούλα: Στάθηκαν αξιοπρεπέστατα στους ρόλους τους, προσφέροντας ταλαντούχες ερμηνείες που υποστήριξαν την ατμόσφαιρα της παράστασης.

Μουσική και σκηνικές επιλογές

Η μουσική αποτέλεσε ένα αμφιλεγόμενο στοιχείο της παράστασης. Αν και κάποιες στιγμές ενίσχυε το συναίσθημα, υπήρχαν περιπτώσεις όπου τα τραγούδια, αλλά και η χρήση του μικροφώνου, φάνηκαν να «βγάζουν» τον θεατή από το κλίμα, δημιουργώντας μια χαοτική αίσθηση. Ωστόσο σε μια ιδιαίτερη σκηνή, η επιλογή ενός ήρεμου και ρομαντικού τραγουδιού τη στιγμή που στο βάθος εκτυλίσσεται μια βίαιη σκηνή, λειτουργεί ως αλληγορία για την κοινωνική τάση να καλύπτει το άσχημο με μια επιφανειακή ωραιοποίηση.

Η παράσταση καταφέρνει να αποδώσει με μοναδικό τρόπο την πτώση ενός ανθρώπου από την απόλυτη ευτυχία και επιτυχία στον χλευασμό και την περιθωριοποίηση. Η αποδόμηση του αγάλματος, στο δεύτερο μέρος της παράστασης, ενισχύει αυτήν την ιδέα, παρουσιάζοντας την αντίθεση μεταξύ θεοποίησης και εγκατάλειψης.

Η αναθεωρημένη εκδοχή του Δον Ζουάν στο Θέατρο Βεάκη είναι μια έντονη, πολυδιάστατη και καλλιτεχνικά τολμηρή παράσταση που καταφέρνει να συνδυάσει το διαχρονικό με το σύγχρονο. Ο Πάνος Βλάχος ενσαρκώνει έναν Δον Ζουάν που δεν είναι απλώς ένας γοητευτικός αμφισβητίας, αλλά ένας άνθρωπος που εκμεταλλεύεται την εικόνα του για να προωθήσει έναν τρόπο ζωής χωρίς όρια – μια ψευδο-θρησκεία βασισμένη στην επιφάνεια και το φαίνεσθαι.

Παρότι κάποια μουσικά στοιχεία θα μπορούσαν να λειτουργούν καλύτερα μέσα στο σύνολο, η παράσταση συνολικά αποτελεί μια από τις πιο ενδιαφέρουσες θεατρικές προτάσεις της σεζόν, καταφέρνοντας να θέσει ερωτήματα για τον ρόλο των ανδρών, των κοινωνικών προτύπων και της αλήθειας πίσω από την επιφάνεια. Μια παράσταση που δεν αφήνει τον θεατή αδιάφορο, και αυτό από μόνο του είναι επιτυχία.

Εισιτήρια: ΕΔΩ 

Αυτή η κριτική στοχεύει να προβάλει τις κεντρικές αρετές της παράστασης και να ενθαρρύνει τους αναγνώστες να βιώσουν την εμπειρία από κοντά καθώς και να δείξει τις αδυναμίες αυτής.

Πηγή: Greekaffair.gr