Είδαμε την παράσταση: «Τρεις Γυναίκες» – Κριτική Θεάτρου

Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄ οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη

«Τρεις Γυναίκες»: Ένα αριστουργηματικό ταξίδι στον χρόνο και την ανθρώπινη ύπαρξη, καθηλώνοντας το κοινό από την αρχή μέχρι το τέλος.

Το greekaffair ξανά παρακολούθησε την παράσταση, ένα χρόνο ακριβώς μετά την πρεμιέρα της στο Δημοτικό Θέατρο του Πειραιά και σας μεταφέρει όλες τις πληροφορίες για την παράσταση.

Όσοι δεν είδατε τις «Τρεις ψηλές γυναίκες» του Robert Wilson στο Δημοτικό θέατρο του Πειραιά, έχετε ακόμα μια ευκαιρία να την παρακολουθήσετε στο Δημοτικό Θέατρο Ολύμπια Μαρία Κάλλας, για 8 ακόμα παραστάσεις. Μην την χάσετε.

Η παράσταση «Τρεις γυναίκες» του Robert Wilson, βασισμένη στο πολυβραβευμένο έργο του Edward Albee, μας εισάγει σε ένα βαθιά υπαρξιακό ταξίδι. Τρεις γυναίκες διαφορετικών ηλικιών συναντιούνται στη σκηνή, ενσαρκώνοντας τρεις εκδοχές του ίδιου προσώπου: τη 91χρονη, που βρίσκεται στο τέλος της ζωής της, τη μεσήλικη γυναίκα που διαχειρίζεται τη ματαίωση και τις απώλειες, και τη νεαρή που διακατέχεται από όνειρα και φιλοδοξίες. Μέσα από αυτή τη μοναδική συνάντηση, το έργο πραγματεύεται θεμελιώδη ζητήματα της ύπαρξης, όπως ο χρόνος, η θνητότητα, η ματαιότητα, αλλά και η συμφιλίωση με τον εαυτό μας. Η σκηνοθεσία του Wilson, οπτικά και συναισθηματικά εντυπωσιακή, ενώνει τις τρεις ηλικίες σε μια καθηλωτική θεατρική εμπειρία.

Trending

Σήμερα γιορτάζουμε την Κυριακή των Βαΐων

Η παράσταση θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ένας πίνακας ζωγραφικής που ζωντανεύει πάνω στη σκηνή. Με χρώματα, ήχους, ακόμη και μυρωδιές που ξυπνάει αυτό το ταξίδι στο χθες, το σήμερα και το αύριο. Όλα αυτά συνυπάρχουν και συνθέτουν έναν καμβά αρμονίας. Ήχοι, μουσικές και χρώματα συνυφαίνουν ένα μοναδικό θέαμα με βάση ένα υπέροχο κείμενο. Τα σώματα ζωντανεύουν, κινούνται στον χώρο και στον χρόνο δίνοντας την εντύπωση πως ίπτανται στο χθες, το σήμερα και το αύριο.

ΕΡΜΗΝΕΙΕΣ

Η Ρένη Πιττακή, στον ρόλο της ηλικιωμένης γυναίκας, προσφέρει μια από τις πιο δυνατές ερμηνείες της καριέρας της. Με κάθε της λέξη και κίνηση, αποδίδει την εύθραυστη φύση της ανθρώπινης ύπαρξης, καθώς και τη μοναξιά και τον απολογισμό που συνοδεύουν το τέλος της ζωής. Οι παύσεις της, γεμάτες σιωπηλή ένταση, προσθέτουν βάθος στη δραματουργία, ενώ η φυσικότητά της καθιστά τον χαρακτήρα της συγκλονιστικά αληθινό.

Η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, ως γυναίκα στη μέση ηλικία, αποτυπώνει εξαιρετικά την ένταση και την πολυπλοκότητα του συγκεκριμένου σταδίου της ζωής. Μέσα από την ερμηνεία της, ζωντανεύει τη ματαίωση και τον πόνο μιας ζωής γεμάτης από χαμένες ευκαιρίες, ενώ παράλληλα αφήνει να διαφανούν στιγμές αποδοχής και εσωτερικής γαλήνης. Η δυναμική παρουσία της Καραμπέτη επί σκηνής γεμίζει τον χώρο με συναισθήματα, κάνοντας κάθε της εμφάνιση αξέχαστη.

Η Λουκία Μιχαλοπούλου, στον ρόλο της νεαρής ηρωίδας, αποδίδει με ζωντάνια και ενέργεια τη φρεσκάδα και την αισιοδοξία της νεότητας. Η ερμηνεία της χαρακτηρίζεται από αφοπλιστική φυσικότητα, μεταφέροντας την ορμή και την αυτοπεποίθηση μιας γυναίκας που πιστεύει πως όλα είναι δυνατά. Η Μιχαλοπούλου ξεδιπλώνει τις προσδοκίες και τα όνειρα της ηρωίδας της με συγκινητικό τρόπο, προσδίδοντας στο έργο έναν τόνο ελπίδας και προσμονής.

Και οι τρεις ηθοποιοί, με τις μοναδικές τους ερμηνείες, συνθέτουν ένα αρμονικό και συγκλονιστικό σύνολο που αναδεικνύει την πολυπλοκότητα της ανθρώπινης ύπαρξης και την αέναη πάλη με τον χρόνο.

ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ

Η σκηνοθεσία του Robert Wilson είναι μια ωδή στη θεατρική τέχνη. Ο διάσημος δημιουργός χρησιμοποιεί με μαεστρία τον χώρο και τον χρόνο, δημιουργώντας μια σκηνική σύνθεση που ενώνει το δραματικό και το εικαστικό στοιχείο. Οι κινήσεις των ηθοποιών είναι υπολογισμένες στην παραμικρή λεπτομέρεια, θυμίζοντας χορογραφία, ενώ οι σκηνές μοιάζουν με ζωντανούς πίνακες που αποτυπώνουν τις φάσεις της ζωής. Ο ρυθμός της παράστασης διατηρεί την ένταση και το ενδιαφέρον του κοινού σε όλη τη διάρκεια, ενώ οι δραματουργικές κορυφώσεις είναι υποδειγματικές. Ο Wilson καταφέρνει να αποδώσει τον καθρέφτη της ζωής με τρόπο βαθιά ποιητικό και φιλοσοφικό, παρασύροντας το κοινό σε μια στοχαστική περιπλάνηση.

Ο φωτισμός

Ο φωτισμός, αποτελεί βασικό πυλώνα της σκηνοθεσίας και ένα αφηγηματικό εργαλείο υψηλής αισθητικής.

Οι εναλλαγές του φωτός υπογραμμίζουν τις συναισθηματικές μεταπτώσεις των χαρακτήρων, ενώ δημιουργούν οπτικά επίπεδα που συνθέτουν μια διαρκή συνομιλία ανάμεσα στο παρόν και το παρελθόν. Οι σκιές και τα έντονα χρώματα ενισχύουν τη θεατρική μαγεία, αναδεικνύοντας τον υπαρξιακό προβληματισμό του έργου. Παράλληλα, τα ηχητικά εφέ δεν λειτουργούν μόνο υποστηρικτικά αλλά προσθέτουν ένα ακόμα επίπεδο στην αφήγηση. Οι λεπτοί ήχοι της καθημερινότητας εναλλάσσονται με βαθιά, σχεδόν υπαρξιακά ηχητικά μοτίβα που ενισχύουν τη δραματικότητα της κάθε σκηνής. Μαζί με τον φωτισμό, δημιουργούν μια καθηλωτική ατμόσφαιρα που αγγίζει τις αισθήσεις και τη φαντασία.

Οι «Τρεις γυναίκες» είναι μια παράσταση-εμπειρία που συνδυάζει την υψηλή αισθητική με την υπαρξιακή αναζήτηση, προσφέροντας μια βαθιά συγκινητική και πνευματική θεατρική στιγμή. Δεν είναι απλώς ένα θεατρικό έργο· είναι μια κατάθεση ψυχής από όλους τους συντελεστές.