Ελένη Θυμιοπούλου: «Έχω μάθει ότι όλα στη ζωή χρειάζονται τον χρόνο τους»
Η Ελένη Θυμιοπούλου με αφορμή την θεατρική παράσταση «Σ’ εσάς που με ακούτε» της Λούλας Αναγνωστάκη, παραχώρησε συνέντευξη στο Greekaffair.gr και τον Κυριάκο Τσικορδάνο.
Η Ελένη Θυμιοπούλου, ηθοποιός της παράστασης «Σ’ εσάς που με ακούτε», μας συστήνει το έργο της Λούλας Αναγνωστάκη, τονίζοντας τη διαχρονικότητα και την πολιτική του διάσταση. Το κείμενο θίγει ζητήματα όπως η φτωχοποίηση, η αίσθηση ανασφάλειας, η άνοδος του φασισμού και η έλλειψη παιδείας, θέματα που παραμένουν επίκαιρα ακόμα και σήμερα.
Έχει μάθει ότι όλα στη ζωή χρειάζονται τον χρόνο τους, ότι μπορεί κάποιος να «ανθίσει»
όταν νιώσει ελεύθερος, ασφαλής και αποδεκτός, ότι χρειαζόμαστε τους άλλους για να
υπάρξουμε, ότι οι αποτυχίες είναι δυσάρεστες αλλά και μαθήματα ζωής, ότι τελικά αν και
κάπως κλισέ το «όλα για καλό» ισχύει.
Ποια είναι η Ελένη Θυμιοπούλου μιλήστε μας λίγο για εσάς;
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στα 80’s και 90’s σε ένα χωριό λίγο έξω από τη Θεσσαλονίκη, τη Γέφυρα, με όλα τα ωραία που ζήσαμε όσοι μεγαλώσαμε στην επαρχία εκείνα τα χρόνια: παιχνίδι στις γειτονιές, ποδήλατα και ξεγνοιασιά . Η νέα χιλιετία με βρήκε φοιτήτρια στο Τμήμα Θεάτρου της Σχολής Καλών Τεχνών του Α.Π.Θ. Πέρασα πρώτη με υποτροφία και συνέχισα να παίρνω υποτροφίες στα 3 πρώτα χρόνια της σχολής. Φυτούκλα με λίγα λόγια και πολύ χαρούμενη καθόλη τη διάρκεια των σπουδών μου. Τα φοιτητικά μου χρόνια είναι αυτά που αναπολώ πιο πολύ.
Μετά τις σπουδές ξεκίνησα να δουλεύω αρχικά στο ΔΗΠΕΘΕ Βέροιας και λίγο αργότερα στο Κ.Θ.Β.Ε. όπου και έχω παραμείνει μέχρι πολύ πρόσφατα. Ωστόσο επειδή δεν μου έφτασαν τα 6 χρόνια φοιτητικής ζωής στο Τμήμα Θεάτρου, ετοίμασα τα χαρτιά μου και πέρασα στο Τμήμα Ψυχολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής Θεσσαλονίκης.
Μου πήρε άλλα έξι χρόνια για να ολοκληρώσω τις νέες σπουδές. Στη δεύτερη ορκομωσία μου πήγα παρέα με την μεγάλη κόρη μου ενώ η μικρή ήταν στο δρόμο. Ο μπαμπάς τους, επίσης ηθοποιός, έλειπε σε κάποια περιοδεία. Συνηθισμένοι να χάνουμε μια ο ένας μια ο άλλος, σχολικές γιορτές, εκδρομές, γενέθλια… Φέτος που οι κόρες μου είναι πλέον 14 και 10 ετών, κατέβηκα για πρώτη φορά με παράσταση στην Αθήνα για μεγάλο χρονικό διάστημα. Τη λες και μια άλλου είδους ενηλικίωση από τις πολλές που
περνάμε στη ζωή.
Το θέατρο και η υποκριτική στη ζωή σας πως έρχεται ήταν ένα παιδικό όνειρο η πρόκυψε στην πορεία των χρόνων;
Ασχολήθηκα από έξι ετών με κλασικό μπαλέτο και λίγο αργότερα και με σύγχρονο χορό.
Θυμάμαι τον εαυτό μου να λέω ότι θέλω να γίνω χορεύτρια. Αργότερα προς το τέλος του
δημοτικού σχολείου ήρθα σε επαφή με το θέατρο μέσω μιας υπέροχης δασκάλας. Και σιγά
σιγά μεγαλώνοντας άφησα τη ζωή να μου δείξει το δρόμο. Ήξερα ότι ήθελα να σπουδάσω
θέατρο όχι απαραίτητα και αποκλειστικά υποκριτική οπότε επέλεξα το Τμήμα Θεάτρου του
ΑΠΘ και είπα ας δούμε πού θα μας πάει. Τελείωσα το τμήμα με κατεύθυνση υποκριτικής
τελικά. Τα πρώτα μου χρόνια ως επαγγελματίας όταν με ρωτούσαν τι δουλειά κάνω, δεν
έλεγα ποτέ ότι είμαι ηθοποιός, μου φαινόταν τεράστιο το βάρος αυτής της λέξης. Πέρασαν
χρόνια για να το λέω χωρίς να κομπιάζω.
Από την ημέρα που ξεκινήσατε να ασχολείστε με την υποκριτική και το θέατρο, ποια ήταν η πιο δύσκολη στιγμή και πώς την ξεπεράσατε;
Δεν μπορώ να θυμηθώ κάποια συγκεκριμένη στιγμή που με δυσκόλεψε. Προφανώς έχουν
υπάρξει πολλές. Πιο πολύ σκέφτομαι τις μικρές ή μεγαλύτερες απουσίες από στιγμές της
ζωής των δικών μου ανθρώπων αλλά αυτό δεν σχετίζεται με την υποκριτική αλλά με τη
συνθήκη του να δουλεύεις στο θέατρο.
Η Ελένη Θυμιοπούλου μέσα από την υποκριτική και το θέατρο τι πράγματα έχει διδαχθεί;
Έχω μάθει ότι όλα στη ζωή χρειάζονται τον χρόνο τους, ότι μπορεί κάποιος να «ανθίσει»
όταν νιώσει ελεύθερος, ασφαλής και αποδεκτός, ότι χρειαζόμαστε τους άλλους για να
υπάρξουμε, ότι οι αποτυχίες είναι δυσάρεστες αλλά και μαθήματα ζωής, ότι τελικά αν και
κάπως κλισέ το «όλα για καλό» ισχύει.
Αυτό το διάστημα πρωταγωνιστείτε στην παράσταση «Σ΄ εσάς που με ακούτε» της Λούλας Αναγνωστάκη. Ένα έργο που πραγματεύεται την πολιτική και κοινωνική αναστάτωση. Πώς
πιστεύετε ότι αντικατοπτρίζει τη σημερινή πραγματικότητα;
Το «Σ’ εσάς που με ακούτε μοιάζει σαν να γράφτηκε χθες. Ζούμε κάθε μέρα όλο και περισσότερο το παράλογο και δυστυχώς φαίνεται να το συνηθίζουμε, να μη μας εκπλήσσει πια και να νιώθουμε και εντελώς ανήμποροι στο να καταφέρουμε να αλλάξουμε κάτι. Αυτή τη στιγμή συντελείται στην Παλαιστίνη μια γενοκτονία την οποία παρακολουθούμε μάλιστα καρέ καρέ μέσα από τα social media και δεν κουνιέται φύλλο. Στις ΗΠΑ ένα καινούργιο διάταγμα αλλάζει κάθε τόσο τις συνθήκες ζωής και την αίσθηση ασφάλειας για πάρα πολλούς ανθρώπους. Στην Ευρώπη η Ακροδεξιά ανεβαίνει συνεχώς και στη μικρή μας χώρα έχει χαθεί κάθε αίσθηση εμπιστοσύνης στους θεσμούς και κάθε αισιοδοξία για το μέλλον.
«Σ΄ εσάς που με ακούτε»: Ποια είναι τα μηνύματα που θέλει να μας στείλει η Συγγραφέας Λούλα Αναγνωστάκη μέσα από το έργο;
Ότι ακόμα κι αν είμαστε σίγουροι ότι θα χάσουμε, ακόμα κι αν είμαστε ήδη οι χαμένοι της
Ιστορίας δεν μπορούμε παρά να μη συνεχίζουμε να αγωνιζόμαστε και να ελπίζουμε.
Η Συγγραφέας Λούλα Αναγνωστάκη το έργο «Σ΄ εσάς που με ακούτε» το έγραψε αρκετά χρόνια πριν. Πιστεύετε ότι παραμένει ακόμη και σήμερα επίκαιρο, η κοινωνία μας έχει αλλάξει τα πιστεύω και τα θέλω της;
Δυστυχώς παραμένει επίκαιρο και θα έλεγα μάλιστα ότι ήταν και απόλυτα προφητικό. Έχει
χαθεί ή κινδυνεύει να χαθεί (για να μην είμαι και εντελώς πεσιμίστρια) η έννοια της
συλλογικότητας και νιώθουμε όλο και περισσότερο μόνοι, αβοήθητοι και ανήμποροι να
επηρεάσουμε τις εξελίξεις. Όμως οι άνθρωποι και εξελικτικά να το δεις, μόνο ως ομάδες
μπορούσαν να επιβιώσουν. Και αυτό δε θα αλλάξει ποτέ.
Ποιος είναι ο ρόλος σας στην παράσταση «Σ΄ εσάς που με ακούτε» ;
Είμαι η Μαρία, μια Ελληνίδα που γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Γερμανία αλλά το μόνο που επιθυμεί πια είναι να γυρίσει στην Ελλάδα και να ζήσει εκεί. Παντρεμένη με τον Χανς, έναν Γερμανό πρώην καθηγητή και πολύ μεγαλύτερο της άντρα, είναι με κάποιο τρόπο η ψυχή του σπιτιού όπου διαμένουν επίσης ο Άγης, Έλληνας φοιτητής και η κοπέλα του , η Σοφια.
Εγκλωβισμένη σε μια ζωή που δεν την ευχαριστεί πια, ελπίζει και προσπαθεί να βρει έναν τρόπο να ξεφύγει και «να ζήσει και αυτή επιτέλους τη ζωή της» όπως αναφέρεται στο κείμενο.
Εσείς ως μια εκ των πρωταγωνιστών πως προετοιμαστήκατε για τον συγκεκριμένο ρόλο; Αντιμετωπίσατε κάποια δυσκολία μέχρι να φτάσετε στο πετσί του ρόλου σας;
Η προσωπική προετοιμασία είχε να κάνει με τη μελέτη του συνολικού έργου της Αναγνωστάκη έτσι ώστε να μπούμε στον κόσμο των ηρώων της γενικότερα, θέαση ντοκιμαντέρ και ανάγνωση βιβλίων που σχετίζονται με ιστορικά γεγονότα της εποχής, όπως η πτώση του Τείχους του Βερολίνου και η σύνοδος των G8 στη Γένοβα το 2001.
Από εκεί καιμετά όλα άρχισαν να γεννιούνται στις πρόβες: οι σχέσεις, οι άνθρωποι, οι συνήθειες. Με
την καθοδήγηση του Χρίστου Θεοδωρίδη και της Ξένιας Θεμελή (στις θέσεις του σκηνοθέτη και της χορογράφου αντίστοιχα), δύο από τους πιο χαρισματικούς και γενναιόδωρους ανθρώπους που έχω γνωρίσει στον χώρο. Μετά για ένα διάστημα όλη η ζωή περιστρέφεται γύρω από αυτό που πάει να δημιουργηθεί. Αλλάζει το φίλτρο με το οποίο παρατηρείς τον κόσμο και τον εαυτό σου και μαζεύεις υλικό για αυτό που χτίζεται.
Σε προηγούμενες συνεντεύξεις σας έχετε μιλήσει για κοινωνικά ζητήματα, όπως η βία και η καταπίεση. Πώς πιστεύετε το θέατρο μπορεί να συμβάλει στην κοινωνική αλλαγή;
Είναι ουτοπικό να θεωρούμε ότι το θέατρο μπορεί να αλλάξει τον κόσμο. Ποιο είναι το ποσοστό των ανθρώπων παγκοσμίως που έχουν πρόσβαση σε μια θεατρική παράσταση ή που ακόμα και την επιλέγουν ως μέσο ψυχαγωγίας; Φαντάζομαι πολύ μικρό. Πιστεύω στις μικρές αλλαγές. Μια παράσταση μπορεί ίσως να αλλάξει τη ζωή ενός ανθρώπου, όχι όλου του κόσμου αλλά κι αυτό είναι κάτι. Η θεατρική παιδεία ωστόσο και η ύπαρξη της τέχνης γενικότερα στην εκπαίδευση όλων των βαθμίδων μπορεί να αποτελέσει σημαντικό στήριγμα για τις κοινωνίες μας.
Έχετε αναφέρει ότι ο άνθρωπος καλείται να υπάρχει ως πολιτικό ον από νωρίς στη ζωή του. Επηρεάζει η πολιτική την τέχνη και το θέατρο στις μέρες μας και εάν ναι πως;
Η παρουσία της τέχνης στις ζωές των ανθρώπων και η αντιμετώπιση των καλλιτεχνών εκ
μέρους της πολιτείας είναι ξεκάθαρες πολιτικές θέσεις και δυστυχώς δεν ζούμε σε μια
χώρα όπου το κράτος στέκεται ευνοϊκά απέναντι τους.
Τι πιστεύετε ότι λείπει από το σύγχρονο θέατρο και πώς μπορεί να βελτιωθεί;
Περισσότερα σύγχρονα έργα ίσως που να συνομιλούν με το σήμερα και να ανοίγουν έναν
διάλογο μεταξύ των κοινωνικών ομάδων και των διαφορετικών γενεών χωρίς να δίνουν
εύκολες λύσεις και υποδείξεις. Ας θυμηθούμε πως είναι να σκεφτόμαστε ξανά.
Η τηλεόραση σας ενδιαφέρει και εάν ναι σε τι είδους σειρά μυθοπλασίας θα θέλατε να πρωταγωνιστήσετε;
Είναι ένα μέσο που σε φέρνει σε επαφή με ένα πολύ μεγαλύτερο κοινό και ως ηθοποιός
αναπτύσσεις νέους μηχανισμούς έκθεσης, ετοιμότητας και επικοινωνίας . Γιατί όχι; Μπορώ
να με φανταστώ τόσο μέσα σε μια τρελή κωμωδία όσο και σε μια σειρά εποχής.
Ποιο είναι το μεγαλύτερο όνειρο της Ελένης Θυμιοπούλου ως ηθοποιός;
Το μεγαλύτερο μου όνειρο είναι να μπορούσα να συνδυάζω δουλειά και ταξίδια: μια
περιοδεία ανά τον κόσμο με κάποια παράσταση, κινηματογραφικά γυρίσματα σε μέρη που
δύσκολα θα επέλεγες ως ταξιδιωτικό προορισμό…Εντάξει, όλα αυτά φαντάζουν λίγο όνειρα
θερινής νυχτός αλλά όπως λέει και η Λούλα, δε θα σταματήσουμε ποτέ να ονειρευόμαστε.
Σε κάτι πιο προσιτό, θα έλεγα ότι θα ήθελα να κάνω περισσότερο σινεμά.
Θα θέλατε να μας πείτε και τους άλλους πρωταγωνιστές της παράστασης;
Είμαστε μια ομάδα εννέα ηθοποιών: ο Νίκος Μήλιας στο ρόλο του Άγη ο οποίος μάλιστα
έχει προταθεί για το βραβείο Χορν καλύτερου νέου ηθοποιού για το συγκεκριμένο ρόλο, η
Χρυσή Μπαχτσεβάνη ως Σοφία, η Μαρία Μπαγανά ως Έλσα, ο Πάρης Αλεξανδρόπουλος ως
Τζίνο, η Σεμίραμις Αμπατζόγλου ως Τρούντελ, ο Νικόλας Δροσοπουλος ως Νίκος, ο Γιώργος
Κισσανδράκης ως Ιβάν και ο Χάρης Τσιτσάκης ως Χανς.
Μέχρι πότε θα παίζεται στο Αμφι-Θεατρο του Σπύρου Α. Ευαγγελάτου η παράσταση «Σ’ εσάς που με ακούτε της Λούλας Αναγνωστάκη» και ποιες ημέρες;
Παίζουμε μέχρι τις 18/5 στο Αμφι-Θέατρο Σπύρου Ευαγγελάτου κάθε Πέμπτη και
Παρασκευή στις 20.30, Σάββατο στις 21.00 και Κυριακή στις 20.00.
Μελλοντικά σχέδια υπάρχουν θα σας δούμε σε κάποια νέα θεατρική παράσταση το καλοκαίρι η το χειμώνα που μας έρχεται;
Το καλοκαίρι δε θα δουλέψω αλλά τουλάχιστον θα έχω την ευκαιρία να περάσω χρόνο με τα παιδιά μου που μου έχουν λείψει πολύ. Για το χειμώνα βρίσκομαι σε συζητήσεις αλλά δεν υπάρχει κάτι ανακοινώσιμο προς το παρόν.
Συνέντευξη Κυριάκος Τσικορδάνος
