«Φονικό στα σκοτεινά»: Κριτική Παράστασης

Το greekaffair.gr παρακολούθησε την παράσταση «Φονικό στα σκοτεινά» και σας μεταφέρει τις εντυπώσεις του μέσα από αυτήν την ανασκόπηση.

Το έργο «Φονικό στα σκοτεινά (Murder in the Dark)» του Torben Betts παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα, στο θέατρο ΑΓΓΕΛΩΝ ΒΗΜΑ. Η μετάφραση είναι της Μαργαρίτας Δαλαμάγκα-Καλογήρου και η σκηνοθεσία του Αλέξιου Κοτσώρη. Πρόκειται για τη δεύτερη παράσταση έργου του Betts στο ίδιο θέατρο, μετά τους Άτρωτους το 2018. Η Ελλάδα γίνεται η πρώτη χώρα, μετά το Ηνωμένο Βασίλειο, που φιλοξενεί το συγκεκριμένο έργο.

Υπόθεση Παράστασης

Παραμονή Πρωτοχρονιάς. Ένα τροχαίο ατύχημα σε έναν έρημο δρόμο φέρνει τον διάσημο, αλλά προβληματικό τραγουδιστή Danny Sierra και την δυσλειτουργική οικογένειά του σε ένα απομονωμένο εξοχικό σπίτι. Όλοι φιλοξενούνται από την ιδιόρρυθμη ιδιοκτήτρια που κάτι τούς θυμίζει. Από τη στιγμή που φτάνουν, μια σειρά περίεργων γεγονότων τους αναστατώνει… Τα φώτα σβήνουν, η ένταση ανεβαίνει και κρυμμένα μυστικά έρχονται στο φως. Τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται… Με τα  φώτα σβηστά, μόνο αν είσαι γενναίος θα μπορέσεις να αντιμετωπίσεις την αλήθεια.

«Φονικό στα σκοτεινά»:  Μια ιστορία γεμάτη αγωνία

Μπροστά στα μάτια μας ξετυλίγεται μια περίεργη ιστορία, γεμάτη μυστήριο και ένταση. Τα γεγονότα που διαδραματίζονται μοιάζουν αληθοφανή, κρατώντας μας σε εγρήγορση, καθώς περιμένουμε να δούμε ποιος από τους ήρωες θα πέσει θύμα, δικαιολογώντας τον σκοτεινό τίτλο. Η ώρα περνά ευχάριστα, με την αγωνία να κορυφώνεται όσο νέα πρόσωπα εισέρχονται στην πλοκή, φέρνοντας μαζί τους καινούργια δεδομένα, συγκρούσεις και συναισθηματικό βάθος. Οι ερμηνείες είναι εξαιρετικές, δίνοντας ζωή στους χαρακτήρες και τις ιστορίες τους. Ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα είναι η παρουσία της Αθήνας Μαυρομάτη. Ο ρόλος της μοιάζει αντιφατικός: είναι τελικά σύμμαχος ή εχθρός; Κρύβει κάποιο μυστικό; Η αίσθηση πως όλοι οι χαρακτήρες έχουν κάτι να αποκρύψουν εντείνει την αβεβαιότητα και το μυστήριο. Όλα εκτυλίσσονται σε ένα απομονωμένο μέρος, χωρίς ίντερνετ, σταθερό και σήμα στο κινητό, αποκομμένο από τον υπόλοιπο κόσμο λόγω καιρικών συνθηκών. Η αγωνία κορυφώνεται καθώς το ερώτημα παραμένει: Ποιος είναι ο δολοφόνος; Οι συγκρούσεις πολλαπλασιάζονται, τα συναισθήματα φτάνουν στα άκρα… μέχρι που έρχεται η μεγάλη ανατροπή.

Κριτική Παράστασης: «Φονικό στα σκοτεινά» στο Θέατρο Αγγέλων Βήμα.

Το έργο συνδυάζει με μαεστρία το μεταφυσικό στοιχείο με το ανθρώπινο δράμα, κρατώντας το κοινό σε συνεχή αγωνία και ενδιαφέρον για την εξέλιξη της ιστορίας.

Οι ηθοποιοί αποδίδουν με πάθος και αυθεντικότητα τους πολύπλοκους χαρακτήρες του έργου. Ο Αλέξιος Κοτσώρης, υποδυόμενος τον Ντάνι, έναν διάσημο αλλά προβληματικό τραγουδιστή, καταφέρνει να μεταφέρει την εσωτερική του πάλη και τις αδυναμίες του με συγκινητικό τρόπο. Η Αθηνά Μαυρομάτη, ως η ιδιόρρυθμη οικοδέσποινα, προσθέτει μια μυστηριώδη διάσταση στην παράσταση, ενώ η Θέμις Γκέκου, ο Νίκος Παντελίδης, ο Γιάννης Ζερβός και η Ειρήνη Δερμιτζάκη συμπληρώνουν το καστ με δυναμικές και πολυδιάστατες ερμηνείες.

​Αναλυτικότερα, ο Αλέξιος Κοτσώρης ενσαρκώνει τον Ντάνι με έναν τρόπο που τον κάνει να μοιάζει οικείος, ανθρώπινος, γεμάτος αντιθέσεις και συναισθηματικές διακυμάνσεις. Από την πρώτη του εμφάνιση, φέρνει στη σκηνή έναν χαρακτήρα που παλεύει με το βάρος του παρελθόντος, τις τύψεις και τις αποτυχίες του, χωρίς όμως να χάνει εκείνη τη χαρισματική αύρα του ανθρώπου που κάποτε έζησε τη λάμψη της δόξας. Ο τρόπος που αποδίδει τον Ντάνι είναι καθηλωτικός, γεμάτος εσωτερική πάλη και σιωπηλές εκρήξεις. Σε κάθε του κίνηση, σε κάθε του βλέμμα, μπορεί κανείς να διακρίνει τη φθορά, τη θλίψη και την απελπισία ενός ανθρώπου που δεν μπορεί να συμβιβαστεί με το παρόν του. Όταν βρίσκεται αντιμέτωπος με τις συνέπειες των πράξεών του—την απόσταση από τον γιο του, το ρήγμα με τον αδερφό του, τη σχέση του με τη Σάρα που μοιάζει περισσότερο με απόδραση παρά με αληθινή σύνδεση—ο Κοτσώρης αποδίδει αυτές τις στιγμές με έναν ακατέργαστο ρεαλισμό, κάνοντάς τες ακόμα πιο δυνατές. Δεν μένει μόνο στη σκοτεινή πλευρά του χαρακτήρα. Μέσα από μικρές λεπτομέρειες, αφήνει να φανούν το χιούμορ, η γοητεία και η ακαταμάχητη ενέργεια του Ντάνι, θυμίζοντας στο κοινό ποιος ήταν κάποτε και τι έχασε. Η ερμηνεία του δεν είναι μονοδιάστατη· έχει νεύρο, ρυθμό, ένταση, αλλά και στιγμές ευαισθησίας που κάνουν τον χαρακτήρα βαθιά ανθρώπινο. Ο Αλέξιος Κοτσώρης καταφέρνει να φέρει στη σκηνή έναν άντρα που προσπαθεί να συμφιλιωθεί με το παρελθόν του, δίνοντας μια ερμηνεία γεμάτη δύναμη, συγκίνηση και αλήθεια.

Η Αθηνά Μαυρομάτη δίνει σάρκα και οστά σε έναν από τους πιο ιδιαίτερους και αινιγματικούς ρόλους της παράστασης. Υποδυόμενη την οικοδέσποινα του σπιτιού, φέρνει στη σκηνή μια γυναίκα με παρελθόν σκοτεινό, γεμάτο μυστικά, που κινείται σαν σκιά. Από την πρώτη της εμφάνιση, καταφέρνει να δημιουργήσει μια έντονη παρουσία που μαγνητίζει το κοινό, κάνοντάς το να αναρωτιέται για τις πραγματικές της προθέσεις. Αυτό που ξεχωρίζει στην ερμηνεία της είναι η λεπτομέρεια με την οποία χτίζει τον χαρακτήρα της. Ισορροπεί αριστοτεχνικά ανάμεσα στη δραματική ένταση και την αναπάντεχη χιουμοριστική ελαφρότητα, κάνοντας τη φιγούρα της ακόμα πιο απρόβλεπτη. Οι στιγμές αγωνίας που δημιουργεί με την υποκριτική της είναι τόσο έντονες, που το κοινό νιώθει πως βαδίζει σε μια λεπτή γραμμή μεταξύ του φόβου και της συμπάθειας για τον χαρακτήρα της. Παράλληλα, οι στιγμές που δίνει χώρο στο χιούμορ και την ειρωνεία είναι εκρηκτικές, δίνοντας στην παράσταση μια αναπάντεχη ανάσα. Η ερμηνεία της είναι απόλυτα ειλικρινής και πειστική, αποτυπώνοντας με ακρίβεια την πολυπλοκότητα μιας γυναίκας που κουβαλά ένα βαρύ παρελθόν, αλλά καταφέρνει να επιβιώνει.

Η Θέμις Γκέκου, υποδυόμενη την Σάρα, είναι ένα πρόσωπο στην παράσταση που δεν περνάει απαρατήρητο. Από τη στιγμή που πατάει το πόδι της στη σκηνή, μαγνητίζει τα βλέμματα και αιχμαλωτίζει την προσοχή του κοινού. Με την εκρηκτική της ενέργεια, τη φυσική της γοητεία και το αβίαστο ταλέντο της, καταφέρνει να μεταμορφώνεται σε μια 22χρονη ατίθαση και ονειροπόλα κοπέλα, γεμάτη πάθος για ζωή, δίνοντάς της ένταση και βάθος. Μια νεαρή γυναίκα που διψάει να νιώσει, να χαρεί, να εξερευνήσει, να ξεφύγει από τα πρέπει και να αφεθεί στη μαγεία της νιότης. Και η Θέμις το ενσαρκώνει αυτό με απόλυτη φυσικότητα, φέρνοντας στη σκηνή έναν χαρακτήρα γεμάτο αλήθεια, αυθεντικότητα και ανεμελιά. Το παίξιμό της έχει νεύρο και ένταση, ισορροπεί αβίαστα ανάμεσα στον δυναμισμό και τη λεπτότητα, την ένταση και την ευαισθησία. Κάθε της βλέμμα, κάθε κίνηση, κάθε ανάσα είναι μελετημένη, αλλά ταυτόχρονα τόσο αυθεντική που μοιάζει σαν να γεννήθηκε γι’ αυτό. Εκπέμπει ένα sexiness που δεν είναι επιτηδευμένο, αλλά ακαταμάχητο, φωτίζοντας τη σκηνή με τη φυσική της λάμψη.

Ο Νίκος Παντελίδης καταφέρνει να δώσει στον Γουίλιαμ μια ερμηνεία γεμάτη βάθος, εσωτερική ένταση και αλήθεια. Αποτυπώνει με συγκλονιστικό τρόπο τον πόνο, την απογοήτευση, αλλά και την καταπιεσμένη τρυφερότητα του χαρακτήρα του. Δεν μένει σε μια μονοδιάστατη, σκληρή εκδοχή του Γουίλιαμ, αλλά τον προσεγγίζει με μια σπάνια ευαισθησία, αναδεικνύοντας τις ρωγμές πίσω από την τραχιά του επιφάνεια. Ο θεατής νιώθει το βάρος των χρόνων που πέρασε μόνος, τη θλίψη ενός ανθρώπου που θυσίασε τα όνειρά του, αλλά και τον ανομολόγητο θυμό για τον αδερφό του. Κι όμως, πίσω από αυτή τη σκληρότητα, ο Παντελίδης αφήνει να διαφανεί μια αχτίδα ελπίδας, μια βαθύτερη ανάγκη για επαφή, ακόμα κι αν αυτή έρχεται μέσα από τη σύγκρουση. Η ερμηνεία του είναι γεμάτη φυσικότητα και εσωτερικό ρυθμό, χωρίς υπερβολές ή επιτηδευμένες εξάρσεις. Αξιοποιεί στο έπακρο τις σιωπές, τις ανεπαίσθητες εκφράσεις, την ένταση του σώματός του, δημιουργώντας έναν χαρακτήρα που μοιάζει αληθινός, ζωντανός, βαθιά ανθρώπινος.

Σκηνοθεσία

Η σκηνοθετική προσέγγιση του Αλέξιου Κοτσώρη αναδεικνύει την ένταση και το αγωνία του έργου, δημιουργώντας μια ατμόσφαιρα που καθηλώνει. Η χρήση του φωτισμού και της μουσικής ενισχύει το μεταφυσικό στοιχείο, ενώ οι σκηνικές επιλογές προσδίδουν βάθος στην αφήγηση. Ο σκηνοθέτης καταφέρνει να ισορροπήσει ανάμεσα στο θρίλερ και το ανθρώπινο δράμα, προσφέροντας μια ολοκληρωμένη θεατρική εμπειρία.

Η χρήση του φωτισμού και του καπνού στην παράσταση δεν λειτουργεί απλώς ως ένα αισθητικό στοιχείο, αλλά ως ένα ζωτικό κομμάτι της ατμόσφαιρας, ενισχύοντας το αίσθημα της αγωνίας και του υπόγειου τρόμου που διαπερνά την ιστορία. Οι σκιές που δημιουργούνται στη σκηνή, οι έντονες αντιθέσεις φωτός και σκοταδιού και η διακριτική, σχεδόν κινηματογραφική προσέγγιση στους φωτισμούς κάνουν κάθε σκηνή να μοιάζει με έναν πίνακα γεμάτο ένταση και συναίσθημα. Ο καπνός προσδίδει μια αίσθηση μυστηρίου, εντείνοντας την ατμόσφαιρα και δημιουργώντας στιγμές όπου η πραγματικότητα και η ψευδαίσθηση μοιάζουν να συγχέονται.

Η κορύφωση της παράστασης, η τελευταία σκηνή, είναι πραγματικά εντυπωσιακή. Η σκηνοθετική ματιά απογειώνει τη στιγμή, με τις χρωματικές επιλογές και τους φωτισμούς να δίνουν έναν σχεδόν σουρεαλιστικό τόνο, μεταφέροντας το κοινό σε έναν κόσμο όπου η ένταση φτάνει στο αποκορύφωμά της.

Αυτό που κάνει την παράσταση πραγματικά ξεχωριστή είναι η ισορροπία ανάμεσα στη σκηνοθετική ευφυΐα και τη δύναμη του σεναρίου. Το κείμενο δένει απόλυτα με την οπτική αισθητική, δημιουργώντας μια εμπειρία που ξεπερνά τα όρια της σκηνής και γίνεται σχεδόν βιωματική για τον θεατή. Είναι εντυπωσιακό το πώς σε έναν μικρό θεατρικό χώρο, η ομάδα καταφέρνει να στήσει ένα αριστούργημα, αποδεικνύοντας πως η τέχνη δεν χρειάζεται μεγαλειώδη μέσα για να καθηλώσει—μόνο έμπνευση, πάθος και αφοσίωση.

Η παράσταση «Φονικό στα σκοτεινά» είναι μια παράσταση που συνδυάζει το μυστήριο με την ανθρώπινη ψυχολογία, προσφέροντας στο κοινό μια εμπειρία γεμάτη ένταση και ανατροπές. Συνολικά, πρόκειται για μια παράσταση που αξίζει την προσοχή των θεατρόφιλων, προσφέροντας μια μοναδική εμπειρία που συνδυάζει το μεταφυσικό με το ανθρώπινο στοιχείο.

Εισιτήρια: ΕΔΩ 

Αυτή η κριτική στοχεύει να προβάλει τις κεντρικές αρετές της παράστασης και να ενθαρρύνει τους αναγνώστες να βιώσουν την εμπειρία από κοντά καθώς και να δείξει τις αδυναμίες αυτής.