Γιάννης Αρμυριώτης: «Η φωτογραφία είναι ένα μέσο για το δημιουργό – φωτογράφο να εξερευνήσει τον ίδιο του τον εαυτό»

O Φωτογράφος Γιάννης Αρμυριώτης με αφορμή την πρώτη του προσωπική έκθεση φωτογραφίας εξομολογείται  στο greekaffair και στον Κυριάκο Τσικορδάνο για πρώτη φορά άγνωστες προσωπικές στιγμές του. Επίσης μας εξηγεί τι ήταν αυτό που τον οδήγησε να κάνει την έκθεση φωτογραφίας με θέμα «Αποπροσωποποίηση – Κατάθλιψη, άγχος και κρίσεις πανικού.

Κ Αρμυριώτη θα ξεκινήσουμε τη συνέντευξή μας θέλοντας να σας γνωρίσουμε καλυτέρα και ξεδιπλώνοντας το νήμα της ζωή σας από την αρχή. Πείτε μας, ποιες είναι οι ρίζες καταγωγής σας, πού γεννηθήκατε και πως ήταν τα παιδικά σας χρόνια;

Καταρχάς θα ήθελα να σας ευχαριστήσω ιδιαίτερα για την πρόσκληση αυτή. Είμαι 29 χρονών
και κατάγομαι από την Θεσσαλονίκη. Στα 18 μου αποφάσισα να κατέβω στην Αθήνα και να
σπουδάσω φωτογραφία στο πρώην ΤΕΙ Αθήνας, όπου πέρασα. Τα παιδικά μου χρόνια σε μεγάλο
βαθμό θα τα χαρακτήριζα αθώα, όχι ανέμελα και εύκολα, αλλά αθώα. Δυο υπέροχους γονείς, μια
ακόμα πιο υπέροχη γιαγιά, στην οποία έχω αφιερώσει και την πτυχιακή μου αλλά και την
συγκεκριμένη έκθεση φωτογραφίας και μια μεγαλύτερη αδερφή σύμμαχο και στήριγμα σε όλα.
Δεν θα τα χαρακτήριζα εύκολα και ήσυχα, υπήρχαν εντάσεις, φωνές και τσακωμοί, όπου τις
περισσότερες φορές εγώ έπρεπε να κάνω τον διαμεσολαβητή και ήμουν αυτός που θα ηρεμούσε
το κλίμα. Ένα παιδί χωρίς φίλους, εσωστρεφής, διαφορετικός και για πολλούς «περίεργος».

Ως παιδί ποια ήταν η σχέση σας με το σχολείο και τα γράμματα; Για την τέχνη
το ενδιαφέρον υπήρξε από την παιδική σας ηλικία ή ήρθε μετέπειτα;

Η σχέση μου με το σχολείο ήταν αρκετά δύσκολη και ψυχοφθόρα. Δύσκολη αρχικά ως προς τις
παρέες, όντας ένα αρκετά μοναχικό, κλειστό και «περίεργο» παιδί όπως ήδη ανέφερα. Ύστερα
ως προς τους καθηγητές, για κανέναν δεν ήμουν αρκετά καλός σε κάτι, πάντα έπρεπε να
προσπαθώ για το περισσότερο – αυτό το κομμάτι είναι και η αφορμή ενός ολόκληρου
κεφαλαίου της έκθεσης, εκείνου που δίνω τον τίτλο «ακαδημαϊκού άγχους». Bullying και από
τις δυο πλευρές, με άμεσο τρόπο από τους συμμαθητές μου και έμμεσο από τους καθηγητές. Εν
κατακλείδι, καταλαβαίνει κανείς πόσο ψυχοφθόρα είναι η προσωπική μου σχέση με τα σχολικά
χρόνια. Η σχέση μου με τα γράμματα είναι κάπου στην μέση. Δύσκολη στο δημοτικό, όντας ένα
παιδί λίγο «αργό» και ανέμελο. Στην ουσία δεν τα έπιανα εύκολα και ήθελα να παίξω. Και
αρκετά απαιτητική και ψυχοφθόρα στο γυμνάσιο και λύκειο. Απαιτητική από μεριάς μου, εγώ
πίεζα τον εαυτό μου να αποδείξει σε φαντάσματα του δημοτικού ότι τα καταφέρνω, ότι μπορώ
να πάρω έπαινο. Δυστυχώς ίδια μορφής φαντάσματα υπήρχαν και εκεί.

Ποτέ δεν υπήρξα αρκετός για τους καθηγητές μου, οπότε η επίτευξη του στόχου για έπαινο πάντα έφτανε 0,2 μονάδες πριν πραγματοποιηθεί, διότι με 17,9 έπαινο δεν παίρνεις. Τώρα όσο αφορά το
ενδιαφέρον μου για την τέχνη, πιστεύω πάντα υπήρχε, είτε με την μορφή ζωγραφικής, είτε με το
θέατρο και την μουσική. Παρακολουθούσα από μικρό θέατρο με την μητέρα μου, μαθήματα
ζωγραφικής, άκουγα μουσική και λάτρευα τις συναυλίες.

Πότε και με ποια αφορμή αντιληφθήκατε ότι η φωτογραφία είναι ένα μέσο που
σας ενδιαφέρει και για ποιον λόγο;

Πολύ ενδιαφέρον ερώτηση και με κάποιον τρόπο συνέχεια της προηγούμενης. Οι συναυλίες
ήταν ένας χώρος και ένα μέσο που με έκανε να αγαπήσω και να δεθώ με το κόμματι της
φωτογραφίας, κυρίως του βίντεο. Η βιντεοσκόπηση μια συναυλίας ήταν η παρέα μου αρκετά
απογεύματα στο σπίτι. Άπειρες έρευνες αγοράς φωτογραφικής μηχανής, με κρυστάλλινο ήχο
στο βίντεο, για την καλύτερη καταγραφή του ήχου σε συναυλίες και μπουζούκια. Δεν ήταν απλά
μια καταγραφή για μένα, πάντα υπήρχε ένα επαγγελματικό ύφος και πάντα σκεφτόμουν ότι αυτό
που κάνω είναι ένα βίντεο κλιπ ή μια συναυλία στην τηλεόραση. Ακόμα και σήμερα προσπαθώ
να φτάσω αυτό το επίπεδο. Τελειομανία; Ψυχαναγκασμός; Δεν ξέρω, κάπου στην μέση.

Όταν κλείνετε το ένα μάτι και καδράρετε μέσα από το φωτογραφικό φακό τι
νοιώθετε και τι σκέφτεστε εκείνη τη στιγμή;

Τι σκέφτομαι; Αρκετά πράγματα. Σίγουρα προσέχω τον ορίζοντα πάντα να είναι στην ευθεία και
τα στοιχεία που μου αρέσουν να είναι μέσα στο κάδρο. Συνήθως νιώθω ευγνωμοσύνη που
μπορώ και βλέπω. Εκείνη την στιγμή θέλω να το καταγράψω, αυτήν την ομορφιά που βλέπουν
τα μάτια μου να καταγραφεί και μέσα στο φακό. Δυστυχώς τις περισσότερες φορές τα μάτια
βλέπουν καλύτερα, ο φακός δεν μπορεί να αποδώσει τα ίδια χρώματα, το ίδιο φως, την ίδια υφή.
Για αυτόν τον λόγο λέω συχνά ότι θα ήθελα τα μάτια μου να είναι κάμερα, να έχουν ένα rec και
να γράφουν συνέχεια. Να μπορώ να ανατρέξω σε εικόνες, άτομα, αναμνήσεις, γεγονότα με την
ίδια ζωντάνια. Έχω τεράστια αγάπη στον ουρανό, τα σύννεφα και το πράσινο. Εκεί έρχεται η
ευγνωμοσύνη προς τον Θεό που μπορώ και αντικρίζω αυτήν την ομορφιά.

Φωτογραφία και ψυχολογία. Πως σχετίζονται μεταξύ τους; Αναλύστε
μας λίγο εάν θέλετε.

Η φωτογραφία αρχικά απευθύνεται στο συναίσθημα. Εκεί βρίσκεται όλο το ουσιαστικό νόημά
της. Αρκετές φορές η έκφραση των συναισθημάτων, των αναμνήσεων και των σκέψεων με
λέξεις απαιτεί ιδιαίτερη προσπάθεια. Η φωτογραφία λειτουργεί βοηθητικά στην επικοινωνία και
αποδίδει μεταφορικά όλες τις πληροφορίες, που με λόγια θα ήταν αρκετά χρονοβόρο και
δύσκολο. Είναι ένα μέσο για το δημιουργό – φωτογράφο να εξερευνήσει τον ίδιο του τον εαυτό,
να τον γνωρίσει καλύτερα σε όλες του τις εκφάνσεις και να ενισχύσει την αυτοεκτίμησή του.
Μέσα από τον φακό καταφέρνει κάποιος να απεικονίσει την ομορφιά, τις ανθρώπινες αξίες, τη
χαρά, τη λύπη, τα νεύρα, την απογοήτευση, την αγάπη. Όλα αυτά πιστεύω σε μεγάλο βαθμό
είναι ψυχολογία.

«Αποπροσωποποίηση: Κατάθλιψη, άγχος και κρίσεις πανικού. Μια προσωπική υπόθεση» ονομάζεται την έκθεση σας που θα δούμε όλοι μας να παίρνει σάρκα και οστά σε λίγες ημέρες. Πώς σας γεννήθηκε η ιδέα μιας τέτοιας έκθεσης;

Η κατάθλιψη, το άγχος και οι κρίσεις πανικού είναι καταστάσεις που υπάρχουν στην ζωή μου
μέχρι και σήμερα και ξεκίνησαν από πολύ μικρή ηλικία. Η ιδέα της αποτύπωσης όλων αυτών
των διαταραχών σε ένα χαρτί ξεκίνησε με την αφορμή ενός εργαστηρίου στην σχολή όπου
ήθελα να «ξεγυμνωθώ», να καταγράψω εμένα και τις δυσκολίες μου. Η ιδέα της
Αποπροσωποποίησης ήρθε αργότερα. Σε μια προσπάθεια εύρεσης τίτλου της εργασίας, σε ένα
φιλικό σπίτι, μια φίλη μου ψυχολόγος διέκρινε στην κίνηση του κεφαλιού την διαταραχή αυτή,
άγνωστη για εμένα μέχρι τότε. Κάπως έτσι δημιουργήθηκε ο τίτλος. Το κομμάτι «μια
προσωπική υπόθεση» είναι η αυτοαναφορά μου και το πώς συνδέομαι εγώ με αυτές τις
διαταραχές.

Οι φωτογραφίες που θα μας εκθέσετε στην έκθεση, είναι τραβηγμένες σε μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή, ή κατά την διάρκεια διάφορων χρόνων;

Ξανα επιστρέφω με κάποιον τρόπο στην προηγούμενη ερώτηση. Η ιδέα ξεκίνησε το 2018, στο
χειμερινό εξάμηνο της σχολής, στο εργαστήριο Μορφές Τέχνης ΙΙΙ. Στόχος ήταν να συνεχιστεί
το θέμα ως πτυχιακή και να εμπλουτιστεί με περισσότερες προσωπικές αφηγήσεις. Λόγο των
διαταραχών αυτών δεν επιτευχθεί αυτός ο στόχος. Τον Μάρτιο του 2019 συνέβη ληστεία στο

σπίτι όπου νοίκιαζα στην Αθήνα, με αποτέλεσμα την απώλεια και του υλικού και του
φωτογραφικού εξοπλισμού. Την απόφαση για την συνέχεια όλου αυτού κατάφερα και ήμουν σε
θέση να πάρω το καλοκαίρι του 2022. Ξεκίνησα από την αρχή να καταγράφω φωτογραφικά τα
ίδια θέματα και καινούρια. Η λήψη των φωτογραφιών αυτών λοιπόν διήρκησε 4 μήνες περίπου.

Κ Αρμυριώτη στην έκθεση αυτή θα φιλοξενηθούνε 30 φωτογραφίες, με 10 φωτογραφικά θέματα θα θέλατε να μας πείτε τι θα αποτυπώνουν οι φωτογραφίες;

Και στις 30 φωτογραφίες υπάρχει η προσπάθεια αποτύπωσης και καταγραφής όλων αυτών των
διαταραχών που ήδη αναφέραμε. Τα 10 θέματα αποτελούνται από δίπτυχα ή τρίπτυχα τα οποία
προσπαθούν να αφηγηθούν με κάποιον τρόπο μια ιστορία. Όχι απαραίτητα συγκεκριμένη. Ο
κάθε θεατής μπορεί να διαβάσει την δική του. Κάθε θέμα αφορά μια προσωπική δυσκολία στην
καθημερινότητα μου και στην ζωή μου γενικότερα. Τα social media, οι αναμνήσεις, το ίντερνετ
και η παρακολούθηση ταινιών (binge watching), τα αντικαταθλιπτικά, το αλκοόλ, οι εφιάλτες,
το ακαδημαϊκό άγχος που ήδη ανέφερα, το σύνδρομο του Άδωνη (η εικόνα που έχω για το σώμα
μου και την μυϊκή του κατάσταση), η πίεση του χρόνου και η ανάγκη μου για μια παύση από
όλα αυτά είναι καταστάσεις που με δυσκολεύουν και προσπάθησα να της αποτυπώσω
φωτογραφικά. Όποτε θα μπορούσα να πω ότι, ο θεατής που θα έρθει στην έκθεση θα γνωρίσει
εμένα καλύτερα, οι φωτογραφίες είμαι εγώ και οι δυσκολίες μου.

Ποια μηνύματα θέλετε να στείλετε μέσα από τη συγκεκριμένη έκθεση στο θεατή;

Δεν ξέρω αν είναι ακριβώς μήνυμα αυτό που θέλω να περάσω με την συγκεκριμένη έκθεση.
Είναι μια αφήγηση και μια έκθεση του εαυτού μου. Ο θεατής που θα έρθει θέλω να
προβληματιστεί, ίσως να ταυτιστεί και με κάποιον τρόπο να πάρει δύναμη και ώθηση να
εκφράσει τις δικές του δυσκολίες, τους δικούς του δαίμονες.

Ως Φωτογράφος αλλά και ως Γιάννης τι είναι αυτό που αναζητάτε μέσα από αυτήν την έκθεση φωτογραφίας;

Είμαι πάρα πολύ περήφανος για την συγκεκριμένη έκθεση. Αποτελεί κομμάτι της πτυχιακής μου
εργασίας που προσπαθούσα να αντιμετωπίσω για 6 ολόκληρα χρόνια. Το άγχος και οι κρίσεις
πανικού μόνο στην ιδέα ότι πρέπει να αγγίξω αυτό το κομμάτι οδηγούσε σε κατάθλιψη και
άρνηση. Μετά από όλο αυτό το μαύρο τούνελ κατάφερα και βγήκα και το αντιμετώπισα. Και
πιστεύω πολύ επαγγελματικά και άρτια. Όταν είδα τις φωτογραφίες στημένες, πρόχειρα, στην
παρουσίαση της πτυχιακής μου εργασίας, είπα ότι αυτό πρέπει να γίνει έκθεση. Μπορεί να είναι
ναρκισσισμός. Μπορεί να είναι ανάγκη για προσοχή. Δεν ξέρω. Σίγουρα είναι η αλήθεια μου.
Είμαι εγώ. Και ήθελα τόσο πολύ να το μοιραστώ. Να μοιραστώ τους δαίμονες μου. Να
μοιραστώ ένα κομμάτι της ψυχής μου.

Γιατί επιλέξατε το ασπρόμαυρο και όχι το έγχρωμο για την έκθεση σας;

Νομίζω είναι αρκετά κατάλληλο για τον τίτλο που επέλεξα. Δεν γνωρίζω κάποιον άνθρωπο που
στην ερώτηση «Τι χρώμα θα δίνατε στις ψυχικές διαταραχές, όπως η κατάθλιψη;» θα απαντούσε
κόκκινο, κίτρινο ή μπλε. Το μαύρο ταιριάζει πιο πολύ. Δίνει και έμφαση στα στοιχεία της
φωτογραφίας που πρέπει, τονίζοντας το κεφάλι, τα χέρια και τα αντικείμενα. Νομίζω απλά έτσι
το φαντάστηκα και έτσι ξεκίνησε η ιδέα.

Με ποια κριτήρια επιλέχθηκαν οι φωτογραφίες και οι θεματολογίες της έκθεσης;  

Θα ξεκινήσω με την θεματολογία. Η θεματολογία ξεκίνησε με το κριτήριο «τι με δυσκολεύει
στην ζωή μου», έτσι άρχισα να βγάζω τίτλους. Σκέφτηκα την πίεση του χρόνου, την ανάγκη μου
για μια παύση, τα social media, τους εφιάλτες, το σχολείο, την εξάρτηση από το αλκοόλ, την
σχέση μου με τα αντικαταθλιπτικά, την νοσταλγία της αθώας μου ηλικίας, την τρέλα μου με τις
σειρές και το άγχος που μου προκαλεί η ανάγκη μου να τις τελειώσω όλες και τέλος η
δυσαρέσκεια που έχω με το σώμα μου και την σχέση μου με την γυμναστική. Άρχισα να ψάχνω
το πως αυτά τα θέματα συνδέονται με την ψυχολογία. Βρήκα τον όρο «Time Anxiety» για τον
χρόνο, «Binge-watching» για τις σειρές, «Το σύνδρομο του Άδωνη» για την γυμναστική και το
φαΐ, «Ακαδημαϊκό άγχος» για το σχολείο. Όρους που δεν ήξερα και ενθουσιάστηκα που
ταίριαζαν τόσο με την ιδέα που είχα στο κεφάλι μου εξαρχής. Κάπως έτσι βγήκαν οι τίτλοι και
τα θέματα της έκθεσης. Τα θέματα είναι δίπτυχα ή τρίπτυχα. Αυτό εξυπηρετεί την δημιουργία

μιας μικρής «ιστορίας». Στις φωτογραφίες δεν έγινε κάποια επιλογή. Απλά προσπάθησα να
αποδώσω φωτογραφικά την ιστορία που είχα στο μυαλό μου για κάθε θέμα, άλλοτε με δύο και
άλλοτε με τρείς φωτογραφίες.

Σε ποιο χώρο θα φιλοξενείτε η έκθεση και για πόσο διάστημα;

Στο κτήριο της ιστορικής βιβλιοθήκης του ιδρύματος Αικατερίνης Λασκαρίδη στο Πασαλιμάνι,
στην συμβολή των οδών 2ας Μεραρχίας 36 και Ακτής Μουρτζοπούλου. Μάλιστα, εγώ
πρόσφατα το έμαθα, τη δεκαετία του 1960, όταν λειτουργούσε το κτήριο ως Γαλλικό Ινστιτούτο
Πειραιά, στο ισόγειο τμήμα, όπου θα γίνει η έκθεση, στεγαζόταν το καφέ-ζαχαροπλαστείου "Η
Μυροβόλος". Νιώθω μεγάλη χαρά, τιμή αλλά και άγχος που μετά από αρκετά χρόνια που ήταν
κλειστή η αίθουσα, θα ξανα πάρει ζωή με την προσωπική μου έκθεση φωτογραφίας. Όσον
αφορά το χρονικό διάστημα, δεν έχουμε κάτι σίγουρο να ανακοινώσω. Σίγουρα θα φιλοξενείτε
μέχρι και τον Ιανουάριο του 2024. Αυτό θα εξαρτηθεί από τον κόσμο και την απήχηση που θα
έχει η έκθεση.

Σαν νέος άνθρωπος στο χώρο της φωτογραφίας, ποια είναι τα μελλοντικά σου σχέδια στην Ελλάδα της κρίση;

Να είμαι ειλικρινής, τα τελευταία χρόνια έχω σταματήσει να κάνω μελλοντικά σχέδια. Όσες
φορές έχω κάνει, τρώω ένα χαστούκι και απλά προχωράω στο επόμενο. Είναι αυτό που λένε
«μην κάνεις όνειρα γιατί ο Θεός γελάει». Να είμαστε γεροί, υγιείς και ήρεμοι και όλα τα άλλα
θα έρθουν. Εγώ αυτό πιστεύω. Τα σχέδια μου για το μέλλον φτάνουν μέχρι το τέλος του χρόνου
και λίγο μετά με το τέλος της έκθεσης (αν δεν φιλοξενηθεί και άλλο), από εκεί και πέρα κανείς
δεν ξέρει. Αυτό όμως δεν αφορά την Ελλάδα της κρίσης, όπως αναφέρατε, αλλά γενικότερα
αυτά που ζούμε σε όλον τον κόσμο. Πόλεμοι, πλημμύρες, φωτιές, γυναικοκτονίες, ομοφοβικές
επιθέσεις, αρρώστιες όπως ο κορονοϊός. Πως είσαι σε θέση να κάνεις μελλοντικά σχέδια με όλα
αυτά; Ας ξυπνάμε το πρωί υγιής με τους ανθρώπους που αγαπάμε δίπλα μας και όλα τα άλλα θα
τα φέρει ο Θεός. Και αυτό το πιστεύω διότι σε κάθε προσωπική μου δυσκολία, όπως αυτές που
αναφέρω στην έκθεση, ήταν εκεί.

Κ Αρμυριώτη σας ευχαριστούμε και σας ευχόμαστε καλή επιτυχία στην έκθεση
φωτογραφίας σας

Εγώ ευχαριστώ για τον χρόνο σας και σας περιμένω με μεγάλη μου χαρά στα εγκαίνια της
έκθεσης.