Ἡμεῖς, χριστιανοὶ μου, τὶ εἴμεθα, δίκαιοι ἤ ἁμαρτωλοί; ἀνίσως καὶ εἴμεθα δίκαιοι, καλότυχοι καὶ τρισμακάριοι εἰ δὲ καὶ εἴμεθα άμαρτωλοί, τώρα είνε καιρὸς νὰ μετανοήσωμεν, νὰ παύσωμεν ἀπό τὰ κακά, καὶ νὰ κάμνωμεν τὰ καλὰ- διότι ἕως αὔριον δὲν ήξεύρομεν τὶ θὰ πάθωμεν.

Προσέχετε λοιπόν, άδελφοὶ μου, νὰ μὴ ὑπερηφανεύεσθε, νὰ μὴ φονεύετε, νὰ μὴ μοιχεύετε, νὰ μὴ κάμνετε ὅρκους, νὰ μὴ λέγετε ψεύματα, νὰ μὴ συκοφαντῆτε, νὰ μὴ προδίδετε, νὰ μὴ στολίζετε τὸ σῶμα, διότι θὰ τὸ φάγουν οἱ σκώληκες, ἀλλὰ νὰ στολίζετε τὴν ψυχήν, ὀποῦ εἶναι τιμιωτέρα ἀπό ὅλον τὸν κόσμον.

Νὰ προσεύχεσθε, νὰ νηστεύετε, νὰ δίδετε ἐλεημοσύνην, νὰ ἔχετε τὸν θάνατον ἔμπροσθέν σας, πότε νὰ φύγετε ἀπό τοῦτον τὸν ψεύτικον κόσμον, νὰ ὑπάγετε εἰς ἐκεῖνον τὸν αἰώνιον