«Η Μάνα Αυτουνού… Έλλη Ζάχου Ταχτσή»: Κριτική Παράστασης

Το greekaffair.gr παρακολούθησε την παράσταση «Η Μάνα Αυτουνού… Έλλη Ζάχου Ταχτσή» στο Θέατρο Εν Αθήναις και σας μεταφέρει τις εντυπώσεις του μέσα από αυτήν την ανασκόπηση.

Η θεατρική παράσταση «Η μάνα αυτουνού… Έλλη Ζάχου Ταχτσή» είναι μια συγκλονιστική θεατρική εμπειρία που αναδεικνύει τη ζωή της μητέρας του Κώστα Ταχτσή, Έλλης Ζάχου. Σκηνοθετημένη από τον Βαγγέλη Λάσκαρη και ερμηνευμένη με δυναμισμό από τη Ράνια Σχίζα, η παράσταση έχει συγκινήσει και κερδίσει την εκτίμηση τόσο του κοινού όσο και των κριτικών, με συνεχιζόμενα sold-out και παρατάσεις.

Η Έλλη Ζάχου ήταν μια γυναίκα που ήθελε απλώς να ζήσει ελεύθερη και να αγαπηθεί, αλλά η κοινωνία και η εποχή της ήταν αδυσώπητες μαζί της. Η παράσταση εξετάζει τη σκληρότητα της ζωής της, τα κρυμμένα μυστικά και τις αναπάντεχες δυσκολίες που αντιμετώπισε. Με αφετηρία τη σχέση της με τον Κώστα Ταχτσή, το έργο ρίχνει φως σε άγνωστες πτυχές της ζωής της, της ίδιας της οικογένειας, αλλά και της ελληνικής κοινωνίας γενικότερα.

Trending

Κυριακή των Βαΐων: Έθιμα και παραδόσεις από όλη την Ελλάδα

Μέσα από μια συναισθηματικά φορτισμένη αφήγηση, η παράσταση μας μεταφέρει σε μια εποχή και σε καταστάσεις που συνεχίζουν να αποκαλύπτουν τις σκοτεινές πτυχές της ανθρώπινης φύσης. Εμπνευσμένη από τη σκληρή πραγματικότητα της μητέρας του συγγραφέα, το έργο αγγίζει την ψυχή του θεατή, προκαλώντας συναισθηματική φόρτιση και αναστοχασμό για τη φύση της οικογένειας, της κοινωνίας και της ατομικής ελευθερίας.

Κριτική Παράστασης: «Η Μάνα Αυτουνού… Έλλη Ζάχου Ταχτσή» – Μια καθηλωτική θεατρική μαγεία στο Θέατρο Εν Αθήναις.

Η θεατρική αυτή εμπειρία είναι πραγματικά μοναδική, μια παράσταση που συνδυάζει εξαιρετική ερμηνεία και συγκλονιστικό κείμενο. Η σκηνική παρουσία της Ράνιας Σχίζα είναι απολύτως καθηλωτική. Η ένταση στην ερμηνεία της και η βαθιά συναισθηματική της προσέγγιση δημιουργούν μια εντυπωσιακή και αλησμόνητη απόδοση. Η σκηνοθεσία του Βαγγέλη Λάσκαρη, με την αφαιρετική του προσέγγιση, επιτρέπει στην υποκριτική να αναδειχθεί στο μέγιστο, κάνοντάς την να αποκτήσει μια ξεχωριστή δυναμική και βάθος.

Η Ράνια Σχίζα αναλαμβάνει με αριστοτεχνικό τρόπο έναν απαιτητικό μονόλογο, δίνοντάς του μια δύναμη και έναν συναισθηματικό βάθος που την καθιστούν μία από τις πιο αξέχαστες ερμηνείες των τελευταίων χρόνων. Η παρουσία της είναι καθοριστική και προσδίδει στην παράσταση μια σφραγίδα μοναδικής και εξαιρετικής ποιότητας.

Η αποδοχή της διαφορετικότητας από μία μητέρα δυναμική και τολμηρή, που αν και υποστήριζε τις δικές της αποφάσεις, ήθελε και να επιβάλει τη δική της άποψη. Μέσα από ψέματα γλυκά και από πικρές αλήθειες, λέει την ιστορία της δικής της ζωής. Ως η μάνα αυτουνού. Μια μάνα που ατύχησε στη ζωή της και μεγάλωσε απότομα. Αναζήτησε την αγάπη και την βρήκε με τον πιο δύσκολο τρόπο, ευκαιριακά. Όπως ακριβώς και ο γιος της. Φέροντας μία ταυτότητα που τη στιγμάτιζε και την συγκλόνιζε: η μάνα αυτουνού.

Μια ανείπωτη ιστορία ζωής, που παίρνει σάρκα και οστά μπροστά μας. Τολμηρή η μάνα, τολμηρός και ο γιος για την εποχή τους. Η μάνα ενός συγγραφέα πόσο περήφανη είναι; Πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα αν ζούσαν αυτοί οι άνθρωποι σήμερα; Αλλά θα ήταν ίδιοι χωρίς τις δυσκολίες που συνάντησαν;

Η μάνα αυτούνου. Αν και η παράσταση ξεκινάει δηλώντας ποια είναι, κλείνει τονίζοντας πως είναι η μάνα αυτουνού. Μέσα από την πορεία της χάνει την ταυτότητα της, αν και μας αφηγείται τη ζωή της. Μια ταυτότητα που και ο γιος της έψαχνε. Και αν για την ίδια ήταν εύκολο να βρει την ταυτότητα της αυτό δεν συνέβη και με τον γιο της. Ή μπορεί και όχι. Γιατί κι εκείνος είχε τη δική του ταυτότητα. Και αν πιστεύουμε πως η αποδοχή της ετερότητας είναι στις μέρες μας πιο απλή υπόθεση, είμαστε γελασμένοι. Απλά έχουν γίνει κάποια βήματα.

Η Ράνια Σχίζα στηρίζει και υποστηρίζει τον ρόλο με έναν τρόπο ανυπέρβλητο. Επιθετική, άγρια, ανεξάρτητη, ξεροκέφαλη, τολμηρή. Μπαίνει στα ενδόμυχα της πρωταγωνίστριας και μας παρασύρει μαζί της στη ζωή της. Βλέπει εικόνες σαν να ζει ως η μάνα αυτουνού και δίνει πνοή στη μάνα του Κώστα Ταχτσή. Μας μεταφέρει και μας παρασύρει στην εποχή και στη ζωή της. Στους καημούς, τις λύπες και τις χαρές. Το βλέμμα, το σώμα της. Όλο της το είναι συμμετέχει και το μεταφέρει στους θεατές

Η μουσική του Μάνου Αντωνιάδη, σε συνδυασμό με τους φωτισμούς, δημιουργεί μια ατμόσφαιρα έντασης και μαγείας, προσφέροντας μία εμπειρία που δεν μπορεί παρά να θεωρηθεί θρυλική. Κάθε στοιχείο της παράστασης συνεργάζεται άψογα, προσφέροντας στους θεατές μια θεατρική απόλαυση που θα μείνει αξέχαστη.

Μια θεατρική παράσταση καθηλωτική και εμβληματική. Μια θεατρική εμπειρία που σε μαγνητίζει από την πρώτη στιγμή και σε κρατά σφιχτά ως το τέλος. Η σκηνοθετική ματιά συνομιλεί με το κείμενο με σπάνια ευαισθησία, ενώ στο κέντρο όλων δεσπόζει η Ράνια Σχίζα – υπέροχη, πολυδιάστατη, υπερταλαντούχα. Με ερμηνεία που ακροβατεί ανάμεσα στην ωμή αλήθεια και τη βαθιά ποίηση, δίνει ζωή σε έναν ρόλο-σύμβολο, μετατρέποντας τη σκηνή σε πεδίο συναισθηματικής δόνησης και θεατρικού μεγαλείου. Μια παράσταση που δεν ξεχνιέται εύκολα – και δεν πρέπει.

Αυτή η κριτική στοχεύει να προβάλει τις κεντρικές αρετές της παράστασης και να ενθαρρύνει τους αναγνώστες να βιώσουν την εμπειρία από κοντά καθώς και να δείξει τις αδυναμίες αυτής.

Πηγή: Greekaffair.gr