«Και τι έλεγα;»: Κριτική Παράστασης
Η Χρύσα Κατσαρίνη, επιστρέφει και παρουσιάζει την νέα της stand up comedy παράσταση “Και τι έλεγα;”
Το greekaffair.gr παρακολούθησε την παράσταση «Και τι έλεγα;», στο θέατρο Αυλαία, στον Πειραιά, και σας μεταφέρει τις εντυπώσεις του μέσα από αυτήν την ανασκόπηση.
Κριτική παράστασης: Σωτήρης Σουλούκος & Ιωάννης Αρμυριώτης
Η Χρύσα Κατσαρίνη επιστρέφει στη σκηνή με τη νέα της stand up comedy παράσταση με τίτλο «Και τι έλεγα;», φέρνοντας μαζί της μια ιδιαίτερη βραδιά – τη νύχτα της 6ης Μαΐου του 2012. Ένα βράδυ που, όπως λέει και η ίδια, στάθηκε σταθμός στη ζωή της. Τι ακριβώς συνέβη τότε; Πολλά – και τίποτα. Αλλά το σημαντικό είναι πώς το έζησε η ίδια.
Η Χρύσα, γνωστή για το αφοπλιστικό της χιούμορ και τον άμεσο, ανθρώπινο τρόπο που επικοινωνεί με το κοινό, αυτή τη φορά επιλέγει να αφήσει ελεύθερη τη διάσπαση προσοχής της (ΔΕΠΥ) να «οδηγήσει» την παράσταση. Δεν ακολουθεί μια αυστηρή δομή, δεν περιορίζεται σε συγκεκριμένα θέματα. Αντίθετα, επιτρέπει στον εαυτό της να πηγαίνει από τη μια σκέψη στην άλλη, όπως θα έκανε ένας φίλος που σου μιλάει με πάθος για κάτι και ξαφνικά θυμάται μια τελείως άσχετη, αλλά ξεκαρδιστική ιστορία. Κι αυτό ακριβώς είναι η μαγεία της παράστασης.
Η «αφετηρία» είναι το βράδυ εκείνο του 2012, όμως η αφήγηση απλώνεται, ξεστρατίζει, επιστρέφει και πάλι φεύγει – όπως ακριβώς λειτουργεί το μυαλό ενός ανθρώπου που δεν προσπαθεί να συγκρατηθεί. Και η Χρύσα, αυτή τη φορά, δεν κρατιέται. Μιλάει για σχέσεις, αποτυχίες, στιγμές αμηχανίας, οικογενειακά δείπνα, παλιά λάθη και αναπάντεχες αποκαλύψεις – όλα μέσα από τον δικό της απολαυστικά αυτοσαρκαστικό φακό.
«Και τι έλεγα;»: Το φως της Χρύσας Κατσαρίνη
Χρονικά, ήταν το 2018 όταν για πρώτη φορά ένιωσα εκείνο το σπάνιο πράγμα που λέμε γέλιο με την ψυχή μας. Είτε με το «Ό,τι πολυτιμότερο έχω» είτε με την «Κουβέρτα». Εκείνες οι παραστάσεις δεν ήταν απλώς αστείες. Είχαν κάτι αλλιώτικο. Έναν ρυθμό που δεν σε άφηνε στιγμή να φύγεις από το «τώρα». Καμία παύση, καμία πτώση· ήταν μια παράσταση που με είχε συνεχώς εκεί, να γελάω, να σκέφτομαι, να ζω. Από την αρχή μέχρι το τέλος, γελούσα. Ήμουν με ένα χαμόγελο. Και πίσω απ’ όλο αυτό, η Χρύσα. Ένας φωτεινός, ταλαντούχος άνθρωπος, με χιούμορ, με κοφτερές ατάκες, με μυαλό που τρέχει πιο γρήγορα από τη σκέψη σου και λόγο που ρέει σαν ποτάμι.
Και κάπως έτσι φτάσαμε στο σήμερα.
Θέατρο Αυλαία. Η παράσταση «Και τι έλεγα;». Η πρώτη φορά που κατάφερα να τη δω από κοντά. Να τη ζήσω. Όχι μέσα από μια οθόνη, όχι από το YouTube. Αλλά εκεί, μπροστά μου. Και πήγα ήδη ξέροντας. Ήμουν σίγουρος. Ήξερα ότι θα γελάσω, ότι θα περάσω καλά, ότι θα είναι μια βραδιά ευχάριστη, φωτεινή, σαν αυτές που κρατάς μέσα σου για καιρό. Και τελικά, ήταν πολλά παραπάνω από αυτό. Ήταν μια παράσταση που δεν σταμάτησα ούτε δευτερόλεπτο να γελάω. Απ’ την πρώτη ατάκα μέχρι το τελευταίο λεπτό.
Δεν ήταν μια προσπάθεια να φανεί αστεία. Δεν ήταν μια γυναίκα που απλώς κάνει stand up. Ήταν η Χρύσα. Εκεί, στη σκηνή, ολόκληρη, χωρίς φίλτρα, χωρίς προσποιήσεις. Με την ψυχή της ανοιχτή διάπλατα, την καρδιά της εκτεθειμένη σαν εξομολόγηση και το μυαλό της – εκείνο το ακούραστο, φωτεινό, ευρηματικό μυαλό – να ξετυλίγει μπροστά μας σκέψεις, αναμνήσεις, παιδικά βιώματα, αγωνίες, μικρές και μεγάλες αλήθειες. Κι όλα αυτά πλεγμένα μεταξύ τους με χιούμορ, με τρυφερότητα και με έναν βαθιά ανθρώπινο ρυθμό. Ένας ρυθμός που δεν σε αφήνει απλώς να γελάσεις, αλλά σε κάνει να νιώσεις, να ταυτιστείς, να θυμηθείς, να συγκινηθείς.
Ξεκινάει με ένα βράδυ. Της 6ης Μαΐου 2012. Ένα και μόνο βράδυ, λέει. Αλλά από εκεί και πέρα, όλα απλώνουν. Πάει αλλού. Μιλάει για το μέσα της. Για πράγματα που έχει περάσει, που έχει σκεφτεί, που έχει πονέσει, που έχει γελάσει. Και σε κάθε φράση, κάθε λέξη, σε πιάνει. Είσαι μαζί της. Δεν κοιτάς το ρολόι, δεν θέλεις να τελειώσει. Είσαι εκεί, γελάς και ταυτόχρονα νιώθεις κάτι να γαληνεύει μέσα σου.
Ζεστή, επικοινωνιακή, φωτεινή. Όπως στις οθόνες, αλλά επί δέκα. Την έβλεπα μπροστά μου και σκεφτόμουν πόσο ωραία θα ήταν να την είχα στη ζωή μου. Όχι γιατί «θα με έκανε να γελάω». Αλλά γιατί είναι από αυτούς τους ανθρώπους που σου δίνουν φως. Σου δίνουν δύναμη, αισιοδοξία. Σε κάνουν να νιώθεις ότι όλα κάπως θα πάνε καλά.
Η παράσταση; Θα την ξανάβλεπα αύριο κιόλας. Και θα την πρότεινα χωρίς δεύτερη σκέψη. Γιατί δεν είναι μόνο αστεία. Είναι ανθρώπινη. Και αυτό, ειδικά σήμερα, έχει μεγαλύτερη αξία από ποτέ.
Δεν είναι τυχαίο που το θέατρο ήταν sold out. Ήταν γεμάτο μόνο για τη Χρύσα. Γιατί όλοι όσοι ήταν εκεί, ήξεραν. Ήξεραν τι τους περιμένει. Ή μάλλον, ήξεραν πως ό,τι κι αν τους περιμένει, θα είναι καλό. Γιατί είναι από αυτήν.
Είναι απίστευτο το πώς ένας άνθρωπος μπορεί να περιγράψει – χωρίς διδακτισμούς, χωρίς θόρυβο – το τι σημαίνει να ζεις με ΔΕΠΥ. Όχι με επιστημονικούς όρους, ούτε με βαρύγδουπες εξηγήσεις. Αλλά με τον τρόπο που μιλάει, που σκέφτεται, που γράφει. Με τον τρόπο που αλλάζει θέμα απότομα, που πετάγεται από το ένα στο άλλο και το κάνει τόσο φυσικά, τόσο αβίαστα, που δεν χρειάζεται να στο εξηγήσει.
Το καταλαβαίνεις. Το νιώθεις. Είναι σαν να βρίσκεσαι μέσα στο μυαλό της – ένα μυαλό που τρέχει, πετάει, χάνεται και ξαναβρίσκεται με τον πιο όμορφο και αυθεντικό τρόπο. Ακόμη και ο τίτλος της παράστασης, «Και τι έλεγα;», είναι μια μικρή αποκάλυψη. Μια πρόταση που ακούγεται αστεία, καθημερινή, αλλά πίσω της κρύβει έναν ολόκληρο τρόπο να αντιλαμβάνεσαι τον κόσμο.
Η Χρύσα δεν προσπαθεί να σου εξηγήσει τι σημαίνει ΔΕΠΥ. Σου το δείχνει. Το ζεις μαζί της, μέσα από την παράσταση, μέσα από την αφήγησή της που ξεκινά από ένα βράδυ και απλώνεται σαν χάρτης ζωής. Και αυτό το κάνει όμορφα, αληθινά, γενναιόδωρα. Με τόση τρυφερότητα για τον εαυτό της και τόση αποδοχή, που μόνο σεβασμό και συγκίνηση μπορείς να νιώσεις. Είναι σπάνιο να βλέπεις έναν άνθρωπο να μετατρέπει το χάος του σε τέχνη. Να το αγκαλιάζει, να το μοιράζεται, να το κάνει γέλιο και ταυτόχρονα να δίνει κουράγιο.
Γι’ αυτό και μόνο συγχαρητήρια της αξίζουν. Γιατί σε μια σκηνή, μέσα σε μία ώρα, καταφέρνει να σε κάνει να γελάς, να σκέφτεσαι, να ταυτίζεσαι, να βλέπεις τον εαυτό σου με περισσότερη κατανόηση. Γιατί είναι ένας υπέροχος, αληθινός άνθρωπος. Και αυτό είναι το μεγαλύτερο ταλέντο απ’ όλα.
Εισιτήρια: ΕΔΩ
Αυτή η κριτική στοχεύει να προβάλει τις κεντρικές αρετές της παράστασης και να ενθαρρύνει τους αναγνώστες να βιώσουν την εμπειρία από κοντά καθώς και να δείξει τις αδυναμίες αυτής.
Ταυτότητα Παράστασης
Διάρκεια: 90 Λεπτά
Πηγή: Greekaffair.gr
