«ΚΑΘΕ ΠΕΜΠΤΗ ΚΥΡΙΕ ΓΚΡΗΝ» 2ος χρόνος επιτυχίας: Κριτική Παράστασης

Το greekaffair.gr παρακολούθησε την παράσταση «ΚΑΘΕ ΠΕΜΠΤΗ ΚΥΡΙΕ ΓΚΡΗΝ» και σας μεταφέρει τις εντυπώσεις του μέσα από αυτήν την ανασκόπηση.

Κριτική Παράστασης: «ΚΑΘΕ ΠΕΜΠΤΗ ΚΥΡΙΕ ΓΚΡΗΝ» στο θέατρο ΑΡΓΩ.

Κριτική Παράστασης: Ιωάννης Αρμυριώτης & Σωτήρης Σουλούκος

Η Non Grata Productions επιστρέφει για δεύτερη χρονιά με το πολυβραβευμένο έργο του Τζεφ Μπάρον, «Κάθε Πέμπτη κύριε Γκρην», σε σκηνοθεσία της Ελένης Σκότη. Με πρωταγωνιστές τον Γιώργο Κωνσταντίνου και τον Αποστόλη Τότσικα, η παράσταση καταφέρνει να αναδείξει με συγκινητικό και αυθεντικό τρόπο την ανθρώπινη μοναξιά, τη διαφορετικότητα και τη δύναμη των σχέσεων που γεννιούνται εκεί που δεν το περιμένουμε.

Σκηνοθεσία και ατμόσφαιρα

Η σκηνοθεσία της Ελένης Σκότη παραμένει λιτή και ουσιαστική, δίνοντας έμφαση στις λεπτές αποχρώσεις της σχέσης των δύο χαρακτήρων. Χωρίς υπερβολές ή φλυαρίες, η παράσταση στηρίζεται στους διαλόγους και τις ερμηνείες, επιτρέποντας στους θεατές να βυθιστούν πλήρως στον κόσμο των δύο ηρώων.

Το σκηνικό, ένα μικρό και κάπως παλιομοδίτικο διαμέρισμα στο Μανχάταν, αντικατοπτρίζει τη μοναξιά και την εσωστρέφεια του κυρίου Γκρην. Ο φωτισμός έπαιζε σημαντικό ρόλο στην παράσταση, καθώς μέσα από αυτόν βλέπαμε την αλλαγή της ψυχικής διάθεσης των δύο ηρώων, αλλά και τη μετάβαση από τη μέρα στη νύχτα.

Οι ερμηνείες των πρωταγωνιστών

Ο Γιώργος Κωνσταντίνου, στο ρόλο του κυρίου Γκρην, αποδεικνύει για άλλη μια φορά τη μοναδική ικανότητά του να ισορροπεί ανάμεσα στο κωμικό και το δραματικό στοιχείο. Με εξαιρετική ακρίβεια στις παύσεις, τα βλέμματα και τις εκφράσεις του, αποδίδει έναν άνθρωπο κλεισμένο στον κόσμο του, γεμάτο πείσμα και στερεότυπα, που σταδιακά αποκαλύπτει την τρυφερότητα που κρύβει μέσα του και τη βαθιά του πληγή που τον βασανίζει για πολλά χρόνια. Ο τρόπος που μεταμορφώνεται μέσα από τη σχέση του με τον Ρος είναι συγκλονιστικός.

Ο Αποστόλης Τότσικας, ως Ρος Γκάρντινερ, ενσαρκώνει με ευαισθησία και εσωτερική δύναμη έναν νεαρό άνδρα που προσπαθεί να συμφιλιωθεί με την ταυτότητά του και να βρει την αποδοχή και την αγάπη. Οι σκηνές όπου συγκρούεται με τον κύριο Γκρην είναι γεμάτες ένταση και αλήθεια, ενώ ταυτόχρονα καταφέρνει να αποδώσει και τις πιο ευάλωτες πλευρές του χαρακτήρα του.

Η χημεία των δύο πρωταγωνιστών είναι αδιαμφισβήτητη και αποτελεί τη ραχοκοκαλιά της παράστασης. Το συναισθηματικό τόξο της σχέσης τους, από την αμηχανία και την απόσταση μέχρι τη βαθιά ανθρώπινη σύνδεση, αποδίδεται με ρεαλισμό και αμεσότητα.

Το θέμα του έργου και η συγκινητική του δύναμη

Η παράσταση «Κάθε Πέμπτη κύριε Γκρην» είναι κάτι περισσότερο από μια ιστορία για τη φιλία δύο ανθρώπων. Είναι μια δυνατή υπενθύμιση για τη δύναμη της κατανόησης, της συγχώρεσης και της αποδοχής. Ο Τζεφ Μπάρον χτίζει ένα κείμενο γεμάτο χιούμορ, συγκίνηση και αλήθειες που αφορούν όλους μας και είναι επίκαιρο και διαχρονικό.

Η παράσταση πραγματεύεται την απομόνωση, τις προκαταλήψεις, τη θρησκευτική ταυτότητα, τη σεξουαλικότητα και το πως οι τραυματικές εμπειρίες του παρελθόντος διαμορφώνουν το παρόν μας. Ο κύριος Γκρην, ένας βαθιά θρησκευόμενος Εβραίος, αδυνατεί να αποδεχθεί τη διαφορετικότητα του Ρος, ενώ ο Ρος παλεύει να αναγνωρίσει και να διεκδικήσει τη θέση του στον κόσμο. Ο διάλογός τους, γεμάτος αντιθέσεις, προσφέρει όχι μόνο έντονες στιγμές συναισθηματικής φόρτισης, αλλά και σημαντικούς προβληματισμούς.

«Οι Εβραίοι άνθρωποι δεν είναι φτερά και πούπουλα» – κύριος Γκρην.

Ιδιαίτερα συγκλονιστική είναι η στιγμή όπου ο Ρος ρωτά: «Γιατί με έπλασε ο Θεός να μου αρέσουν οι άντρες;», για να λάβει την ψυχρή απάντηση του κυρίου Γκρην: «Εσύ δεν είσαι σαν αυτούς.» Το σημείο αυτό αποτελεί κορύφωση της σύγκρουσης των δύο χαρακτήρων και αναδεικνύει τη βαθιά ριζωμένη προκατάληψη, που τελικά λυγίζει μπροστά στην ανθρώπινη επαφή.

«Όχι, όχι. Δεν πρέπει να είσαι μόνος σου. Όμως Ρος, όχι με άντρα…»

«Δεν είναι αυτό που θέλει ο Θεός»

«Καλά, τους γονείς σου δεν τους σκέφτεσαι καθόλου; Αυτό είναι το ευχαριστώ…»

– κύριος Γκρην.

Από την άλλη, ο Ρος φοβάται αν θα γίνει αποδεκτός από τους άλλους. Διστάζει να εκφράσει τα συναισθήματά του, να δείξει τρυφερότητα, να αγαπήσει ελεύθερα. Μέσα του υπάρχει μια βαθιά επιθυμία για τη σταθερότητα και τη συντροφικότητα που είχε ο κύριος Γκρην με τη γυναίκα του πριν εκείνη φύγει από τη ζωή και ζηλεύει ακούγοντας αυτές τις προσωπικές αφηγήσεις.

Στερεότυπα και προκαταλήψεις απέναντι στη διαφορετικότητα από έναν άνθρωπο που έχει βιώσει τον διωγμό και την αδικία ως Εβραίος. «Εμάς πάντα μας κυνηγούσαν», λέει ο κύριος Γκρην, με τον Ρος σε δεύτερο χρόνο να του απαντά: «Κάνετε το ίδιο που έκαναν και στους Εβραίους». Διάλογοι με βαθύ νόημα και δυνατά μηνύματα που αξίζει να ακούσουμε.

Η συγκίνηση και το μήνυμα της παράστασης

Η σταδιακή αποδοχή, η αλληλοκατανόηση και η ανάγκη για συντροφικότητα είναι οι βασικές θεματικές που διατρέχουν την παράσταση. Οι δύο άνδρες ξεκινούν ως ξένοι, ίσως ακόμα και ως αντίπαλοι, αλλά τελικά καταλήγουν να είναι η οικογένεια που ποτέ δεν περίμεναν ότι θα αποκτήσουν.

Το έργο δεν δίνει εύκολες απαντήσεις, ούτε προσπαθεί να ωραιοποιήσει τις ανθρώπινες σχέσεις. Παρουσιάζει με ρεαλισμό και ειλικρίνεια τη δυσκολία του να αποδεχτούμε τον άλλον όπως είναι, αλλά και το πόσο αναγκαία είναι αυτή η αποδοχή για να προχωρήσουμε μπροστά.

Η παράσταση «Κάθε Πέμπτη κύριε Γκρην» στο Θέατρο ΑΡΓΩ είναι μια παράσταση που αξίζει να δει κανείς. Πρόκειται για ένα βαθιά ανθρώπινο έργο που ισορροπεί αριστοτεχνικά ανάμεσα στο χιούμορ και τη συγκίνηση. Οι εξαιρετικές ερμηνείες των Γιώργου Κωνσταντίνου και Αποστόλη Τότσικα, η ατμοσφαιρική σκηνοθεσία και η διαχρονική θεματική του έργου δημιουργούν μια θεατρική εμπειρία που δεν αφήνει κανέναν ασυγκίνητο.

Ένα έργο που μας θυμίζει πως, ανεξαρτήτως ηλικίας, φύλου ή πεποιθήσεων, αυτό που πραγματικά μας ενώνει είναι η ανάγκη μας για σύνδεση, αποδοχή και αγάπη.

Εισιτήρια: ΕΔΩ 

Αυτή η κριτική στοχεύει να προβάλει τις κεντρικές αρετές της παράστασης και να ενθαρρύνει τους αναγνώστες να βιώσουν την εμπειρία από κοντά καθώς και να δείξει τις αδυναμίες αυτής.