Έντεν φον Χόρβατ:«Σε όλα μου τα έργα προσπάθησα να είμαι όσο το δυνατόν πιο σκληρός με την βλακεία και την ψευτιά, γιατί αυτή η σκληρότητα θα έπρεπε να είναι σίγουρα το ύψιστο καθήκον ενός συγγραφέα που καμιά φορά φαντάζεται ότι γράφει μόνο γι’ αυτό τον σκοπό:” να γνωρίσουν οι άνθρωποι τους εαυτούς τους.”

Προσπαθώ να δείξω τον γιγαντιαίο αγώνα ανάμεσα στο άτομο και την κοινωνία. Αυτή την αιώνια μάχη που δεν πρέπει να φτάσει σε καμιά ειρήνη, το πολύ – πολύ ν’ απολαύσει ένα άτομο για μερικά λεπτά την αυταπάτη της ανακωχής» ..

Ο Χορβάτ έλεγε:  “Πατρίδα δε γνωρίζω, είμαι ενα τυπικό παλαιό αυστροουγγαρέζικο μειγμα, πατρίδα μου είναι ο λαός.

Κάποιος είπε οτι το συγγραφικό έργο του Χόρβατ, είναι «μεγαλειώδες και αιχμηρό για την ηθική κατάσταση του κόσμου ».

Ναι, ακριβώς αυτός είναι ο Χόρβατ.

Η “Ιταλική Νύχτα” παίζεται για πρώτη φορά στο ελληνικό θέατρο και αντιπροσωπευει απόλυτα αυτόν τον αιρετικό, προφητικό, διορατικό και πολιτικοποιημένο θεατρικό συγγραφέα.

»Μου ‘ρχεται στο μυαλό η τουαλέτα του μαγαζιού μου. Βλέπεις, παλιά γράφανε στον τοίχο μόνο ερωτικά μηνύματα, μετά τον πόλεμο, όλο πατριωτικά και τώρα όλο πολιτικά . Μου φαίνεται, ότι αν δεν ξαναγράψουν πάλι τα ερωτικά, ο λαός μας δεν θα ξαναγίνει υγιής.»

Μια ζωντανή, δυναμική, νεανική , ευρηματική παράσταση με υποδόριο σαρκαστικό χιούμορ και παράλληλα υπόκρυφα δραματικό.

Μεταφέρει τις πολιτικές καταστάσεις στο σήμερα,  έτσι το έργο καθίσταται επίκαιρο και στοχαστικά επαναπροσδιορίσημο.

Ματαιοδοξίες, ιδιοτελειες, ανταγωνισμοί , συγκρούσεις και συνωμοσίες. Μικροαστοί θλιβεροι και ασυνείδητοποιητα κοινωνικά λαϊκά στρώματα.

Ένα έργο που διαπραγματεύεται ευθέως την άνοδο του ναζιστικου κόμματος , στη Γερμανία του μεσοπολέμου, γεγονός που προκάλεσε αντιδράσεις απ’ όλο το πολιτικό φάσμα.

Μέσα από μια δημοκρατική γιορτή και παράλληλα μια φασιστική, απόκαλύπτουμε την ενδιαφέρουσα συμπεριφορά των ανθρώπων, από τον ταβερνιάρη που σκέφτεται μονο τις δουλειές του, μέχρι τον δημοτικό σύμβουλο που “χανεται” στις προσωπικες του φιλοδοξίες..

Μια ιταλική νύχτα που εκθέτει το φαινόμενο της έλλειψης επικοινωνίας, της μαζικοποίησης και της αποξένωσης.

Μια γιορτή για τα ιδανικά που έχουν κρυφτεί κάτω απο τους εγωισμους. Η αλλοτρίωση των συμπεριφορών, των συνηθειων, των σκέψεων, των πιστεύω, των συνειδήσεων, των ηθών και των αξιών. Οι άνθρωποι “μεταλλάσσονται”, είναι επιρρεπείς.

“Η εξουσία παράγει κέρδος. “

“Ο καλύτερος θάνατος ειναι για ενα ιδανικό”.

” Δε μπορω να πιστέψω .. Νομιζω οτι είμαι καταραμένος”

“Δεν έχουν ιδέα ποιος τους κυβερνάει… “

Η παράσταση , έχει ξεχωριστό ύφος, αφυπνίζει συνειδήσεις, διαπραγματεύεται τις βασικές αξίες και τα απαραίτητα ιδανικά για ένα καλύτερο αύριο.

“Να της δείξω τον σωστό δρόμο… “

“Ειναι σημαντικό να παραδέχεσαι τα λάθη σου”..

” Ο κόσμος είναι γεμάτος φόβο”..

“Υπάρχει θεός , υπάρχει και λύτρωση..””

Εξαιρετική δουλειά έχουν κάνει, τόσο ο Παντελής Φλατσουσης στη σκηνοθεσία, όσο και η Παναγιώτα Κωνσταντινακου στη δραματουργία.

Η σκηνοθεσία του σε οδηγεί σε βαθιά κοινωνικοπολιτική και υπαρξιακή αυτοσυνείδηση.

Ο Φλατσουσης μας αποδεικνύει γι’ αλλη μια φορα (βλέπε παλιότερα Λεόντιος&Λένα) πως τολμώντας νέες μεθόδους, στην προκειμένη περίπτωση, την κινηματογραφική απόδοση, μπορείς να πετύχεις υψηλα στάνταρ.

Δυναμικα δεμένη η ομάδα των ηθοποιών. Αποτέλεσμα προφανώς σκληρής δουλειάς,  συνεργασίας και σωστής καθοδήγησης. Η υποκριτική όλων εξαιρετικά λεπτομερής, διαυγής, καθαρή, άριστη, συμμετρική.

Ευφυέστατη εναλλαγή μεταξύ χιούμορ και συγκίνησης.

Ωραία ευρηματικά , καταπληκτικά τραγούδια.

Έμπνευσμενη και πανέξυπνη σκηνοθεσία, αξιόλογη και πρωτότυπη απόδοση.

Φεύγεις μ’ενα συναίσθημα ικανοποίησης και προβληματισμού. Έργο ζωντανό, αστείο, έξυπνο, καλοδουλεμενο, με ιδιαίτερο υφος, που αν και γραμμένο σ’ άλλη εποχή σου προσφέρει απλόχερα έδαφος για πολλές σκέψεις …

“Θρησκεία , οικογένεια και πάνω απ’ όλα πατρίδα. Ευτυχία, αθώα παιδιά, μόνο μαζί σου νιώθω την ευτυχία, σ’ αλλη διάσταση ο χρόνος απλά δε μετράει…. “”