Κριτική Θεάτρου: Είδαμε  «Ο θάνατος του Ιβάν Ιλιτς στο θέατρο Αλκμήνη»

Η Κυριακή θρασύβουλου παρακολούθησε την Παράσταση «Ο θάνατος του Ιβάν Ιλιτς στο θέατρο Αλκμήνη»και γράφει κριτική στο Greekaffair.gr 

“Σκοπός της ζωής  δεν είναι να εξυπηρετεί την κατώτερη ζωική φύση,  αλλά τη Φωτεινή δύναμη  πού βρίσκεται στα βάθη της ανθρώπινης ψυχής και η οποία βοηθάει τον άνθρωπο, να αναγνωρίσει το αγαθό”. Leo Tolstoy.. 

 

Ο θάνατος του Ιβάν Ίλιτς , μια φιλοσοφική νουβέλα σε θεατρική διασκευή και σκηνοθεσία Κωνσταντίνας Νικολαΐδη.

 

Οι ηθοποιοί Γιώργος Γαλίτης και Θανάσης Κουρλαμπάς ξετυλίγουν όλη την υποκριτική τους γκάμα επί σκηνής, άλλοτε σε δραματικό και άλλοτε σε κωμικό επίπεδο , ενσαρκώνοντας όλους τους ρόλους, σε ένα θεατρικό παιχνίδι , πάνω σε μία περιστρεφόμενη πολυθρόνα , το οποίο ” αντιστρόφως τίτλου , σφύζει από ζωή …

Μια μυστηριώδης ασθένεια φέρνει τον Ιβάν Ιλίτς κοντά στο θάνατο. Καθώς το τέλος μοιάζει σιγά σιγά να πλησιάζει, ο επιφανής δικαστικός δεν μπορεί πια να κρύβεται πίσω απ’ τις ψευδαισθήσεις που όριζαν τη ζωή του κι αναγκάζεται να τη δει κατάματα, με νηφαλιότητα και ειλικρίνεια. Αυτό που σταδιακά ανακαλύπτει είναι οδυνηρό – υπάρχει άραγε ακόμα χρόνος να το αλλάξει;

Το βασικό νόημα του έργου , βρίσκεται στους συλλογισμούς που κάνει ο άρρωστος, πάνω σ’ όλη την περασμένη ζωή του , καθώς και το συμπέρασμα του , πώς η ευπρεπής, εύθυμη, ευχάριστη ζωή είναι χειρότερη και από τη φρίκη του θανάτου.

“””Διαρκώς το ίδιο πράγμα. Πότε μια πνοή ελπίδας και πότε η απέραντη άβυσσος της απελπισίας. Και συνέχεια εκείνος ο πόνος κι εκείνη η αγωνία. Διαρκώς το ίδιο, το ίδιο. Η μοναξιά του φαίνεται μαρτυρική. Θέλει κάποιον να φωνάξει κοντά του, μα είναι σίγουρος πως με τη συντροφιά των άλλων θάναι χειρότερα.”””

Τελικά ο Ίλιτς που αργοπεθαίνει, βρίσκει κάποια ανακούφιση, μονάχα όταν κουβεντιάζει με τον υπηρέτη του , τον Γεράσιμο, τον μόνο άνθρωπο που λυπάται τον ετοιμοθάνατο. Ο Γεράσιμος δεν λέει ψέματα , έτσι δεν αναγκάζει τον Ίλιτς να λέει και αυτός.

Η χαρά της ζωής, η δύναμη και η ομορφιά της καθρεφτίζονται , στον απλό υπηρέτη που δεν προσποιείται τίποτα.

Ένα αδιαμφισβήτητο αριστούργημα που συγκινεί μέχρι σήμερα και έχει προκαλέσει το θαυμασμό πολλών συγγραφέων και υπαρξιστών.

Εξαιρετική συγκλονιστική παράσταση ,που σε βυθίζει στα σκοτάδια ,σε διδάσκει κ σε βγάζει καθαρό και δυνατό στο ΦΩΣ!!

Είδα μια μοναδική χημεία μεταξύ των ηθοποιών Θανάση Κουρλαμπά & Γιώργου Γαλίτη, να παίζουν ένα δύσκολο κατά τα άλλα έργο, με τόση μαεστρία σαν καλοκουρδισμένο ελβετικό ρολόι.

Αξιοθαύμαστη γρήγορη εναλλαγή ρόλων.

Η ευρηματική σκηνοθεσία της Κωνσταντίνας Νικολαΐδη , με άφησε άφωνη , για άλλη μια φορά μετά τους 12 ένορκους, το ΖΟΟ και το ΕΚΤΟΣ ΥΛΗΣ.

Η εμπνευσμένη μουσική του κ.Οικονόμου που γράφτηκε ειδικά για την παράσταση και άγγιξε όλους τους θεατές, η κινησιολογία και το λιτό, αλλά εξαιρετικό σκηνικό ταιριάζει απόλυτα στο ύφος της παράστασης και μαζί με τα κοστούμια των ηθοποιών του Νίκου Κασαπάκη, έδωσαν μια νότα από ποιοτικό διαχρονικό θέατρο !

Ερμηνείες που μας γοήτευσαν και μας ταξίδεψαν με τα πολύ υψηλά ερμηνευτικά τους ανεβάσματα.

Ένα μεγάλο μπράβο ειδικά στους δυο ηθοποιούς που για μιάμιση περίπου ώρα τα έδωσαν όλα πάνω στη σκηνή!

“” Κατρακυλούσα ολοένα, ολοένα, κι εγώ είχα την εντύπωση πως σκαρφαλώνω, πως καταχτάω τη ζωή! Ναι, για την κοινή γνώμη ανέβαινα, μα στη πραγματικότητα η ζωή γλιστρούσε κάτω από τα πόδια μου…

Και τώρα, ξόφλησα! Τώρα- ο θάνατος!»