Ήδη από τις 8 Μαίου η ταινία «Light Falls» ξεκίνησε να προβάλλεται στους κινηματογράφους από την Feelgood Entertainment.

Υπόθεση Ταινίας

Η Clara, ένα μοντέλο από τη Γεωργία, βρίσκει δουλειά στην Ελλάδα και παίρνει μαζί της τη φίλη της Ella για διακοπές στα ελληνικά νησιά. Ο Altin, ο Veton και ο Eddy είναι νεαροί Αλβανοί λαθρομετανάστες που ζουν σε ένα εγκαταλελειμμένο παραθαλάσσιο ξενοδοχείο. Η Clara και η Ella εξερευνούν τον χώρο, όταν μια στιγμή αμέλειας των δύο κοριτσιών οδηγεί σε ένα ατύχημα και οι τρείς Αλβανοί, μη γνωρίζοντας λέξη αγγλικά, αδυνατούν να προσφέρουν βοήθεια. Διαφορετικοί κόσμοι συγκρούονται και οι παρεξηγήσεις οδηγούν σε μια σπειροειδή πορεία προς τη βία και την εκδίκηση. Εκθέτοντας τη δυσχερή θέση μιας κοινωνικής ομάδας που παίζει σημαντικό ρόλο στην ελληνική παραοικονομία, η ιστορία αναδεικνύει τις συνέπειες του φόβου, της προκατάληψης και της εκμετάλλευσης.

Trending

Κυριακή των Βαΐων: Έθιμα και παραδόσεις από όλη την Ελλάδα

«Light Falls»: Ένα σκοτεινό ποίημα για τη βία, την ομορφιά και το βλέμμα

Η ταινία «Light Falls» είναι ένα αργό αλλά ατμοσφαιρικά φορτισμένο δράμα-θρίλερ που ξεδιπλώνεται με ρυθμό σχεδόν τελετουργικό, κρατώντας τον θεατή καρφωμένο στη θέση του χάρη στη σαγηνευτική του ατμόσφαιρα και τη συνεχή υπόγεια ένταση. Η ταινία ξεπερνά τα όρια του είδους της, χρησιμοποιώντας τη φόρμα του θρίλερ όχι για να σοκάρει, αλλά για να χτίσει έναν εσωτερικό κραδασμό, έναν υπαρξιακό φόβο που παραμένει στον θεατή πολύ μετά το τέλος της προβολής.

Η κινηματογράφηση του Άκη Κωνσταντακόπουλου είναι εμβληματική. Τα πλάνα στο εγκαταλελειμμένο ξενοδοχείο, οι αντιθέσεις φωτός και σκιάς, η σκόνη που αιωρείται σαν φάντασμα του παρελθόντος, όλα συνεργούν στη δημιουργία μιας ατμόσφαιρας απόκοσμης αλλά και απολύτως αισθητής. Η κάμερα κινείται με πειθαρχία αλλά και φαντασία, καταγράφοντας όχι μόνο την δράση αλλά και τις ψυχικές καταστάσεις των ηρώων. Mια ακριβής και ευαίσθητη σύνθεση που σε μαγνητίζει. Τα μακρινά πλάνα, αν και γεμάτα αποστασιοποίηση, έχουν μια παράξενη ομορφιά, μια σιωπηλή ζεστασιά που ισορροπεί διαρκώς με την ψυχρότητα της ιστορίας. Η αισθητική του φιλμ είναι τραχιά, σχεδόν άγρια, αλλά ποτέ ψυχρή — πάντα τόσο θερμή όσο της επιτρέπει η αφήγηση να γίνει. Τα χρώματα, το κάδρο, οι γωνίες λήψης: όλα υπηρετούν με ακρίβεια και έμπνευση μια οπτική γλώσσα που δεν εντυπωσιάζει επιφανειακά. Είναι μια ταινία που δεν περιορίζεται στο να αφηγηθεί· σε διαπερνά, σε αντανακλά και τελικά σε φέρνει πρόσωπο με πρόσωπο με τον ίδιο σου τον εαυτό.

Το ηχητικό τοπίο είναι εξίσου καθηλωτικό. Η μουσική του Nick Athens δεν ντύνει απλώς τη δράση, αλλά την εσωτερικεύει, χτίζοντας ένα ηχητικό υπόβαθρο που εντείνει την ένταση και αναδεικνύει την τραγικότητα των χαρακτήρων. Η σιωπή, το βάθος του ήχου, τα διαλείμματα βουβής έντασης: όλα χρησιμοποιούνται με ακρίβεια και συναίσθημα.

Η ταινία θίγει δύσκολες θεματικές — βία, ετερότητα, κοινωνική ανισότητα, καχυποψία απέναντι στον «άλλον» — και δεν προσφέρει εύκολες απαντήσεις. Αντίθετα, μέσα από την ποιητική της εικόνας και την αποσπασματική, σχεδόν ονειρική αφήγησή της, ανοίγει χώρο για σκέψη. Η σύγκρουση ανάμεσα στις τουρίστριες και τους μετανάστες δεν παρουσιάζεται με διδακτισμό αλλά με μια σπάνια αισθητική ενσυναίσθηση, αφήνοντας τις αποχρώσεις να μιλήσουν πιο δυνατά από τη ρητορική.

Ο Φαίδων Παπαμιχαήλ υπογράφει μια σκηνοθεσία με αυτοπεποίθηση και καλλιτεχνική συνέπεια. Δεν ενδιαφέρεται για τον εντυπωσιασμό, αλλά για την ουσία του βλέμματος. Αν και η βία υπάρχει στο φιλμ, ποτέ δεν είναι αυτοσκοπός — είναι στοιχείο της αφήγησης, όχι προϊόν εκμετάλλευσης. Η ταινία «Light Falls» είναι τελικά ένα έργο που παίρνει στα σοβαρά το είδος του και το χρησιμοποιεί για να αναδείξει τον ψυχολογικό, κοινωνικό και οπτικό του πλούτο.

Δεν είναι μια εύκολη ταινία — και δεν πρέπει να είναι. Είναι όμως σινεμά υψηλής αισθητικής αξίας, που αξίζει να δει κανείς στη μεγάλη οθόνη, γιατί εκεί ανήκει.

«Light Falls»: Πληγές χωρίς σύνορα

Η ταινία μπορεί να κατηγορηθεί ότι αναπαράγει ορισμένα στερεότυπα. Κι ίσως αυτό να έχει μια βάση. Όμως, πριν βιαστούμε να την απορρίψουμε, αξίζει να αναρωτηθούμε: μήπως μέσα από αυτά τα στερεότυπα ξεδιπλώνεται μια αλήθεια; Μια αλήθεια σκληρή, που δεν χωράει σε λέξεις, κι όμως γίνεται ορατή μέσα από τα βλέμματα, τις σιωπές, τις σπασμένες φράσεις των ηρώων.

Κακοποίηση. Κατάχρηση εξουσίας. Ανέμελες στιγμές που γίνονται σκιές. Σταβοπατήματα που αφήνουν πληγές. Λάθος χρόνοι, λάθος άνθρωποι, λάθος αποφάσεις. Μα και όλα αυτά μαζί, μπλεγμένα, σαν ένα πολύχρωμο γαϊτανάκι – φτιαγμένο όχι από κορδέλες, αλλά από συναισθήματα. Πόνο. Φόβο. Ελπίδα. Μια διαρκής πάλη ανάμεσα στο σκοτάδι και στο φως.

Οι γλώσσες αλλάζουν, οι πατρίδες αλλάζουν, αλλά η ανθρώπινη εμπειρία μένει η ίδια. Ελληνικά. Αλβανικά. Ουκρανικά. Η βία δεν κοιτά διαβατήρια. Δεν αναγνωρίζει εθνικότητες. Η κακία, η εξουσία που γίνεται όπλο, ο πόνος που περνά αθόρυβα δίπλα μας – όλα αυτά είναι εδώ. Μέσα στους ανθρώπους που συναντάμε καθημερινά. Ανθρώπους με πληγές βαθιές, που δεν φαίνονται πάντα, μα αιμορραγούν. Και δεν λένε να κλείσουν.

Η σκηνοθεσία είναι συγκλονιστική. Όχι γιατί εντυπωσιάζει, αλλά γιατί βλέπει. Βλέπει και μας κάνει να δούμε. Η φωτογραφία δεν είναι απλώς όμορφη· είναι ζωντανή, γεμάτη από ανάσες, βλεμματικά σημεία, βουβές εξομολογήσεις. Μια ματιά που περιφέρεται ανάμεσα σε τοπία οικεία και ψυχές γυμνές.

Η Ελλάδα – αυτή η πανέμορφη, ζεστή χώρα – παρουσιάζεται όπως είναι. Όχι εξιδανικευμένη. Αλλά αληθινή. Με τη χάρη και την ασχήμια της. Όπως κάθε άλλη χώρα. Γιατί ο εφιάλτης δεν έχει γεωγραφία. Οι ανθρώπινες αδυναμίες δεν έχουν χάρτη. Είναι παντού. Και είναι ίδιες. Όπου υπάρχουν άνθρωποι, υπάρχει και η ανάγκη για αγάπη. Και μαζί της, η απειλή της απώλειας, της βίας, της απόγνωσης.

Αυτή η ταινία δεν είναι μόνο μια αφήγηση. Είναι μια μαρτυρία. Μια κραυγή μέσα στη σιωπή.

Είδος: Δράμα, Θρίλερ
Σκηνοθεσία: Phedon Papamichael
Σενάριο: Sven Dagones
Πρωταγωνιστούν: Elensio, Nini Nebieridze, Silvio Goskova, Juxhin Plovishti, Jurgen Marku, Μάκης Παπαδημητρίου

Πηγή: Greekaffair.gr