«ΜΗ ΣΟΥ ΤΥΧΕΙ…! (SEASON 2)»: Κριτική Παράστασης

Το greekaffair.gr παρακολούθησε την παράσταση «ΜΗ ΣΟΥ ΤΥΧΕΙ…!» που παίζεται στο Θέατρο Αθηνών και σας μεταφέρει τις εντυπώσεις του μέσα από αυτήν την ανασκόπηση.

Η απολαυστική μαύρη κωμωδία του Francis Veber επέστρεψε για δεύτερη χρονιά στο Θέατρο Αθηνών, μετά τη μεγάλη επιτυχία της πρώτης σεζόν. Ο Αιμίλιος Χειλάκης, πρωταγωνιστεί και σκηνοθετεί σε συνεργασία με τον Μανώλη Δούνια ένα έργο γεμάτο χιούμορ, ένταση και απρόβλεπτες καταστάσεις, με τη συμμετοχή ενός δυνατού θιάσου: Χριστόδουλος Στυλιανού, Τάνια Τρύπη, Ελένη Καρακάση, Ευγενία Ξυγκόρου και Δήμητρα Βαμβακάρη.

Η θεατρική παράσταση «Μη Σου Τύχει!…» («L’Emmerdeur») είναι ένα από τα πιο γνωστά έργα του γαλλικού ρεπερτορίου, με πολλές θεατρικές και κινηματογραφικές διασκευές — ανάμεσά τους η αμερικανική εκδοχή του Billy Wilder με τους Jack Lemmon και Walter Matthau, αλλά και η γαλλική με τους Jacques Brel και Lino Ventura.

Η υπόθεση διαδραματίζεται σε δύο διπλανά δωμάτια ξενοδοχείου: από τη μία, ένας απατημένος σύζυγος που σκοπεύει να αυτοκτονήσει· από την άλλη, ένας επαγγελματίας δολοφόνος που έχει αναλάβει «δουλειά». Κανείς από τους δύο, όμως, δεν θα καταφέρει να κάνει αυτό που σχεδίαζε, γιατί η συνάντησή τους ανατρέπει τα πάντα. Μια σειρά από παρεξηγήσεις, γκάφες και συγκυρίες οδηγούν σε ένα καταιγιστικό γέλιο, που δεν αφήνει τον θεατή να πάρει ανάσα.

Με την υπογραφή του Francis Veber, δημιουργού των θεατρικών επιτυχιών «Το Κλουβί με τις Τρελές» και «Δείπνο Ηλιθίων», το έργο αποτελεί μια σπουδή στην ανθρώπινη ανοησία, μέσα από την ευφυΐα της κωμωδίας.

 Μια κλασική μαύρη κωμωδία που αποδεικνύει ότι, μερικές φορές, τα χειρότερα φέρνουν… τα καλύτερα!

Κριτική παράστασης: «ΜΗ ΣΟΥ ΤΥΧΕΙ…!» –Μια μαύρη κωμωδία με ανάμεικτα συναισθήματα στο Θέατρο Αθηνών.

Η μαύρη κωμωδία «Μη σου τύχει», διασκευή του γνωστού έργου του Francis Veber, ανέβηκε και φέτος στη σκηνή του Θεάτρου Αθηνών με υψηλές προσδοκίες. Η υπόθεση περιστρέφεται γύρω από την ανατρεπτική συνύπαρξη ενός μίζερου επιχειρηματία με έναν ενθουσιώδη, κοινωνικά αδέξιο «απρόσκλητο» επισκέπτη, σε μια βραδιά που υποτίθεται ότι θα ήταν ήσυχη. Ωστόσο, το τελικό αποτέλεσμα αφήνει ανάμεικτα συναισθήματα.

Πόσο στραβά μπορεί να πάει μια απλή διαμονή σε προεδρική σουίτα; Πολύ — ειδικά όταν χωρίζεται στα δύο. Από τη μία, ένας άντρας που μόλις τον άφησαν και βουλιάζει στα χαρτομάντιλα. Από την άλλη, ένας ψύχραιμος επαγγελματίας… δολοφόνος. Τι κοινό μπορούν να έχουν αυτοί οι δύο; Περισσότερα απ’ όσα φαντάζεστε. Μια κωμωδία καταστάσεων, όπου οι λάθος άνθρωποι βρίσκονται στο ίδιο μέρος, τη λάθος στιγμή.

Σκηνοθετική προσέγγιση

Η σκηνοθεσία των Αιμίλιου Χειλάκη και Μανώλη Δούνια επιδιώκει να κρατήσει ζωντανή την κωμική φλέβα του κειμένου χωρίς να χάνει την θεατρικότητά του. Παρόλα αυτά, το πρώτο μέρος της παράστασης αργεί αρκετά να βρει κωμικό ρυθμό, καθώς οι σκηνές χτίζονται με σταθερό, αλλά κάπως βαρύ τρόπο. Είναι φανερό πως οι σκηνοθέτες έδωσαν μεγαλύτερη βαρύτητα στην εσωτερικότητα των χαρακτήρων και λιγότερο στην δυναμική του κωμικού στοιχείου. Αυτό, ωστόσο, μπορεί να ξενίσει θεατές που περιμένουν κάτι πιο άμεσο και γρήγορο, με περισσότερο «νεύρο».

Η δράση ζωντανεύει κυρίως στα μέσα της υπόθεσης, όπου ο ρυθμός επιτέλους αποκτά δυναμική. Παρ’ όλα αυτά, υπάρχουν ακόμη στιγμές που ο ειρμός της πλοκής μοιάζει να «κλωτσάει», διακόπτοντας τη συνοχή και το ρεύμα της αφήγησης.

Ερμηνείες

Ο Χριστόδουλος Στυλιανού κλέβει αναμφίβολα την παράσταση. Η ερμηνεία του είναι γεμάτη ενέργεια, φυσικότητα και χιούμορ που αναβλύζει αβίαστα. Δεν προσπαθεί να είναι αστείος. Είναι αστείος. Ο τρόπος που ενσαρκώνει τον «ναρκωμένο και σωματικά ανίκανο να ελέγξει τον εαυτό του» χαρακτήρα, προσφέρει μερικές από τις πιο απολαυστικές στιγμές του έργου. Η χημεία του με τον Αιμίλιο Χειλάκη δημιουργεί ένα διασκεδαστικό δίπολο. Ο Αιμίλιος Χειλάκης παραδίδει ρεσιτάλ ερμηνείας. Ενσαρκώνει έναν χαρακτήρα με εσωτερικές συγκρούσεις, σκοτεινό χιούμορ και μια υπόγεια τραγικότητα που κερδίζει το κοινό.

Η Ελένη Καρακάση είναι απολαυστική, όπως σε κάθε της ρόλο, με εμφανή θεατρική και μουσική εμπειρία, δίνοντας μια στέρεη και ευχάριστη παρουσία. Από την άλλη, οι υπόλοιπες παρουσίες δεν καταφέρνουν, δυστυχώς, να αφήσουν ιδιαίτερο αποτύπωμα, καθώς είναι περιορισμένες είτε από το σενάριο είτε από τη σκηνοθετική καθοδήγηση. Η Τάνια Τρύπη κάνει αισθητή την παρουσία της με την ερμηνεία της και μολονότι είναι απολαυστική, δεν καταφέρνει να ξεχωρίσει και να αναδείξει πλήρως τον χαρακτήρα της. Παρόμοια είναι η περίπτωση της Ευγενίας Ξυγκόρου. Μια ταλαντούχα, φρέσκια και φωτεινή παρουσία, η οποία, ωστόσο, περιορίζεται από τον ρόλο της και δεν της επιτρέπει να αναδειχθεί πλήρως. Η παρουσία της Δήμητρας Βαμβακάρη είναι ελάχιστη πάνω στην σκηνή, λόγω κειμένου, χωρίς να μπορεί να κερδίσει το κοινό ή να κάνει αισθητή την παρουσία της υποκριτικά.

Σκηνικά, θέσεις  και τεχνικά μέσα

Το σκηνικό είναι μεν κομψό και λειτουργικό, προσαρμοσμένο στην ανάγκη του έργου να αποδίδει έναν χώρο «κανονικής ζωής» όπου έρχονται τα πάνω κάτω. Ωστόσο, υπάρχει ένα σοβαρό πρακτικό ζήτημα: οι πλάγιες θέσεις του θεάτρου δεν προσφέρουν επαρκή ορατότητα. Κρίσιμες στιγμές διαδραματίζονται σε σημεία της σκηνής που είναι ορατά μόνο από συγκεκριμένη γωνία, γεγονός που αδικεί την εμπειρία των θεατών που δεν κάθονται κεντρικά.

Ένα σκηνικό απόλυτα προσεγμένο και μοντέρνο, που τοποθετεί τον θεατή αμέσως μέσα στο κλίμα της υπόθεσης. Οι φωτισμοί και η μουσική χρησιμοποιούνται διακριτικά, χωρίς υπερβολές, συμβάλλοντας με τρόπο ουσιαστικό στη δημιουργία ατμόσφαιρας.

Συνολικά η θεατρική παράσταση «Μη σου τύχει» έχει ενδιαφέρον, αξιοπρόσεκτες ερμηνείες και μια σκηνοθετική προσέγγιση που εντυπωσιάζει και κερδίζει τον θεατή. Ωστόσο, η άνιση ροή και το αργό ξεκίνημα αποδυναμώνουν την κωμική δυναμική του έργου. Το απόγειο της παράστασης έρχεται με τον Χριστόδουλο Στυλιανού, ο οποίος προσφέρει αυθεντικό, αβίαστο γέλιο και κρατά ουσιαστικά τη δομή όρθια στο πιο δύσκολο σημείο της.

Για το κοινό που αναζητά μια ανάλαφρη, γρήγορη και ξεκαρδιστική εμπειρία, η συγκεκριμένη παράσταση ίσως να μην ανταποκριθεί πλήρως στις προσδοκίες του. Για όσους, όμως, θέλουν να παρακολουθήσουν έναν ενδιαφέροντα συνδυασμό μαύρης κωμωδίας και θεατρικής αισθητικής, με μερικές πραγματικά δυνατές στιγμές, ίσως τελικά… τους τύχει.

Αυτή η κριτική στοχεύει να προβάλει τις κεντρικές αρετές της παράστασης και να ενθαρρύνει τους αναγνώστες να βιώσουν την εμπειρία από κοντά καθώς και να δείξει τις αδυναμίες αυτής.

Πηγή: Greekaffair.gr