«Ο ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ ΜΑΣ!»: Ο θεολόγος και συγγραφέας Γιώργος Φουκαδάκης μας εκμυστηρεύεται τα προσωπικά του βιώματα που είχε σε διάφορες συναντήσεις εκείνο το καιρό με τον Μακαριστό Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και Πάσης Ελλάδος.
Ήταν 28 Απριλίου 1998 όταν ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Αθηνών κυρός Χριστόδουλος εξελέγη από την ιεραρχία με μεγάλη πλειοψηφία, σε διαδοχή του Σεραφείμ Τίκα που είχε αποβιώσει στις 10 Απριλίου 1998.
Σήμερα 27 ολόκληρα χρόνια από την εκλογή του και 17 χρόνια από την κοίμησή του, εξακολουθεί να σημαδεύει με τον λόγο του και να μνημονεύεται κάθε φορά που οι Εκκλησίας διέρχεται δύσκολες ώρες.
Όπως τον γνώρισα! Α΄ ΜΕΡΟΣ
Στις 28 Ιανουαρίου 2025, συμπληρώθηκαν 17 χρόνια από την ημέρα της κοίμησης του μακαριστού Αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου. Σιώπησε ο πύρινος λόγος του που σαγήνευε όλες τις ηλικίες, αλλά περισσότερο τους νέους. Η εντυπωσιακή παρουσία του θα αποτελεί πάντοτε σημείο αναφοράς και ελέγχου όλων, ιδίως για εμάς που τον γνωρίσαμε.
1. Ένα επιστημονικό Συνέδριο στον Δημόκριτο, με θέμα: «Επιστήμες, Τεχνολογίες Αιχμής και Ορθοδοξία» (4-8 Οκτωβρίου 2000) αποτέλεσε το έναυσμα της γνωριμίας μου με τον μακαριστό Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο.
Τη δεύτερη ημέρα του Συνεδρίου, στις 15.30, όλοι οι σύνεδροι αναχωρήσαμε με ένα καραβάκι για την
Αίγινα. Εκεί θα συνεχίζονταν οι εργασίες και θα προσκυνούσαμε στη Μονή της Αγίας Τριάδος και του Αγίου Νεκταρίου, όπου αποθησαυρίζεται η αγία κάρα του μεγάλου Αγίου του 20 ου αιώνα και είναι έντονη η παρουσία του (ο τάφος του που κάποιες φορές ακούς τα βήματά του, το ταπεινό και ευλογημένο κελάκι του, το δέντρο που είχε φυτέψει και αγκάλιζε πολλές φορές προσευχόμενος, ο ναός της Ζωοδόχου Πηγής και Αγίας Τριάδας όπου λειτουργούσε, ο χώρος των αγώνων και
των δακρύων του).
Στο καραβάκι προς την Αίγινα τον είδα να κάθεται σε ένα τραπεζάκι στο σαλόνι. Και άλλες φορές είχα πάρει την ευχή του στα δύο προηγούμενα χρόνια που είχε ενθρονιστεί ως Αρχιεπίσκοπος Αθηνών, όπως τον Σεπτέμβριο του 1999 (3-5 Σεπτεμβρίου), σε ένα θεολογικό Συνέδριο με θέμα: «Η Εκκλησία των μεγάλων κοινωνικών προβλημάτων», το οποίο ολοκληρώθηκε την προηγούμενη ημέρα του
μεγάλου σεισμού της Αθήνας, με την παρουσία του Προέδρου της Δημοκρατίας Κωνσταντίνου Στεφανόπουλου.
Ο Αρχιεπίσκοπος ήταν παρών και μίλησε εμπνευσμένα. Αυτή τη φορά όμως, ένα χρόνο από τότε, έγινε μια προσωπική γνωριμία. Απέναντί του αισθανόμασταν όλοι δέος, γιατί η παρουσία του στα δρώμενα
της Ελλάδας ήταν ήδη συγκλονιστική.
Το ανέκδοτο
Με το συνάδελφό μου εκπαιδευτικό Γρηγόρη Κουκότσικα πήγαμε για να τον γνωρίσουμε και να πάρουμε την ευχή του. Του είπα πως υπηρετούσα στο 29 ο Λύκειο Αθηνών, στην Ασκληπιού, σχετικά κοντά στην Αρχιεπισκοπή και ότι χαιρόμουν πολύ για το ότι τον γνωρίζουμε από κοντά.
Χάρηκε και ο ίδιος που τον πλησιάσαμε και μας γνώρισε. Είχε χώρο στην καρδιά του για όλους. Ο Γρηγόρης, που τις προηγούμενες ημέρες είχε βαπτίσει το παιδί του, του πρόσφερε μια μπομπονιέρα.
Εκείνος την πήρε και, αφού την άνοιξε αμέσως, πήρε ένα κουφέτο και το έφαγε.
Μετά μας λέει: «Καθίστε κοντά μου. Ελάτε να σας πω ένα ανέκδοτο: Ένας ταξιτζής πήρε σε μια κούρσα του δυο νέες κοπέλες. ¨Που πάτε;¨ τις ρώτησε. Είπανε το μέρος της Αθήνας που ήθελαν να πάνε. ¨Τι θα κάνετε εκεί;¨, ρώτησε πάλι ο ταξιτζής. ¨Πηγαίνουμε σε μια αγρυπνία!¨, απάντησαν. Και τότε ενθουσιασμένος ο ταξιτζής είπε: ¨Α!, ρε Χριστόδουλε!¨».
Ήταν το διάστημα που τόσο είχε ενθουσιάσει τη νεολαία με τον λόγο του, την παρουσία του, ένα πρωτόγνωρο διάστημα για την Εκκλησία. Όσα σχολεία έρχονταν στην Αθήνα, απαραίτητα πέρναγαν από την Αρχιεπισκοπή για να τον γνωρίσουν και να πάρουν την ευλογία του.
Ήταν τότε που ως απάντηση στο σύνθημα των νέων: «Χριστόδουλε, σε πάμε!» απαντούσε: «Και εγώ σας πάω!» Έχει μείνει ακόμα γνωστή η φράση του: «Ελάτε στην Εκκλησία, όπως είστε!
Τα τζιν και τα σκουλαρίκια
Με το τζιν σας και τασκουλαρίκια σας (και για τα αγόρια)». Αυτά λέγονταν πριν εικοσιπέντε και πλέον
χρόνια και ήταν για την εποχή εκείνη πολύ προοδευτικά. Αγαπούσε τη νεολαία και την ήθελε στην Εκκλησία χωρίς προαπαιτούμενα.
Συνεχίσαμε το ταξίδι για την Αίγινα και φτάσαμε στο λιμάνι της Αγίας Μαρίνας. Περπατήσαμε για να πάμε προς τα λεωφορεία που θα μας μετέφεραν προς τη Μονή του Αγίου Νεκταρίου. Καθώς ανεβαίναμε από το λιμάνι, περνάει από δίπλα μας το αυτοκίνητο του μητροπολίτη Ύδρας, Σπετσών και Αιγίνης κ.κ. Ιερόθεου. Στο πίσω κάθισμα στη δεξιά πλευρά του καθόταν ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος. Με είδε
πρώτα εκείνος και ύστερα από λίγο τον αναγνώρισα. Με ένα γλυκύτατο χαμόγελο μου χαμογελούσε και με χαιρετούσε κουνώντας το δεξί χέρι του. Από το παράθυρο μου λέει δυνατά: «Γεια σου, Γιώργο! Γεια σου Γιώργο!».
Φτάσαμε στη Μονή. Έγινε δοξολογία και μετά μας έκαναν το τραπέζι. Ο Αρχιεπίσκοπος ήταν πολύ χαρούμενος. Με την ωραία φωνή του, άρχισε να τραγουδά διάφορα πατριωτικά τραγούδια, όπως το «Πότε θα κάνει ξαστεριά!». Είχε νυχτώσει για τα καλά, αλλά κανένας μας δεν ήθελε να φύγει. Υπήρχε σε όλους μας πολλή ευλογία και μεγάλη χαρά!
Για τη νεολαία
Ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος είχε δώσει τις υποσχέσεις του στη νέα γενιά κατά τον ενθρονιστήριο λόγο του, στις 9 Μαΐου 1998: «Τελειώνοντας, θα ήθελα να απευθυνθώ ειδικά στους Νέους της Πατρίδας μας και από τη θέση αυτή να τους πω: ¨Παιδιά μου, χρυσά της Ελλάδος παιδιά. Είσθε το καμάρι του Γένους, η δαφνοστεφανωμένη απαντοχή μας.
Όμως, παιδιά μου, σας προδώσαμε, σας πονέσαμε με την υποκρισία μας και σας ευτελίσαμε μέσα σας την έννοια του χρέους. Σας χρεώνουμε τις παρεκτροπές σας, ενώ είμαστε οι ηθικοί αυτουργοί τους. Σας στερήσαμε την αγάπη, σας αφήσαμε έρμαιους στα κύματα του κατακλυσμού της Βαβυλώνας. Σας αναγκάσαμε να ζείτε σ’ ένα κόσμο απάνθρωπο, ανηλεή και ανοικτίρμονα.
Σας υποδείξαμε να ακολουθήσετε δρόμους, που εμείς δε βαδίζαμε. Σας αφαιρέσαμε την πίστη και την ελπίδα. Γκρεμίσαμε από μέσα σας κάθε ιδανικό.
Κι όμως λέμε ότι σας αγαπάμε.
Σεις, με την οξύνοιά σας καταλάβατε την ασυνέπειά μας. Και μας εγκαταλείψατε. Και δε μας εμπιστεύεστε πια, δε θέλετε να ζήσετε μέσα στον κόσμο που εμείς σας ετοιμάσαμε. Και στραφήκατε στην αναζήτηση της χίμαιρας μέσα από τα ναρκωτικά, στην επιβεβαίωση σας μέσα από τη βία.
Παιδιά μου, σήμερα αυτός πού σας μιλάει αυτή τη στιγμή, παίρνει πάνω του την ευθύνη! Ναι παίρνει πάνω του την ευθύνη για τις απέναντί σας αμαρτίες όλης της γενιάς του, και σας ζητά ταπεινά συγγνώμη. Θέλει όμως ταυτόχρονα να σας πει πως καμιά αμαρτία δική μας και καμιά αστοχία δική σας δεν μπορεί να σας κλείσει το δρόμο προς την καταξίωση.
Τα αδιέξοδα πλήθυναν, τώρα η αδυσώπητη ανάγκη σάς καλεί σε απόφαση. ¨Όταν αλύπητη βαριά ξεσπάει η ανάγκη και προστάζει, ανάξιος είναι όποιος διστάζει¨, λέει ο εθνικός μας ποιητής. Υπάρχει ένας χώρος που δε θα σας προδώσει ποτέ, είναι ο χώρος της εκκλησίας. Ελάτε σ’ αυτόν, ελάτε στην πίστη, ελάτε στον Χριστό, ψάξτε να βρείτε ανάμεσα στη γενιά των πατέρων σας τους άξιους, τους
ατίμητους, τους σεβάσμιους τους ικανούς, γιατί υπάρχουν.
θα βρείτε κοντά μας, θα βρείτε κοντά τους ότι έχετε από χρόνια τώρα στερηθεί και μαζί την αληθινή ελευθερία την αληθινή δικαιοσύνη, την αληθινή αλήθεια. Ο Αναστάς Χριστός, παιδιά μου, να είναι πάντα μαζί σας. ¨Η χάρις του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού και η Αγάπη του Θεού και Πατρός και η κοινωνία του Αγίου Πνεύματος είη μετά πάντων υμών¨»!
Πόσο επίκαιρος είναι ο λόγος του!
2. Στη γιορτή του (Οσίου Χριστοδούλου του εν Πάτμω)
Από το τότε που τον γνώρισα στο καραβάκι προς την Αίγινα, πήγαινα κάθε χρόνο στις 21 Οκτωβρίου στη γιορτή του, μνήμη Οσίου Χριστοδούλου του εν Πάτμω (21 Οκτωβρίου και 16 Μαρτίου). Λειτουργούσε ο ίδιος και μετά μας μοίραζε το αντίδωρο και μας πρόσφερε μια εικόνα ή ένα γλυκό. Καθώς του φιλούσα το χέρι, του ευχόμουν: «Χρόνια πολλά και ευλογημένα, Μακαριότατε». «Σας ευχαριστώ! Να
ζήσετε. Να είστε καλά», μου απαντούσε.
3. Η μεγάλη συγκέντρωση στο Σύνταγμα για τις ταυτότητες (2000)
Το 2000 ξέσπασε η πιο σφοδρή σύγκρουση μεταξύ της Εκκλησίας και της Πολιτείας με αφορμή την απάλειψη της αναγραφής του θρησκεύματος στις αστυνομικές ταυτότητες, επί κυβέρνησης Κώστα Σημίτη και υπουργού Δικαιοσύνης Μιχάλη Σταθόπουλου.
Η μη αναγραφή του θρησκεύματος ήταν η αρχή μιας σειράς μέτρων που σχεδιαζόταν, με την παρότρυνση ξένων κέντρων εξουσίας. Ευρισκόμενος στις Η.Π.Α, λίγο καιρό νωρίτερα, ο τότε πρωθυπουργός υποσχέθηκε στους εκπροσώπους του εβραϊκού λόμπι της Αμερικής που τον συνάντησαν (οι πληροφορίες αυτές τεκμηριωμένες δημοσιεύτηκαν μερικά χρόνια αργότερα στον Ελεύθερο Τύπο) ότι
επιστρέφοντας στην Ελλάδα θα προέβαινε στην απάλειψη του θρησκεύματος από τις ταυτότητες των Ελλήνων προς αποφυγή θρησκευτικών διακρίσεων.
Οταν ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος απευθυνόμενος στον λαό τον κάλεσε σε αντίσταση.
Το 1ο συλλαλητήριο έγινε στις 14 Ιουνίου 2000, στη Θεσσαλονίκη, με απίστευτη επιτυχία. Το ίδιο συνέβη με το συλλαλητήριο της Αθήνας στις 21 Ιουνίου 2000, στο οποίο παραβρέθηκα και παρακολούθησα την ομιλία από την αρχή της οδού Ερμού στο Σύνταγμα.
Ο ελληνικός λαός αντιδρούσε σε όλα όσα σχεδιάζονταν χωρίς τη βούλησή του. Ακολούθησε η συλλογή υπογραφών από τους πολίτες για τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος. Συγκεντρώθηκαν 3.000.000 υπογραφές!, τις οποίες παρέδωσε στις 29 Σεπτεμβρίου 2001 ο Αρχιεπίσκοπος στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Παρά τούτο υπήρξε άρνηση για τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος, αλλά και άρνηση για την
προαιρετική αναγραφή του θρησκεύματος.
Είναι βέβαιο όμως ότι η φωνή του λαού τρόμαξε την κυβέρνηση Σημίτη, γιατί φάνηκε ότι εξέφραζε κάτι αντίθετο στη βούληση του λαού εκείνης της εποχής, τον οποίο λαό του Θεού ο Αρχιεπίσκοπος είχε
γαλουχήσει! Επίσης ανεκόπη ο σχεδιασμός μια σειράς άλλων μέτρων τα οποία σχεδίαζαν οι εκπρόσωποι της κυβέρνησης και δεν παρέλειπαν τότε να αναφέρουν, όπως ο χωρισμός του κράτους από την Εκκλησία, η αφαίρεση της προμετωπίδας του
Συντάγματος: «Στο όνομα της Αγίας και Ομοουσίου και αδιαιρέτου Τριάδος», η κατάργηση του μαθήματος των θρησκευτικών, η απάλειψη του σταυρού από τον ιστό της σημαίας και από την ίδια τη σημαία, η υποχρεωτικότητα του πολιτικού γάμου, η καύση των νεκρών, η μεταφορά της θρησκείας στα πλαίσια του ιδιωτικού βίου κ.λπ.
Ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος είχε μιλήσει για μια «σαλαμοποίηση», το ότι δηλαδή αφαιρούν σιγά-σιγά, λίγο-λίγο, με μυστικό σχέδιο, θέλοντας να ξεριζώσουν εν τέλει κάθε αναφορά στην Ορθοδοξία και να μετατρέψουν την Ελλάδα σε ένα πολυπολιτισμικό κοσμικό κράτος. Η παταγώδης πτώση της κυβέρνησης Σημίτη, η οποία αποδυναμώθηκε πολύ εξαιτίας της στάσης της απέναντι στην Εκκλησία, είχε
ως αποτέλεσμα για τα επόμενα χρόνια να σταματήσει αυτή η έντονη πολεμική απέναντι στην Εκκλησία και να εξανεμιστούν όλα όσα σχεδιάζονταν. Αυτό οφείλεται εν πολλοίς στον μακαριστό Χριστόδουλο.
Ήταν μια μεγάλη νίκη του!
Μια μεγάλη προσφορά του στον τόπο και στην παράδοσή του, το ότι δηλαδή απέτρεψε όσα άσχημα σχεδιάζονταν για την Εκκλησία από την τότε κυβέρνηση, και από ανθρώπους άγευστους με την παράδοση του τόπου και που κάποιοι εχθρεύονταν την Ορθοδοξία.
Όλα αυτά όμως επιβάρυναν την υγεία του Αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου. Μετά από αυτόν τον αιφνιδιασμό που υπέστη από τον Σταθόπουλο και τον Σημίτη, ο ίδιος έγινε πιο προσεκτικός, πιο σοβαρός, πιο καυστικός απέναντι σε συμπεριφορές που ήθελαν να αποπροσανατολίσουν τον λαό από την παράδοσή του. Αισθάνθηκε ότι έχει αναλάβει μια μεγάλη ευθύνη απέναντι στην ιστορία του τόπου. Μάλλον έκανε μια εντονότερη πατριωτική στροφή. Υπήρξε ένας φωτισμένος ιεράρχης, ένας άνθρωπος
του Θεού.
Αισθανόμενος ότι δέχεται επιθέσεις από πολλούς, ακόμα και μέσα από την Εκκλησία, ενδεχομένως στη συνέχεια κάπως να υπερέβαλε, όπως λένε κάποιοι. Κανείς όμως δεν μπορεί να αμφισβητήσει τη μεγάλη αγάπη του στην πατρίδα και στην Ορθοδοξία.
3. Στον Γέροντα Ευμένιο Λαμπάκη, στη Μονή του Προφήτη Ηλία στα Ρούστικα Ρεθύμνου (+2005)
Είχα τη μεγάλη ευλογία να γνωρίζω καλά -μάλλον από το 1991- και να επισκέπτομαι πολλές φορές τον Όσιο Γέροντα Ευμένιο, τον προικισμένο με πολλά χαρίσματα και ιδίως το διορατικό και το προορατικό. Θα πρέπει να ήταν γύρω στο 2001, όταν πήγα πάλι στο κελάκι του στα Ρούστικα και, αφού συζητήσαμε για διάφορα προσωπικά θέματα, τον ρώτησα για τον Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο στον οποίο δεν επέτρεπαν επισήμως να έρθει στην Κρήτη, για να ακολουθήσει μαζί με τον καθηγητή Γεώργιο Γαλίτη στο προσκύνημα στα μέρη που είχε διαβεί ο Απόστολος Παύλος.
Μου λέει χαρακτηριστικά: «Δεν τον αφήνουν να έρθει εδώ». Συνέχισε: «Έχει ακούσει για μένα. Με παίρνει στο τηλέφωνο και μιλάμε. Θέλει να έρθει από ’δω, στην Κρήτη, στο μοναστήρι να με δει. Είναι καλός, έχει πολύ θάρρος, τα λέει ωραία, μιλάει όμως πολύ…». Ξαφνικά μου κάνει μια κίνηση με το χέρι του στον λαιμό του σαν να ήταν μαχαίρι.
«Τι σημαίνει αυτό, Γέροντα;». Μου επαναλαμβάνει την ίδια κίνηση και μου λέει αυτή τη φορά: «Θα τόνε φάνε! Θα τόνε βγάλουνε από τη μέση! Θα τον σκοτώσουνε!»
4. Η βράβευση και η κρουαζιέρα (2006)
Κατά το σχολικό έτος 2005-2006, λάβαμε μέρος με το 3 ο ΓΕΛ Ηρακλείου σε ένα Πανελλήνιο Διαγωνισμό για τον Απόστολο Παύλο, υπό την αιγίδα του Υπουργείου Παιδείας και της Εκκλησίας της Ελλάδος. Με ένα μαθητή μου, ετοιμάσαμε το θέμα: «Ο Απόστολος Παύλος και η Κρήτη».
Βραβευτήκαμε μαζί με πολλά ακόμα σχολεία.
Στις 30 Ιουνίου 2006 έγινε η τελετή βράβευσης, με την παρουσία του Αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου. Λάβαμε το βραβείο και τιμητική πλακέτα. Επίσης, σε όλους τους καθηγητές που βραβεύτηκαν οι μαθητές τους, θα πρόσφεραν μια κρουαζιέρα που θα γινόταν τον Οκτώβριο. Περνώντας να χαιρετίσουμε τον Αρχιεπίσκοπο και, αφού μας συνεχάρη για την πρωτότυπη εργασία μας, του λέω: «Μακαριότατε, σας
ευχαριστούμε για όλα και σας περιμένουμε στην Κρήτη!» Αιφνιδιάστηκε λίγο, καθώς γνώριζε ότι ήταν πολύ δύσκολο να του το επιτρέψουν. «Σας ευχαριστώ πολύ. Να είστε καλά», απάντησε, χωρίς να πει το παραμικρό γι’ αυτό που του είχα πει.
Τον Οκτώβριο του 2006, συγκεντρωθήκαμε στον Πειραιά, με τη συνοδεία του Αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου, την Υπουργό κ. Φάνη Πετραλιά και άλλους επίσημους για να ξεκινήσουμε για την κρουαζιέρα. Πήγαμε Κύθηρα (μονή Παναγίας Μυρτιδιώτισσας), Σαντορίνη, Τήνο (Παναγία Τήνου), Πάρο (Εκατονταπυλιανή).
Οι καμπίνες ήταν μικρές, στενές και ευτυχώς ήμουν μόνος. Το φαγητό ήταν πολύ πλούσιο, με καλό κρασί και ωραία μουσική. Τον Αρχιεπίσκοπο συνόδευε ο διάκος του Ιωαννίκιος, τον οποίο γνώριζα από τον πατέρα του πριν ακόμα γίνει μοναχός.
Έτσι είχα πλέον μια πρόσβαση στον Αρχιεπίσκοπο. Η Υπουργός και οι άλλοι επίσημοι τον είχαν συνεχώς από κοντά, με αποτέλεσμα να μην μπορούμε οι υπόλοιποι να τον πλησιάσουμε και να μιλήσουμε μαζί του. Βρίσκω τον διάκο του τον Ιωαννίκιο και με το θάρρος που του είχα του λέω: «Πατέρα Ιωαννίκιε, να πεις σε παρακαλώ στον Μακαριότατο να έρθει στο λαό του!» Δεν πέρασε μια ώρα και ακούμε από τα μεγάφωνα του πλοίου μια ανακοίνωση: «Σε μισή ώρα να έρθουν όλοι οι θεολόγοι στην αίθουσα εκδηλώσεων του πλοίου για να τους μιλήσει ο Αρχιεπίσκοπος!».
Αυτός ήταν ο μακαριστός Χριστόδουλος. Νοιαζόταν για τον λαό του και ήθελε να είναι δίπλα του. Και πράγματι -μεσοπέλαγα- έγινε μια ωραία συζήτηση και ήταν πολύ ωφέλιμη αυτή συνάντηση. Ευτυχώς, ακολούθησαν πολλές ακόμα.
Πάντως, αυτά τα χρόνια (1998-2008) όλοι οι θεολόγοι εκπαιδευτικοί που διδάσκαμε στα σχολεία, ιδίως όσοι ήμασταν στην Αθήνα, αισθανόμασταν μια «στήριξη» και ώθηση από την Εκκλησία. Χαιρόμασταν περισσότερο τις συναντήσεις με τα παιδιά και εκείνα μας αποδέχονταν πιο εύκολα.
Οι μαθητές μας εξέφραζαν πολλές αγωνίες και υπαρξιακά ερωτήματα. Ήθελαν να μαθαίνουν. Και αυτό το είχε ευνοήσει η φωνή του Χριστόδουλου!
ΤΕΛΟΣ Α΄ ΜΕΡΟΥΣ
Πηγη greekaffair.gr
