Οδοιπορικό του Greekaffair στο Άθως: Συναντώντας με το καραβάκι τις Μονές Σιμωνόπετρας, Γρηγορίου, Διονυσίου / Από το λιμάνι της δάφνης προς τη μονή του Αγίου Παύλου
Την Τρίτη 7 Μαΐου 2024, εβδομάδα της Διακαινησίμου, δεύτερη ημέρα μας στο Άγιον Όρος, παίρνοντας το καραβάκι από τη μονή Δοχειαρίου για το λιμάνι της Δάφνης, στην ομάδα του greekaffair.gr προστέθηκε και ο φίλος καθηγητής Χημείας σε Λύκειο της Αθήνας Αριστογείτων Τσιρώνης.
Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη
Στις 12.45 μ.μ. η ομάδα του greekaffair.gr πήρε από τη Δάφνη το καραβάκι «Αγία Άννα» για τη μονή Αγίου Παύλου.
Το καραβάκι αυτό εξυπηρετεί σήμερα τη γραμμή Δάφνη- Καυσοκαλύβια, με καπετάνιο τον Παρασκευά Κοκώνα, (Ο θείος του καπετάν Ιορδάνης ήταν ο καπετάνιος στο μικρό πλοιάριο «Καπετάν Παρασκευάς» με το οποίο μετακινούνταν προς την Αγία Άννα, τα Κατουνάκια, τα Καυσοκαλύβια ο Άγιος Παΐσιος, ο Άγιος Εφραίμ Κατουνακιώτης, ο Γέροντας Αιμιλινός κ.ά. Με αυτό, το 1991, έκανε το τελευταίο ταξίδι της επιστροφής του στα Καυσοκαλύβια ο Άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης).
1. ΜΟΝΗ ΣΙΜΩΝΟΠΕΤΡΑΣ
Συναντήσαμε τον αρσανά της επιβλητικής μονής Σίμωνος-Πέτρα, η οποία είναι κτισμένη πάνω σε ένα βράχο και θεωρείται η πρώτη επταόροφη πολυκατοικία της Ευρώπης.
Η Ίδρυση Της
Η Μονή αρχικά ονομαζόταν “Νέα Βηθλεέμ”, από το άστρο που οδήγησε τον Όσιο Σίμωνα, η ονομασία αυτή διατηρήθηκε μέχρι τον 19ο αιώνα. Τότε η Μονή είχε καεί ήδη τρεις φορές αλλά ανοικοδομήθηκε με τη βοήθεια του ηγούμενου Νεόφυτου Μολακίδη. Το 1364 ο Σέρβος ηγεμόνας Ιωάννης Ούγγλεσης επικύρωσε την ίδρυση μ’ ένα χρυσόβουλο και ενίσχυσε οικονομικά την Μονή καθώς επίσης πρόσθεσε νέα κτίσματα και αφιέρωσε πολλά κτήματα. Η Σίμωνος βρίσκεται στην 13η θέση στην ιεραρχία των αγιορείτικων μονών.
Η ιστορία αναφέρει ότι όταν έφερε του οικοδόμους που θα το έκτιζαν και βλέποντας τον υψηλό βράχο, αποφάσισαν να φύγουν θεωρώντας αδύνατη μια τέτοια κατασκευή.
Ενώ έπαιρναν το αγιορείτικο κέρασμα: λουκούμι, νερό και τσίπουρο, ο υποτακτικός του Οσίου γλίστρησε και έπεσε κάτω στον γκρεμό. Όλοι περίμεναν ότι θα είχε σκοτωθεί από τόσο ύψος. Έκπληκτοι όμως τον είδαν να επιστρέφει κρατώντας μάλιστα το δίσκο με το σερβίτσιο του κεράσματος!
Έτσι άλλαξαν γνώμη οι οικοδόμοι και άρχισε αμέσως, με θαυματουργικό τρόπο, η ανοικοδόμηση αυτού του τολμηρού οικοδομήματος.
H ιστορία της
Την ιστορία της από τους προηγούμενους αιώνες δεν την γνωρίζουμε και αυτό γιατί τα αρχεία της καταστράφηκαν στις μεγάλες πυρκαγιές που έπληξαν την Μονή. Για πρώτη φορά κάηκε το 1580 και την καταστροφή συμπλήρωσαν οι πυρκαγιές του 1626 και 1891. Μετά το 1581 οι πατέρες εγκατέλειψαν την Μονή και εγκαταστάθηκαν στην Μονή Ξενοφώντος, πληρώνοντας τα χρέη της με το ταμείο της Μονής τους. Στα επόμενα χρόνια ανοικοδομήθηκε αργά παρά τις οικονομικές στερήσεις των μοναχών και την οικονομική βοήθεια που πρόσφερε ο Ρουμάνος ηγεμόνας Μιχαήλ Βιτεασούλ ο Γενναίος. Τον 17ο αιώνα η Σίμωνος ήταν ιδιόρρυθμη αλλά το 1801 μετατράπηκε σε κοινόβιο. Κτήτορας της Μονής θεωρείται και η Αγία Μαγδαληνή γιατί με το αριστερό της χέρι, που σώζεται ως σήμερα στη Μονή, συγκεντρώθηκαν μεγάλα ποσά που βοήθησαν στην ανοικοδόμηση της.
Το Καθολικό τιμάται στη Γέννηση του Χριστού. Καταστράφηκε στην πυρκαγιά του 1891. Στους τρούλους της προθέσεως και του διακονικού διατηρήθηκαν τοιχογραφίες, οι οποίες έγιναν πιθανότατα το 1633 και ανακαινίστηκαν το 1858. Ο υπόλοιπος ναός είναι σήμερα χωρίς τοιχογραφίες. Η Μονή έχει 8 παρεκκλήσια μέσα , 4 έξω, 4 Καθίσματα και 7 Κελιά στις Καρυές. Η Τράπεζα ανοικοδομήθηκε μετά την καταστροφή του 1891, χωρίς τοιχογραφίες.
Η βιβλιοθήκη η οποία κάηκε περιείχε 42 κώδικες με περγαμηνή (10ου-14ου αιώνα) και 210 χάρτινους (14ου-19ου αιώνα).
Το χέρι της Αγίας Μαρίας της Μαγδαληνής
Ένας από τους θησαυρούς της μονής είναι το δεξί χέρι της Αγίας Μαρίας της Μαγδαληνής και το χέρι του Αγίου Διονυσίου της Ζακύνθου, ο οποίος έχει μείνει γνωστός και για το ότι συγχώρεσε τον φονιά του αδελφού του. Από την Αγία Μαρία Μαγδαληνή ο Κύριος είχε αφαιρέσει τα 7 δαιμόνια που την είχαν καταλάβει.
Κάποιοι έχουν συκοφαντήσει την αγία ζωή της, ενώ η ίδια δεν είχε καμιά σχέση με ανηθικότητα αφού άλλη ήταν η αμαρτωλή γυναίκα που έπλυνε τα πόδια του Κυρίου με τα δάκρυά της και τα σκούπισε με τα μαλλιά της. Θαρραλέα μετά την Ανάσταση είδε τον Αναστημένο Κύριο και προσπάθησε να Τον αγγίξει με το χέρι της.
«Μη μου άπτου», της απάντησε ο Κύριος γιατί ακόμα δεν είχε ανέβει προς τον Πατέρα. Το χέρι
της όμως έλαβε μεγάλη Χάρη από τον Θεό και παρέμεινε άφθαρτο, όπως τα λείψανα των Αγίων που δεν τα αγγίζει η φθορά, το χέρι της είναι θερμό και έχει θερμοκρασία ανθρώπινου σώματος, ευωδιάζει και θαυματουργεί!
Με τον μακαριστό Όσιο Αιμιλιανό τον Σιμωνοπετρίτη πέρασε στη σημερινή κοινόβια μορφή της, ενώ η μονή είναι γνωστή για τις υπέροχες ψαλμωδίες της. Μου έχει μείνει ακόμα η γλυκύτατη μορφή του μακαριστού Γέροντα Γαλακτίωνα, που ασκήτευε στη Σιμωνόπετρα με τον γιο του Γέροντα Αθανάσιο, η κόρη του είναι ηγουμένη στη μονή της Ορμήλιας και ασκητεύει εκεί με τη μοναχή σύζυγό του και μητέρα της, και είχε άλλα παιδιά του στον κόσμο.
Μου είχε προσφέρει ένα μικρό ζεστό πρόσφορο που μόλις είχαν βγάλει από το φούρνο και μας ωφέλησε με τη γλυκύτητα και τον λόγο τους.
Σε πολλές παλιές φωτογραφίες του Αγίου Όρους φαίνεται να λάμπει. Επίσης ο μοναχός Αμβρόσιος με μεγάλες σπουδές ως ψυχίατρος μας έλεγε ότι από εκεί ψηλά έριξε στον γκρεμό όλα του τα πτυχία και ταπεινά αφοσιώθηκε στον μοναχικό βίο. Τα πρώτα χρόνια μέναμε μέσα στη μονή και ήταν εντυπωσιακά για μας αλλά μετά έφτιαξαν ένα χώρο φιλοξενίας απέναντι από τη μονή και λίγο
απομονωνόμασταν από τους μοναχούς.
3. Ιερά Μονή Διονυσίου Αγίου Όρους
Η μονή Διονυσίου είναι το επόμενο λιμάνι, από τις αγαπημένες μου μονές .
Η ιστορία της
Η τοποθεσία της Μονής Διονυσίου και η ιεραρχική της θέση . Η Ιερά Μονή Διονυσίου, γνωστή και ως “Νέα Πέτρα” είναι κτισμένη πάνω σε στενό και απόκρηµνο βράχο σε ύψος 80 µέτρων από τη θάλασσα, ανατολικά του χείμαρρου Αεροπόταμου, µεταξύ των μονών Αγίου Γρηγορίου και Αγίου Παύλου.
Η αρχιτεκτονική δόμηση της Μονής είναι εντυπωσιακή και θυμίζει φρούριο παλαιάς εποχής. Κοιτώντας τη Μονή από τη νότια πλευρά μοιάζει να αιωρείται ανάμεσα σε ξύλινες βάσεις, ενώ στη δυτική πλευρά ξεδιπλώνονται απότομες χαράδρες που κατεβαίνουν από τον Άθω και ευνοούν τους βόρειους ανέμους.
Η Ιερά Μονή Διονυσίου βρίσκεται στην 5η θέση στην ιεραρχία των Αγιορείτικων Μονών και γιορτάζει στην αποτομή της κεφαλής του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου.
Πότε ιδρύθηκε η Μονή Διονυσίου και ποιος είναι ο κτήτορας
Η Μονή Διονυσίου χτίστηκε τον 14ο αιώνα και ιδρυτής της ήταν ο Όσιος Διονύσιος από την Κορυσό της Καστοριάς. Η ανέγερση του μοναστηριού ήταν μια επίπονη διαδικασία για τον Διονύσιο, καθώς δεν υπήρχαν οι οικονομική πόροι και τα μέσα για το χτίσιμο.
Στην προσπάθεια του Διονυσίου, μέγας υποστηρικτής και χορηγός υπήρξε ο Αλέξιος Γ´ Κομνηνός, Αυτοκράτορας της Τραπεζούντας, παρακινούµενος και από τον Μητροπολίτη της πόλης Θεοδόσιο που ήταν αυτάδελφος του Οσίου. Οι χορηγίες προς τη Μονή συνεχίστηκαν μετέπειτα και από τους Παλαιολόγους, αλλά και πολλούς ηγέτες της Μολδοβλαχίας. Ο Όσιος Διονύσιος ολοκλήρωσε την κατασκευή της Μονής το 1380 κι έδωσε το όνομά του.
Το 1389, ο πατριάρχης Αντώνιος Δ´ ανακήρυξε τη Μονή Πατριαρχική και με τον τρόπο αυτό της προσέδωσε αυτόνομη θέση.
Στις αρχές του 16ου αιώνα οι Μολδαβοί Ράδουλος και ο διάδοχός του Νεάγκος Βασσαράβας, έκτισαν το υδραγωγείο και τον πύργο του µοναστηριού.
Το 1539 µια πυρκαγιά, ίσως η µοναδική τόσο ισχυρή στην ιστορία της Μονής, αποτέφρωσε μεγάλο µέρος των κτισµάτων της, όµως σύντοµα αποκαταστάθηκαν και ανακαινίσθηκαν.
Τον 16ο και 18ο αιώνα η Μονή µετατράπηκε στο ιδιόρρυθµο σύστημα, λόγω οικονομικών δυσχερειών. Στις αρχές του 19ου αιώνα, επέστρεψε οριστικά στο κοινοβιακό σύστημα.
Το Καθολικό βρίσκεται στο μέσο της στενής αυλής και τοιχογραφήθηκε στα μέσα του 16 ου αιώνα με έξοδα του βοεβόδα Πέτρου. Οι όμορφες τοιχογραφίες έγιναν την ίδια εποχή από τον Τζώρτζη,
κύριο εκπρόσωπο της Κρητικής σχολής. Έξω από την Τράπεζα της μονής υπάρχουν
τοιχογραφίες με εντυπωσιακές εικόνες από την Αποκάλυψη του Ιωάννη.
Η Παναγία του Ακαθίστου Ύμνου
Το σπουδαιότερο από τα παρεκκλήσια της μονής Διονυσίου είναι της Παναγίας του
Ακαθίστου ύμνου, αριστερά της λιτής μέσα στο Καθολικό, όπου σώζεται η αρχαιότερη εικόνα της Παναγίας στο Άγιο Όρος, κατασκευασμένη από κηρομαστίχα και περιρρεόμενη με μύρο.
Είναι κατασκευασμένη από κηρομαστίχα και κατά καιρούς ανέβλυσε μύρο.
Για το λόγο αυτό τα χαρακτηριστικά της παραμένουν δυσδιάκριτα. Στο πίσω μέρος της, σε αργυρή πλάκα, απεικονίζεται ο Αυτοκράτορας Αλέξιος Γ’ Μεγαλοκομνηνός να δίνει την εικόνα στον Όσιο Διονύσιο, τον κτήτορα της Μονής κατά την συνάντησή τους στην Τραπεζούντα το 1374.
Πίσω από την εικόνα αναγράφεται:
«Αυτή η εικώνα η θαυματουργός εστί, την οποίαν βάσταξε Σέργιος ο Πατριάρχης περιερχόμενος τα τείχη της Κωνσταντινουπόλεως, έδιωξε τους πολεμίους και την οποίαν ο Αυτοκράτωρ Αλέξιος ιδιοχείρως εδώρησε τω Αγίω Διονυσίω».
Ο Πατριάρχης Σέργιος τη βραδιά του 626 μ.Χ. με ιερείς και λαϊκούς περιερχόμενος τα τείχη της Κωνσταντινούπολης εμψύχωνε όλο τον λαό και τον ολιγάριθμο στρατό, όταν οι Σκύθοι και οι Άβαροι είχαν πολιορκήσει την Πόλη. Ανεξήγητος μέγας θόρυβος και ανεμοστρόβιλος προκάλεσαν πανικό!
Τα τείχη από την εξωτερική τους πλευρά γέμισαν με πολλά νεκρά σώματα των επιτιθέμενων. Βούλιαξαν τα πλοία και η ακροθαλασσιά των Βλαχερνών γέμισε με πτώματα ναυτών. Κλήρος και λαός ευχαρίστησαν τη Θεοτόκο και άρχισαν να ψάλλουν το «Τη Υπερμάχω Στρατηγώ τα νικητήρια…», αγνώστου ποιητή, που όμως τόσο πολύ αγαπά η Παναγία μας και χαίρεται να ακούει!
Σε μια ιδιαίτερη κρύπτη στο ιερό βήμα του Καθολικού υπάρχουν τα άγια λείψανα του Αγίου Νήφωνα, μέσα σε αργυροεπίχρυση λειψανοθήκη σε σχήμα ναού, δώρο του βοεβόδα Νεάγκου (1515). Στην είσοδο του Κοιμητηρίου της μονής και αριστερά, υπάρχει ο τάφος του Αγίου Νήφωνα.
Ο Άγιος Νήφων έζησε στα μέσα του 15 ου και στις αρχές του 16 ου αιώνα. Καταγόταν από την Πελοπόννησο. Ήλθε στο Άγιο Όρος και έγινε στη μονή Διονυσίου διάκονος και ιερέας. Έφτασε σε υψηλά μέτρα άσκησης και αρετής. Το 1482 ανέλαβε μητροπολίτης Θεσσαλονίκης και δύο φορές εκλέχθηκε Οικουμενικός Πατριάρχης Κωνσταντινούπολης.
Την πρώτη φορά έμεινε για δύο χρόνια, από το 1486 έως το 1488, καθώς άδικα συκοφαντήθηκε και απομακρύνθηκε από τον Θρόνο. Έφυγε για τη μονή Σωζόπολης και επέστρεψε ως Πατριάρχης στην Κωνσταντινούπολη για δεύτερη φορά (1497-1498).
Στη Ρουμανία ανέλαβε, κατόπιν, αρχιεπίσκοπος Δακίας και Βλαχίας (1498). Τον αναζήτησαν για να αναλάβει τον Οικουμενικό Θρόνο για 3 η φορά αλλά αυτή τη φορά κρύφτηκε για να το αποφύγει, καθώς είχε αρχίσει να μεγαλώνει και καταλάβαινε ότι δε μπορούσε να αντέξει πλέον τέτοιο βάρος.
Έτσι βρέθηκε ο Όσιος πάλι στη μονή Διονυσίου, όπου πριν πολλά χρόνια είχε γίνει ιερέας. Παρουσιάστηκε ως μοναχός που ήθελε να μονάσει στη μονή. Σύμφωνα όμως
με τον κανονισμό της μονής κάθε προσερχόμενος μοναχός, παρά την ηλικία του, θα
έπρεπε πρώτα να υπηρετήσει ως βορδονάρης, δηλαδή αναλάμβανε τη φροντίδα των
μουλαριών και του στάβλου, το μάζεμα τις κοπριών των ζώων, το κουβάλημα των
ξύλων κ.λπ. Στα πλαίσια του διακονήματός του, λοιπόν, ανέλαβε κάποια φορά
Παρατηρητής και ανέβηκε σε ένα υψηλό μέρος απέναντι από τη μονή για να προσέχει
τη μονή από τις επιδρομές των κουρσάρων. Ενάρετοι μοναχοί, όμως, είδαν μια φλόγα
που ανέβαινε από τη γη στον ουρανό, στο μέρος όπου βρισκόταν ο «νέος» μοναχός,
ενώ ο ενάρετος μοναχός Πετρώνιος είδε τον Άγιο να είναι όλος πύρινος!
Ενημέρωσαν όλοι αμέσως τον Ηγούμενο.
Ζήτησε εκείνος να κατέβουν όλοι οι μοναχοί στην Εκκλησία για να προσευχηθούν και να παρακαλέσουν τον Θεό να φανερώσει τι συμβαίνει με τον βορδονάρη.
Τη νύχτα ο Ηγούμενος είδε ένα όραμα.
Βρέθηκε στον Ναό και του εμφανίστηκε ο Τίμιος Πρόδρομος και του είπε: «Μάζεψε όλη την αδελφότητα και βγείτε να προϋπαντήσετε τον Πατέρα Νήφωνα και φτάνει η ταπείνωση που έδειξε ως βορδονάρης. Αυτό θα σας βοηθήσει να μην πάθετε ζημιά».
Ο Ηγούμενος έμεινε εκστατικός, αλλά, μετά από αρκετή ώρα που συνήλθε από αυτό που του αποκαλύφτηκε, χτύπησε το τάλαντο και συγκέντρωσε όλη την αδελφότητα.
Τους διηγήθηκε το όραμά του. Βγήκαν τότε όλοι οι μοναχοί με λαμπάδες και θυμιατά, για να προϋπαντήσουν τον Όσιο Νήφωνα.
Καθώς ο Όσιος ανέβαινε προς τη Μονή, εκεί όπου σήμερα υπάρχει το προσκυνητάρι αυτής της συνάντησης, είδε όλη την αδελφότητα μπροστά του και κατάλαβε. Γονάτισε έως κάτω και με τα δάκρυά
του έβρεχε τη γη. Ο Ηγούμενος έτρεξε, του έβαλε μετάνοια και του φίλησε το χέρι
λέγοντάς του: «Φτάνει, φτάνει, οικουμενικέ φωστήρα, η τόση σου υπομονή!
Φτάνει η άκρα σου ταλαιπωρία την οποία υπέστης οικειοθελώς! Φτάνει η τόση σου ταπείνωση
που έδειξες χωρίς να το γνωρίζουμε εμείς οι ευτελείς!». Όλοι οι πατέρες έκλαψαν! Οι
μοναχοί που για κάποιο λόγο τον είχαν στενοχωρήσει έπεσαν στα πόδια του και του
ζήτησαν συγχώρεση. Η μνήμη του Αγίου είναι στις 11 Αυγούστου και λόγω του Δεκαπενταύγουστου γίνεται μια ταπεινή, αλλά πολύ όμορφη αγρυπνία, με τους καλύτερους ψαλτάδες του Όρους (Θωμάδες, Μικρά Αγία Άννα, Καρακάλλου κ.λπ.) να προσέρχονται και να τιμούν τον ταπεινό Άγιο.
Το δεξί χέρι του Προδρόμου!
Η Μονή Διονυσίου έχει τη μεγάλη ευλογία να έχει ως μεγάλο θησαυρό της το δεξί χέρι του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου και Βαπτιστή, το χέρι που άγγιξε τον Κύριό μας κατά τη Βάπτισή Του στον Ιορδάνη ποταμό, όπου με το δάχτυλό του είχε δείξει τον ερχόμενο Ιησού καθώς έλεγε: «Ίδε ο Αμνός του Θεού»! Μετά το ηρωικό μαρτύριο του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου με αποκεφαλισμό, ο Ευαγγελιστής
Λουκάς έλαβε το δεξί χέρι του Βαπτιστή και το έφερε στην Αντιόχεια.
Από εκεί έφτασε στην Κωνσταντινούπολη επί Κωνσταντίνου του Ζ΄ και Ρωμανού Β΄, όπου για
500 χρόνια παρέμενε στη μονή Πετρίου. Μετά την Άλωση, το έλαβε ο Σουλτάνος στο θησαυροφυλάκιό του. Το 1483 ο Σουλτάνος Βαγιαζήτ έκανε δώρο στον μεγάλο Ταξιάρχη της Ρόδου αυτό το δεξί χέρι του Προδρόμου, τοποθετημένο σε κυπαρισσένια θήκη τυλιγμένη σε ύφασμα. Το 1799 οι Ιππότες της Ρόδου το δώρισαν στον Τσάρο Παύλο Α΄ και στις 10 Μαρτίου 1802 μεταφέρθηκε στη μονή Διονυσίου.
Στη μονή φυλάσσονται ακόμα, μεταξύ άλλων, τεμάχιο της χλαμύδας του Ιησού και της Αγίας Εσθήτος της Θεοτόκου.
Τέλος, να σημειωθεί ότι η βιβλιοθήκη των χειρογράφων της μονής είναι από τις σημαντικότερες του Αγίου Όρους. Περιλαμβάνει 148 περγαμηνά χειρόγραφα από τον 8ο έως τον 14ο αιώνα, 27 ειλητάρια και συνολικά 1.100 χειρόγραφα.
Ο μακαριστός Γέροντας Θεόκλητος Διονυσιάτης
Στο κάθισμα των Αγίων Αποστόλων απέναντι από τη μονή Διονυσίου, έζησε ο μακαριστός λόγιος ιερομόναχος Θεόκλητος Διονυσιάτης (1916-2006). Όσο ζούσε ήταν ένας πόλος έλξης όλων των προσκυνητών του Άθω, καθώς ο ίδιος βρισκόταν «Μεταξύ Ουρανού και Γης»!
Πολλές φορές τον είχαμε επισκεφτεί για να πάρουμε την ευλογία του και να ακούσουμε τον αγιοπνευματικό λόγο του. Μας έλεγε για την ηλικία του τότε: «Είμαι παρά δύο χρόνια ογδόντα ετών». «Μακάρι να ήθελες να ερχόσουνα εδώ», μου είπε μια φορά.
Του άρεσε εκτός των άλλων να μας μιλά για τον Παπαδιαμάντη. Θυμάμαι πως απογοητεύτηκε μια φορά που του είπε ο Κώστας από την Εύβοια ότι κρατάει σε μια φωτογραφία που είχε ένα ποτήρι με κρασί. «Είναι εμφανές, είναι εμφανές», είπε και το κοίταζε προσεκτικά με τον μεγεθυντικό του φακό, εκεί προς το παράθυρο με θέα τη θάλασσα.
Κάποια φορά τον ρωτήσαμε για τη διαμάχη του με τον καθηγητή Φιλοσοφίας Χρήστο Γιανναρά και μας έλεγε ότι έβλεπε βαθύτερα, πράγματα που εμείς δεν μπορούσαμε να δούμε, τότε που στο «Καταφύγιο Ιδεών» περιέγραφε το πως παρατηρούσε το χέρι μιας κοπέλας μέσα στο λεωφορείο κ.λπ. «Με αγαπάνε όμως.
Με το που πάω στην Αθήνα, ο Γιανναράς, ο Φάρος, ο Μαυρόπουλος έρχονται και με παίρνουν με το αμάξι τους για να με δούνε, για να με πάνε για φαγητό».
Συζήταγα με τον Γέροντα Θεόκλητο και του έλεγα για το Λύκειο που ήμουν στην Αθήνα, για το ότι πήγαινα συχνά στη μονή Παρακλήτου στον Ωρωπό όπου γνώριζα τον Ηγούμενο Τιμόθεο, τον πατέρα Μωυσή και άλλους πατέρες, αλλά και στο Μετόχι της Σιμωνόπετρας στην Ανάληψη του Βύρωνα όπου πολύ μου άρεσε ο ιερομόναχος Νικόλαος Χατζηνικολάου και οι υπέροχες ομιλίες του στην εκκλησία
της Ανάληψης (από το 1994 έως το 2004).
Μου λέει κάποια φορά που ο πατέρας Νικόλαος είχε μιλήσει «περί γνώσης του Θεού» στην Αθήνα, κάπου το 2000 στην Πανεπιστημίου, και η ομιλία του μεταδιδόταν από τον ραδιοφωνικό σταθμό της
Αρχιεπισκοπής Αθηνών: «Σου άρεσε η ομιλία του πατέρα Νικόλαου;»
«Ναι, Γέροντα, πολύ μου άρεσε, γιατί ενέπλεξε και την επιστήμη, έτσι φανερωνόταν η
ύπαρξη του Θεού». Εκείνος όμως είχε άλλη άποψη: «Τι είναι αυτά που έλεγε;» Συνέχισε: «Ήλθε εδώ, όμως, και τα είπαμε. Είναι πολύ καλός, πολύ ταπεινός, πολύ
μου άρεσε από κοντά!»
Θέλαμε να πάρουμε την ευλογία του και ας ήταν Μεγάλη Παρασκευή (του 2005;). «Τέτοια μέρα, μέρα νηστείας έρχεστε να δείτε ένα καλόγερο;»
Ήταν πολύ ταπεινός και καταδεκτικός, και γινόταν σαν παιδί δίπλα σου. «Ακούστε, βρε παιδιά, τι
έπαθα σήμερα. Ήρθε ένας Μεγάλη Εβδομάδα και μου ζήτησε να του βρω γυναίκα,
γιατί έλεγε ότι διαφορετικά θα αυτοκτονούσε! Μα είναι δυνατόν να μου ζητάς τέτοιο
πράγμα, του είπα, αφού εμείς εδώ στο Άγιον Όρος δεν έχουμε γυναίκες».
Υπέφερε πολύ στο τέλος της ζωής του, αλλά έδειξε μεγάλη υπομονή. Στις 7 Ιαναουαρίου (π.η.), την ημέρα της Σύναξης του μεγάλου Αγίου των μοναχών, του Προδρόμου, παρέδωσε το πνεύμα του στον Κύριο, που από μικρή ηλικία υπηρέτησε με τη ζωή και τον λόγο του, με τα κηρύγματά του που γοήτευαν την Αθήνα.
Στο Κοιμητήριο της μονής υπάρχει σήμερα ο τάφος του με τη φράση επάνω στον σταυρό
του: «Το στόμα μου λαλήσει σοφίαν και η μελέτη της καρδίας μου σύνεσιν» (Ψαλμός 48, 4)
Ο αρχοντάρης πατέρας Παύλος Διονυσιάτης
Ηγούμενος στη Μονή είναι σήμερα ο Ιερομόναχος Πέτρος (ονομαζόταν προηγουμένως Παύλος) και Αρχοντάρης ο Ιερομόναχος Παύλος (που πριν ονομαζόταν Πέτρος). Ο πατέρας Παύλος διακονεί εδώ και πολλά χρόνια ως αρχοντάρης στη Μονή Διονυσίου, η κοσμική του καταγωγή ήταν από την Κύπρο.
Κανένας δεν μπορεί να ξεφύγει από το πετραχήλι του, γιατί έχει τον δικό του ωραίο τρόπο και φώτιση Θεού! Απέξω από το Εξομολογητάριό του γίνονται από τους προσκυνητές πολλές συζητήσεις με καφέ και τσάι και κινείσαι με μεγάλη άνεση.
Πολλοί Κύπριοι έρχονται στη μονή αυτή.
Θυμάμαι μια φορά που πήγαμε με ένα γνωστό μου που ποτέ δεν είχε εξομολογηθεί, αλλά και δεν είχε καμιά διάθεση να το κάνει τώρα. Πίναμε καφέ και καθόμασταν απέξω ακριβώς από τον χώρο που ο Γέροντας εξομολογούσε, όπου υπάρχει μια πόρτα με μεγάλο τζάμι που κάπως βλέπεις μέσα αλλά δεν ακούγονται τα όσα λέγονται.
Κάποια στιγμή βγαίνει έξω ο πατέρας Παύλος και λέει στον γνωστό μου: «Σε αυτή τη θέση που κάθεσαι, Γιάννη, είναι η θέση αυτού που έχει σειρά να μπει για εξομολόγηση. Έλα μέσα».
Και ο γνωστός μπήκε μέσα αμέσως για να εξομολογηθεί για πρώτη φορά, κρατώντας μάλιστα στο χέρι και τον καφέ του!
Σε όλα τα μεγάλα γεγονότα της ζωής μου τον συμβουλευόμουν. «Άντε, περιμένω να μου φέρεις την μπουμπουνιέρα από τον γάμο σου!». Σε ένα τετράδιο γράφει τα ονόματα αυτών που εξομολογεί και των δικών τους ανθρώπων για να συνεχίσει να προσεύχεται και μετά την επιστροφή τους στον κόσμο. Πολλές φορές τον έπαιρνα και τηλέφωνο για να συζητήσω θέματα που ήθελα να πάρω τη συμβουλή του. Πρώτος στο αρχονταρίκι, όλη τη μέρα, αλλά και πρώτος μέσα στη νύχτα στη Θεία
Λειτουργία!
Μια φορά πήγα για την πανήγυρη του Αγίου Νήφωνα (11 Αυγούστου).
Περίμενα ένα εξάδελφό μου στη μονή. Με ρωτάε : «Είναι χοντρός ο εξάδελφός σου».
«Όχι» του είπα, αλλά μου έκανε εντύπωση η ερώτησή του. Όταν μας έδινε δωμάτιο, μας πήγε για να μείνουμε σε ένα απλό κελί μοναχού, όπου υπήρχαν δυο κρεβάτια και θα έπρεπε να μπεις με το πλάι και χώραγες μόνο αν ήσουν πολύ αδύνατος.
Έτσι έμαθα στη Διονυσίου, όχι μόνο για την αγάπη και τη φιλοξενία, αλλά και για την απλότητα του βίου που πολλές φορές ενθυμόμουν για να ακολουθήσω έξω στον κόσμο, το αντίθετο δηλαδή ενός πολυτελούς βίου.
Γράφει για το Greekaffair.gr – Ο Γιώργος Φουκαδάκης θεολόγος – συγγραφέας & Διευθυντής του μουσικού σχολείου Ηρακλείου
Ακολουθήστε μας στους λογαριασμούς μας στα Social Media ώστε να μαθαίνετε γρήγορα και εύκολα όλα τα νεότερά μας: Facebook , Instagram , LinkedIn
