Παιδιά υιοθετημένα από «Ομοφυλόφιλα Ζευγάρια » στρέφονται εναντίον τους
ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑ ΚΑΙ ΥΙΟΘΕΣΙΑ ΠΑΙΔΙΩΝ
Περίληψη: Tο ζήτημα της υιοθεσίας παιδιών από ομοφυλόφιλα ζευγάρια, φαίνεται να μη γίνεται αποδεκτό σε όλες τις χώρες καθώς υπάρχει έντονα το στοιχείο του φόβου με αποτέλεσμα να στερείται το ανθρώπινο δικαίωμα για την έκφραση του διαφορετικού. Καθώς δημιουργείται θέμα και με τα ίδια τα υιοθετημένα παιδιά αφού αντιμετωπίζουν τον σχολικό εκφοβισμό σε όλο του το μεγαλείο. Το ερώτημα είναι: μπορούν τα ζευγάρια αυτά να πάρουν τη θέση των φυσιολογικών γονιών, χωρίς να δημιουργήσουν περαιτέρω πρόβλημα οι ίδιοι στα παιδιά αυτά που θέλουν να έρθουν σε επαφή με τους πραγματικούς γονείς τους;
Παιδιά Υιοθετημένα Από Ομοφυλόφιλα Ζευγάρια:
Ιστορίες παιδιών, που περιγράφουν τη ζωή τους ως μέλη οικογενειών από ομοφυλόφιλα ζευγάρια ξεσηκώνονται εναντίον τους και προκαλούν μεγάλη αναστάτωση σε όλον τον κόσμο με σκοπό να αποφασιστεί εν τέλει και να τεθεί το μεγάλο ερώτημα, εάν θα πρέπει να αποδεχτούμε τους νόμους που επιτρέπουν σε αυτά τα ζευγάρια, να αντιγράφουν τους βιολογικούς γονείς και να παίρνουν υπο την επίβλεψή τους,το δικαίωμα ανατροφής υιοθετημένων παιδιών.
Διάφοροι νόμοι, όπως εκείνου του Καναδά για τον γκέι γάμο, υπήρχε μια διάταξη για να μην ισχύει ο όρος «φυσικός γονέας» και να αντικατασταθεί σε όλους τους τομείς με το ουδέτερο φύλο “νόμιμος γονέας” στον ομοσπονδιακό νόμο. Τώρα όλα τα παιδιά έχουν μόνο «νόμιμους γονείς», όπως ορίζεται από το κράτος. Διαγράφοντας νομικά τη βιολογική γονεϊκότητα με αυτόν τον τρόπο, το κράτος αγνοεί το βασικότερο δικαίωμα των παιδιών: την ανάγκη τους για να γνωρίσουν και να ανατραφούν από τους δικούς τους βιολογικούς γονείς.
Οι βιολογικοί γονείς ξέρουν πώς να μεγαλώσουν μοναδικά τα παιδιά τους, σε αντίθεση βεβαίως με την ανατροφή που θα δώσει ένα ζευγάρι του ιδίου φύλου που θα έχει σοβαρό αντίκτυπο, στην υγιή ανάπτυξη των παιδιών. Τρανταχτά παραδείγματα: Στους περισσότερους άνδρες που έκαναν φυλακή λόγω της κακιάς ζωής τους, απουσίαζε η πατρική φιγούρα. Γνωρίζοντας ότι οι πατέρες από τη φύση τους μαθαίνουν στα παιδιά από μικρή ηλικία την ταυτότητά που θα πρέπει να έχουν, θέτουν όρια και απαιτούν να υπάρχει πειθαρχία, προετοιμάζουν τα παιδιά να μπορούν να ξεπερνάνε διάφορους κινδύνους και να αντιμετωπίζουν κάθε δυσκολία. Επίσης, οι πατέρες φροντίζουν να δίνουν δια βίου παραδείγματα για τα παιδιά ώστε να ναι προετοιμασμένα για τον έξω κόσμο. Παρόλα αυτά, τίποτα δεν μπορεί να αντικαταστήσει και να αναπληρώσει το χρόνο της μητρικής φιγούρας. Σύμφωνα μάλιστα και με την ψυχολογία,η μητέρα είναι το πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή ενός παιδιού μιας και είναι ο πρώτος δυνατός δεσμός ,το πρώτο δέσιμο, όταν γεννηθεί ένα μωρό ( Θερμός,2017). Οι πατέρες με άλλα λόγια,
δεν μπορούν να γαλουχήσουν τα παιδιά στη μήτρα ή να γεννήσουν και να θηλάζουν τα μωρά τους. Οι μητέρες γαλουχούν τα παιδιά με μοναδικούς και ευεργετικούς τρόπους που δεν μπορούν να αναπαραχθούν από τους πατέρες. Πρόκειται για δύο ανθρώπους από το ίδιο υλικό πλασμένοι, αλλά τόσο ανατομικά, βιολογικά, φυσιολογικά, ψυχολογικά, ορμονικά, και νευρολογικά διαφορετικοί μεταξύ τους. Αυτές οι μοναδικές διαφορές προσφέρουν δια βίου οφέλη για τα παιδιά που δεν μπορούν να αναπαραχθούν από τους “νομικούς” γονείς ιδίου φύλου προσπαθώντας να παίρνουν ρόλους πότε της μητέρας και πότε του πατέρα,στην θέλησή τους να εξισορροπήσουν τα πράγματα. Στην πραγματικότητα, ο γάμος του ιδίου φύλου όχι μόνο στερεί τα παιδιά το δικαίωμα να έρθουν σε επαφή με τους φυσικούς συγγενείς τους, αλλά δίνει και στο κράτος την δυνατότητα να αψηφίσει τελείως την αυτονομία των βιολογικών γονέων, πράγμα που σημαίνει ότι τα δικαιώματα των γονιών σφετερίζονται από την κυβέρνηση (Θερμός,2017).
Βullying και γονείς ιδίου φύλου:
Το ερώτημα λοιπόν που θα πρέπει να απαντηθεί είναι ποια τα κριτήρια που θα επιτρέπουν σε δύο ανθρώπους να γίνουν θετοί γονείς ενός παιδιού; Τα κριτήρια αυτά, σίγουρα θα ναι οι γονείς να ναι κατάλληλοι για να μεγαλώσουν ένα παιδί ακόμη κι αν είναι του ιδίου φύλου,να μπορέσουν να του δώσουν στοργή,αγάπη και φροντίδα και να ναι σε θέση να του χαρίσουν μια άνετη και όμορφη ζωή. Όλα αυτά όμως, είναι ικανά να κάνουν ένα παιδί να μεγαλώσει φυσιολογικά μέσα σε μία κοινωνία που κατακρίνει; Για πολλούς η ομοφυλοφιλία ακόμη και σήμερα θεωρείται κάπoιου είδους ασθένεια,ο ρατσισμός και το bullying, χτυπάνε χωρίς έλεος και καταστρέφουν με ευχαρίστηση κάθε ζωή υιοθετημένου παιδιού. Δεν υπάρχει τίποτα όμως δυσλειτουργικό σε έναν ομοφυλόφιλο άνθρωπο, το μόνο πράγμα που τον κάνει να ξεχωρίζει ,είναι η έλξη και η αγάπη που νιώθει για το ίδιο φύλο που ανήκει και ο ίδιος (Θερμός,2016). Συχνά γίνεται αναφορά και εκφράζεται έντονα η ανησυχία για το τι πρότυπα θα πάρει το παιδί από μια ομοφυλοφιλική οικογένεια, πάντα με το φόβο μη τυχόν οι γονείς κάνουν το παιδί να έχει τις ίδιες σεξουαλικές προτιμήσεις. Αυτός ο τρόπος σκέψης δείχνει να αγνοεί πως, αν η σεξουαλικότητα των γονιών μεταφερόταν στο παιδί, δε θα υπήρχε σχεδόν καθόλου η ομοφυλοφιλία , για ευνόητους λόγους. Σημαντικό είναι να σημειωθεί, ότι πολλά παιδιά έχουν ανατραφεί με μη συμβατικά οικογενειακά πρότυπα, είτε επειδή μεγάλωσαν σε οικογένειες με μόνο ένα γονιό ο οποίος έπαιζε και τους δύο ρόλους, είτε επειδή λόγω διάφορων καταστάσεων, υπήρχε η στέρηση της μιας γονεικής φιγούρας στο σπίτι. Κι όμως, παρόλα αυτά βλέπουμε εκείνα τα παιδιά να έχουν μεγαλώσει με τον καλύτερο τρόπο. Μάλιστα, έχουν υπάρξει και έρευνες που υποστηρίζουν πως τα παιδιά που έχουν μεγαλώσει με δύο μητέρες τείνουν να γίνονται πιο έξυπνα από τα υπόλοιπα. Κανείς δεν ισχυρίζεται ότι όλοι οι ομοφυλόφιλοι θα πρέπει να μπορούν να υιοθετούν αδιακρίτως. Για μια οικογένεια με δύο γονείς ιδίου φύλου,αυτό θα είχε αρκετά προβλήματα. Αλλά και ποιος δεν έχει; Σε όλες τις οικογένειες αντιμετωπίζεται ο ρατσισμός είτε αυτό έχει να κάνει με την σεξουαλική προτίμηση για το ίδιο φύλο, είτε για την διαφορετική θρησκεία που θα έχει μια οικογένεια, είτε για την οικονομική κατάσταση που θα βρίσκεται και που δεν θα είναι σε θέση να προσφέρει μια οικογένεια όλα αυτά που προσφέρουν άλλες εύπορες οικογένειες. Κι όμως, η δύναμη της αγάπης ξεπερνάει κάθε δυσκολία. Το δέσιμο μιας οικογένειας είναι η δυνατότερη γροθιά έναντι σε όλους εκείνους που κατακρίνουν τόσο απόλυτα και άσχημα. Είναι πολύ εύκολο για κάποιον τρίτο να λέει πως ένα παιδί με δύο γονείς ιδίου φύλου δεν θα μπορέσει να βρει ευτυχία στη ζωή του. (Jones,Hill,2006).
Προσωπική Άποψη:
Θεωρώ πως δεν θα έπρεπε να υπάρχει το δικαίωμα υιοθεσίας παιδιών από άτομα του ιδίου φύλου. Κι όχι για το λόγο ότι η ομοφυλοφιλία είναι φαινόμενο κατακριτέο για μένα, είμαι δεκτική στο να μπορούν δύο άνθρωποι να συμβιώνουν μαζί και να μπορούν να έχουν ένα κοινό μέλλον μαζί, αλλά με βρίσκει αντίθετη το γεγονός να αναλαμβάνουν την ανατροφή ενός ΄΄φυσιολογικού΄΄ παιδιού. Κι αυτό, όχι γιατί θεωρώ πως δε θα του προσφέρουν την αγάπη που του αξίζει, γιατί είμαι σίγουρη πως πολλά ομοφυλόφιλα ζευγάρια θα είναι πολύ καλύτερα στην ανατροφή ενός παιδιού από ετερόφυλα ζευγάρια που χτυπούν τα παιδιά τους ή τα εγκαταλείπουν. Τα παιδιά ούτως η άλλως αγαπάνε ανιδιοτελώς γιατί το χουν ανάγκη. Η κοινωνία δεν είναι έτοιμη να δεχτεί,να σεβαστεί και να βοηθήσει σε κάτι τέτοιο. Από τη στιγμή που ζούμε σε μια κοινωνία που όλα δείχνονται με το χέρι, ο κόσμος θα ασκεί βία στα παιδιά με μη φυσιολογικούς γονείς και όπως είναι πιθανό,η βία θα γεννήσει τη βία και τα παιδιά εκείνα δεν θα καταφέρουν να έχουν μια υγιή αναπτυξιακή εξέλιξη στη ζωή τους. Κι ό,τι μεγαλώνει στη μοναξιά γίνεται άγριο και μένει για μια ζωή στο περιθώριο. Όλο αυτό δεν θα βοηθούσε στη ψυχοσύνθεση του παιδιού. Πράγματα απλά κατακρίνονται όπως διαζύγια, ή το νέο ξεκίνημα μιας καινούργιας ζωής ύστερα απο μια απώλεια. Πώς να αγκαλιάσει αυτή η κοινωνία παιδιά από ομοφυλόφιλα ζευγάρια τη στιγμή που δε δέχεται ένα απλό διαζύγιο; Και κυρίως, πώς να δοθούν στα παιδιά αυτά ίσες ευκαιρίες ένταξης στο κοινωνικό σύνολο; Στην Ελλάδα ο θεσμός της πατροπαράδοτης έννοιας της οικογένειας είναι ιερός και απαραβίαστος. Υπάρχουν λανθασμένες αντιλήψεις και νοοτροπίες και πολλές προκαταλήψεις. Για την Ελλάδα η «οικογένεια» αποτελείται από τη μαμά,τον μπαμπά και το παιδί. Τέλος. Κάτι τόσο απόλυτο πως θα μπορούσε να άλλαζε; Άλλωστε, η έλλειψη παιδείας δεν κρύβεται στον τόπο μας. Τα μεγαλύτερα ποσοστά bullying τα χει η χώρα μας, η Ελλάδα μας που καμαρώνουμε για τον πλούσιο πλούτο σε ιστορίες, λεξιλόγια, βιβλία και μόρφωση που μας προσφέρει ενώ στερεί αφάνταστα στο να σεβαστεί και να συνυπάρξει με άτομα παράλυτα, διαφορετικά. Απ’ ότι φαίνεται, έχουμε να αντιμετωπίσουμε φαινόμενα ρατσισμού και bullying που ποτέ δεν θα ξεπεραστούν γιατί οι φυσιολογικοί γονείς, μαθαίνουν στα φυσιολογικά παιδιά τους,να εξοντώνουν καθετί μη φυσιολογικό.
Προς μεγάλη λύπη, οι νόμοι θα ναι πάντα νόμοι με το συμφέρον της κυβέρνησης και όχι με το συμφέρον και το καλό της ανθρωπότητας. Δεν θα γίνουν ποτέ ισάξιοι και ποτέ δεν θα υπάρχει ίσο δικαίωμα για όλους. Οφείλουμε τη συγγνώμη μας και την προσφορά της βοήθειάς μας στους ανθρώπους που λαχταρούν να τολμήσουν το διαφορετικό και δεν τους δίνεται ούτε η ελάχιστη ευκαιρία και σε όλα τα παιδιά που έχουν ανάγκη από κάποιον να τους φροντίζει έστω κι αν είναι διαφορετικός και τους στερείται ακόμα κι αυτή η μεγάλη ανάγκη (Balthazart,2016).
Γράφει η Φωτεινή Κουτσούκου Τελειόφοιτη στο τμήμα Ψυχολογίας – Πανεπιστήμιου Νεάπολης Πάφου
πηγες
Θερμός,Β. (2017), Σεξουαλικός Προσανατολισμός και Ταυτότητα φύλου. Εκδότης: Εν πλω.
Θερμός,Β. (2016), Έλξη και Πάθος. Εκδότης: Eν πλω.
Balthazart.J ,(2016) Η Βιολογία της Ομοφυλοφιλίας. Εκδότης:Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης.
Jones,B.E,Hill,M.J (2006) Ζητήματα Ψυχικής υγείας σε ομοφυλόφιλους,λεσβίες,αμφιφυλόφιλους και διαφυλικούς. Εκδότης: Iατρικες Εκδόσεις Π.Χ. Πασχαλίδης.
