«Σιωπηλές Κραυγές»: Κριτική Παράστασης

Το greekaffair.gr παρακολούθησε την παράσταση «Σιωπηλές Κραυγές» στην Κεντρική Σκηνή του Θεάτρου Πρόβα και σας μεταφέρει τις εντυπώσεις του μέσα από αυτήν την ανασκόπηση.

Κριτική: Σωτήρης Σουλούκος

Αυτή η κριτική στοχεύει να προβάλει τις κεντρικές αρετές της παράστασης και να ενθαρρύνει τους αναγνώστες να βιώσουν την εμπειρία από κοντά.

Η Κεντρική Σκηνή του Θεάτρου Πρόβα παρουσιάζει μια παράσταση βαθιά συγκινητική, έντονα συναισθηματική και αφοπλιστικά αληθινή. Η θεατρική παράσταση «Σιωπηλές Κραυγές», μια θεατρική σύνθεση  των έργων της Κωστούλας Μητροπούλου και του Γιώργου Νεοφύτου, αποτυπώνει δύο τραγικές ιστορίες χωρίς διέξοδο, χωρίς κάθαρση, με ήρωες που φέρουν το στίγμα του πόνου και της αδικίας.

Η παράσταση καταπιάνεται με τη μοναξιά, την απόγνωση και την κοινωνική περιθωριοποίηση, σκιαγραφώντας δύο ανθρώπους που βρίσκονται στα άκρα: έναν ηθοποιό που, καθώς μεγαλώνει, δεν μπορεί να αποδεχθεί το τέλος της καριέρας του, και μια μητέρα που κουβαλά το αβάσταχτο φορτίο της δολοφονίας του γιου της από φασίστες κατά το Πραξικόπημα του 1974 στην Κύπρο. Δύο τραγικές φιγούρες, δύο μορφές που συμβολίζουν τους αδικημένους, τους ξεχασμένους, τους απόκληρους του κόσμου.

Ο ανώνυμος ηθοποιός, υποδυόμενος από τον Σωτήρη Τσόγκα, της παράστασης, πιστός όπως ο σκύλος στο θέατρο που υπηρέτησε με πάθος, περιμένει, παρακαλεί, ελπίζει, επιστρέφει, γιατί δεν έχει πού αλλού να πάει. Βιώνει την απόρριψη από έναν κόσμο που τον εγκατέλειψε, παραμένοντας παγιδευμένος σε μια παρελθοντική δόξα που δεν υπάρχει πια. Η Μαρία, από την άλλη, μια γυναίκα που υποδύεται η Μαίρη Ραζή, έχει χάσει το παιδί της, δολοφονημένο, και μαζί του έχει χάσει κάθε ελπίδα. Δύο άνθρωποι βυθισμένοι σε έναν ανείπωτο πόνο, που δεν εκφράζεται, που δεν λέγεται, αλλά υπάρχει, σαν μια σιωπηλή κραυγή που δεν παύει να αντηχεί.

Το έργο κατορθώνει να μετατρέψει τις λέξεις σε σφαίρες και τα συναισθήματα σε βόμβες. Οι ήρωες αυτοί δεν είναι απλώς χαρακτήρες επί σκηνής, αλλά σύμβολα μιας κοινωνίας που αδιαφορεί, που αποστρέφει το βλέμμα μπροστά στην οδύνη του άλλου. Η μητέρα που έχει χάσει το παιδί της αντιμετωπίζεται ως μια τρελή γυναίκα, αλλά κανείς δεν αναρωτιέται πώς νιώθει πραγματικά. Ο ηθοποιός που απορρίπτεται λόγω ηλικίας, γίνεται ξαφνικά αόρατος, όπως συμβαίνει συχνά στην πραγματική ζωή. Η παράσταση αποδομεί αυτά τα στερεότυπα και φέρνει στο φως τον πραγματικό, βαθύ ανθρώπινο πόνο.

Μπορεί να γνωρίζουμε μια γυναίκα που έχει χάσει το παιδί της και να τη θεωρούμε τρελή, χωρίς να κατανοούμε τον αβάσταχτο πόνο της—ούτε να νοιαζόμαστε να τον νιώσουμε. Το ίδιο ισχύει και για τον άντρα: έπινε για κάποιο λόγο, τον έδιωξαν, κι όμως δεν έχασε την ελπίδα του, περίμενε. Δεν είχε ρούχα, κρατούσε μόνο εκείνα από τον ρόλο του. Οι δύο ήρωες, αν και φαινομενικά διαφορετικοί, μοιράζονται τον ίδιο βαθύ πόνο και μοναξιά.

Δύο εξαιρετικοί μονόλογοι, δύο σπουδαίες ερμηνείες που συγκλονίζουν από δυο ανθρώπους του θέατρου  που αγαπούν – σέβονται και υπηρετούνε για χρόνια το θέατρο.  Η σκηνική παρουσία των ηθοποιών είναι αφοπλιστική, με κάθε κίνηση, κάθε βλέμμα, κάθε παύση να μεταφέρει ένα ολόκληρο σύμπαν συναισθημάτων. Το σκηνικό, λιτό αλλά ουσιαστικό, δημιουργεί την αίσθηση πως ο θεατής εισέρχεται στον κόσμο των ηρώων, γίνεται μέρος της ιστορίας, μοιράζεται την οδύνη τους. Είναι σαν να μας έχουν ανοίξει την καρδιά τους, το σπίτι τους και να μας εξομολογούνται τον αβάσταχτο και ανείπωτο πόνο τους.

Η δραματουργία του έργου είναι σαφής, λιτή, χωρίς περιττούς νεωτερισμούς, χωρίς επιτήδευση. Πρόκειται για δύο διαμάντια, ένα της ελληνικής και ένα της κυπριακής δραματογραφίας, που επικοινωνούν άμεσα με τον θεατή και τον ταράζουν συθέμελα. Μέσα από τον πόνο των ηρώων, η παράσταση θέτει διαχρονικά ερωτήματα για τη δικαιοσύνη, την κοινωνική αδιαφορία, την εξουσία και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.

Στον κόσμο που παρουσιάζει η παράσταση, η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στον εξουσιαστή και στον εξουσιαζόμενο, στον θύτη και στο θύμα, γίνεται θολή. Σε μια εποχή όπου η ελεύθερη σκέψη και η προσωπική άποψη καταπιέζονται, οι ήρωες αυτής της ιστορίας συνεχίζουν να σκέφτονται, να αισθάνονται, να αντιστέκονται, ακόμη κι όταν γύρω τους ο κόσμος μοιάζει παραδομένος, αποχαυνωμένος και αδρανής.

Αν παρακολουθήσετε την παράσταση, μην παραλείψετε να προμηθευτείτε το πρόγραμμα! Περιλαμβάνει πλούσιο υλικό για την παράσταση, το θέατρο, τους ηθοποιούς και όλους τους συντελεστές. Επιπλέον, περιέχει τους δύο μονολόγους της παράστασης και ξεχωρίζει για την εξαιρετική του τυπογραφική επιμέλεια.

Η παράσταση «Σιωπηλές Κραυγές» είναι κάτι παραπάνω από μια θεατρική παράσταση. Είναι μια κραυγή διαμαρτυρίας απέναντι στη λήθη, μια υπενθύμιση του ανθρώπινου πόνου που παραμένει αθέατος. Είναι ένα έργο που δεν αφήνει περιθώρια για συναισθηματική ουδετερότητα. Σε καθηλώνει, σε συγκλονίζει, σε αλλάζει. Και ίσως, έστω και για λίγο, σε κάνει να αναλογιστείς τον πόνο του άλλου, εκείνον που συνήθως περνά απαρατήρητος, όπως μια σιωπηλή κραυγή μέσα στη βοή του κόσμου.

Εισιτήρια: ΕΔΩ 

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ :

Συγγραφείς: ΚΩΣΤΟΥΛΑ ΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΥ   ΓΙΩΡΓΟΣ ΝΕΟΦΥΤΟΥ

Προσαρμογή Κειμένου: ΣΩΤΗΡΗΣ ΤΣΟΓΚΑΣ

Σκηνοθεσία- Φωτισμοί: ΣΩΤΗΡΗΣ ΤΣΟΓΚΑΣ

Σκηνικά- Κοστούμια: ΜΙΧΑΛΗΣ ΣΔΟΥΓΚΟΣ

Μουσική: ΝΙΚΟΣ ΧΑΡΙΖΑΝΟΣ

Στα νανουρίσματα ακούγεται η φωνή των: ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΣΑΚΕΛΛΑΡΙΔΗΣ – LUCIE LOUVRIER

Ακορντεόν (BAYAN): VALENTYNA AKHMEDZYANOVA

Σχεδιασμός φωτισμών: ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΗΦΑΚΗΣ

Α΄ Βοηθός Σκηνοθέτη: ΦΛΩΡΕΝΤΙΑ ΝΤΑΗ

Β΄ Βοηθός Σκηνοθέτη: ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΤΣΕΝΟΣ

Βοηθός Σκηνογράφου: ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ

ΔΙΑΝΟΜΗ :

«ΡΟΒΕΣΠΙΕΡΟΣ»: ΣΩΤΗΡΗΣ ΤΣΟΓΚΑΣ

ΜΑΡΙΑ : ΜΑΙΡΗ ΡΑΖΉ

Πηγή: Greekaffair.gr