Συνέντευξη με την Ελπίδα Αμίτση:«Μέσα από πολέμους και καταστροφές, η πατρίδα μας είχε πάντα την δύναμη να ξαναγεννιέται»

 

 

Συνέντευξη της Ελπίδας Αμίτση στο greekaffair.gr με αφορμή την παράσταση «Ο κύκλος που δεν κλείνει» του Αλέξανδρου Αδαμόπουλου, στο θέατρο ΕΝ-Α.

 

Μιλήστε μας για την σκηνοθετική σας ματιά στο ανέβασμα της παράστασης  «Ο κύκλος που δεν κλείνει…»

Ε.Α. Η παράστασή μας, που φέτος παίζεται για 3 η συνεχή χρονιά στο Θέατρο Ε-ΝΑ, βασίζεται αποκλειστικά στο τελευταίο βιβλίο τού Αλέξανδρου Αδαμόπουλου «Ο κύκλος που δεν κλείνει», στις εκδόσεις Οδός Πανός. Συνεπώς η σκηνοθετική ματιά αλλά και η ερμηνευτική μου προσπάθεια εστιάζουν στη διείσδυση στα βαθύτατα και εντελώς επίκαιρα νοήματα του βιβλίου αυτού, καθώς και στην ενσάρκωση όλων των ρόλων με απόλυτο σεβασμό και απλό, δωρικό τρόπο.

Τι είναι αυτό που σας γοήτευσε στο έργο του συγγραφέα Αλέξανδρου Αδαμόπουλου και τι θαυμάζετε στον ίδιο τον συγγραφέα;

Ε.Α. Η θεματολογία του και τα μηνύματα που βγαίνουν από τα πολιτικά αυτά κείμενα που είναι δοσμένα με λαμπρό λογοτεχνικό ύφος και καθαρά θεατρική πνοή. Όσο αφορά στον συγγραφέα, θαυμάζω την συνέπειά του και το πολύτιμο συγγραφικό του έργο, που επί σειρά ετών προσφέρει στην ελληνική κοινωνία και όχι μόνο, διότι αρκετά από τα έργα του έχουν μεταφραστεί και εκδοθεί σε ξένες γλώσσες.

Υπήρξαν δυσκολίες κατά τη δραματουργική επεξεργασία του έργου· και ποιες;

Ε.Α. Δεν έγινε καμία δραματουργική επεξεργασία στο έργο, διότι ανεβάσαμε όλο το κείμενο αυτούσιο, ακριβώς όπως είναι γραμμένο στο βιβλίο. Από το κείμενο λοιπόν, είχα καθήκον να ζωντανέψω όλους τους χαρακτήρες του έργου και να μεταφέρω όλα του τα μηνύματα με καταιγιστικούς ρυθμούς. Ήταν δύσκολη πρόκληση και ταυτοχρόνως μεγάλη, δημιουργικά χαρά.

Πότε ανοίγει ένας Κύκλος και πότε κλείνει; Ποια είναι τα στοιχεία που θα μας προϊδεάσουν ότι πλησιάζει το τέλος ενός κύκλου;

Ε.Α. Εξαρτάται… Στην περίπτωσή μας, δυστυχώς ο κύκλος δεν έχει κλείσει ακόμη όπως άλλωστε τονίζει και το έργο. Εύχομαι πάντως τα στοιχεία που θα μας προϊδεάσουν ότι πλησιάζει το τέλος του κύκλου να μην είναι η απόλυτη καταστροφή της χώρας μας, διότι περί αυτού πρόκειται….

Τι είναι αυτό που εμποδίζει να «κλείσει αυτός ο κύκλος»; Θα θέλαμε το σχόλιο σας.

Ε.Α. Είναι ξεκάθαρο: Πρόκειται για τη συνολική κακοδαιμονία της χώρας μας, δηλαδή της κοινωνίας και του καθενός μας ξεχωριστά, εδώ και πολλά χρόνια.

Στο σημείωμά σας αναφέρετε ότι η ηρωίδα του έργου αφηγείται γεγονότα της δικής της ζωής, που καθρεφτίζουν την Ελλάδα· απ’ την μεταπολίτευση μέχρι και σήμερα. Θα θέλατε να μας πείτε ποια είναι αυτά τα στοιχεία;

Ε.Α. Ο συγγραφέας αφηγείται προσωπικά γεγονότα της δικής του ζωής απ’ τη σύγχρονη Ελλάδα, που έχουν σχέση με το δημόσιο βίο, τη χρηστή διοίκηση, την παρακμή, τη διαφθορά, τις διαψεύσεις τής Μεταπολίτευσης εδώ και μισών αιώνα. Βεβαίως όλα αυτά τα γεγονότα τα προσάρμοσα εγώ σ’ εμένα για λόγους καθαρά θεατρικούς.

Ποιο ήταν το κίνητρο που σας οδήγησε να ανεβάσετε ένα τέτοιου είδους έργο που με κύρια στοιχεία την ιστορία της Ελλάδας απ’ την μεταπολίτευση μέχρι σήμερα ;

Ε.Α. Καταρχάς μου άρεσε η αμεσότητα που σε αιχμαλωτίζει μονομιάς: Το ύφος, η πρωτοτυπία των θεμάτων, η μεγάλη ζωντάνια και η θεατρικότητα του κειμένου. Και βέβαια το γεγονός ότι περιγράφει τόσο απλά και με μεγάλη ακρίβεια τα φαινόμενα παρακμής που όλοι βιώνουμε σήμερα στη χώρα μας.

Στο σημείωμά σας παρομοιάζατε την Ελλάδα ως Φοίνικα που αναγεννιέται μέσα από τις στάχτες του. Θα θέλατε να μας το επιχειρηματολογήσετε τι σας κάνει να το πιστεύετε αυτό;

Ε.Α. Αυτό μας διδάσκει η Ιστορία της χώρας μας τόσους αιώνες τώρα: Μέσα από πολέμους και καταστροφές, η πατρίδα μας είχε πάντα την δύναμη να ξαναγεννιέται μέσα από τις στάχτες της σαν τον Φοίνικα. Ελπίζω να ξαναγίνει αυτό: «Να κάνουμε το θαύμα μας πάλι» όπως λέει και ο Αλέξανδρος Αδαμόπουλος στο κείμενο.

Ποια είναι τα μηνύματα που θέλετε να περάσετε στο κοινό που θα έρθει να παρακολουθήσει την παράσταση  «Ο κύκλος που δεν κλείνει…»

Ε.Α. Αλλεπάλληλα μηνύματα για τη μάλλον κακή κατάσταση της χώρα μας εδώ και δεκαετίες. «Ο κύκλος που δεν κλείνει» είναι ένα σπαρακτικό μα και προφητικό μανιφέστο: Απώλεια της Κύπρου, έλλειψη εθνικών στόχων, λάθος προγραμματισμοί, σπατάλες, διαφθορά, οικονομική κρίση, διάλυση της Παιδείας, της κοινωνίας, ανεξέλεγκτες ροές μεταναστών, ολοκληρωτική παρακμή… Ξεκάθαρα μηνύματα, που τα ξέρει, τα βλέπει και τα εισπράττει ο καθένας· αρκεί να ειπωθούν με τ’ όνομά τους.

Ύστερα από δυο πετυχημένες χρονιές του «Ο κύκλος που δεν κλείνει…», όταν σβήνουν τα φώτα και πέφτει η αυλαία ποια είναι τα μηνύματα που έχει εισπράξει το κοινό και τι σας λένε μετά;

Ε.Α. Αυτό είναι το πιο συγκινητικό, που μου δίνει και τη δύναμη να συνεχίσω: Οι θεατές ακούν, βιώνουν, πικραίνονται, θυμώνουν και δίνουν τις δικές τους απαντήσεις.

Πού πιστεύετε ότι οφείλεται η επιτυχία της παράστασης; Παρουσιάζεται για τρίτη φορά, πως την σχολιάζεται όλη αυτή τη επιτυχία και που πιστεύετε ότι οφείλεται;

Ε.Α. Ακριβώς σ’ αυτό που λέμε γενικά στη συζήτησή μας και που περιγράφεται τόσο έντονα στο βιβλίο του Αδαμόπουλου: Στο γεγονός ότι τελικά όλος ο κόσμος πλέον καταλαβαίνει και ταυτίζεται με αυτές τις πικρές αλήθειες, που όσο και αν δεν λέγονται ανοιχτά, δεν είναι δυνατόν να κρυφτούν για πολύ καιρό ακόμη.

Μιλήστε μου για τη θεατρική ομάδα ΕΝ-Α όπως και για τις προηγούμενες παραγωγές

Στο θέατρο ΕΝ-Α και σε σκηνοθεσία δική μου η ομάδα ΕΝ-Α έχει παρουσιάσει τα έργα: «Homo Normalis το πρότυπο τη ‘ομαλότητας’» σε κείμενο δικό μου εμπνευσμένο από το “Άκου Ανθρωπάκο’’ του Β. Ράιχ, “Ο μικρός αδελφός” της Μαριέλλης Σφακιανάκη-Μανωλίδου, “Ο Σιμιγδαλένιος” του Αλέξανδρου Αδαμόπουλου, “ΠΕΕΡ ΓΚΥΝΤ IBSEN+GRIEG” του Ερρίκου Ίψεν, Κάποτε ένας πυροβολισμός του Γιάννη Παπάζογλου, “Η στρίγγλα έγινε αρνάκι;” του Κώστα Παπαπέτρου, “Ταξίδι στην έρημο… προς Βορ(ρ)ά ” του Γιάννη Παπάζογλου, ‘‘Ο κύκλος που δεν κλείνει’’ του Αλέξανδρου Αδαμόπουλου. Επίσης σκηνοθέτησα τις
ταινίες μεγάλου μήκους “ΟΔΟΙΠΟΡΟΣ” σε σενάριο Μαρίας Μπριλή-Καλουτά, “ Το σεντούκι του παππού μου ” σε σενάριο Αλέξανδρου Αδαμόπουλου και “Ταξίδι στην έρημο” σε σενάριο Γιάννη Παπάζογλου.

Σήμερα τι είναι αυτό που σας φοβίζει πιο πολύ και τι σας δίνει δύναμη;

Ε.Α. Δεν μου αρέσει ο απόλυτος υλισμός που κυριαρχεί και μου δίνει δύναμη η ζωή
η ίδια που ποτέ δεν δέχεται να μπει σε καλούπια και να καταστραφεί ολότελα.