Συνέντευξη Δημήτρη Ήμελλου στο GreekAffair : «Η τέχνη όσο πάει γίνεται όλο και ποιο πολύ για λίγους»
Το greekaffair.gr και ο δημοσιογράφος Κυριάκος Τσικορδάνος βρέθηκαν στα καμαρίνια του θεάτρου Αλκυονίς και συνάντησαν το ταλαντούχο ηθοποιό Δημήτρη Ήμελλο για να πραγματοποιήσουν μια συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης.
Σύντομο βιογραφικό
Γεννήθηκε στην Αθήνα. Φοιτητής της Νομικής Σχολής Αθηνών εντάσσεται στο Θεατρικό Εργαστήρι του Β. Διαμαντόπουλου και αργότερα στη Σχολή Δραματικής Τέχνης του Δ. Φωτιάδη, απ’ όπου και αποφοίτησε. Σπούδασε επίσης θέατρο πλάι στο Στ. Λιβαθινό και στην Ακαδημία Θεατρικής Τέχνης της Μόσχας (ΓΚΙΤΙΣ). Ως ηθοποιός έχει συνεργαστεί με την παιδική σκηνή της Νίκης Τριανταφυλλίδη στη “Βασίλισσα του Χιονιού”, με την Άννα Κοκκίνου στην “Ιφιγένεια στη Χώρα των Ταύρων”, με τον Σταύρο Τσακίρη στις παραστάσεις “Οιδίπους επί Κολωνώ” και “Ένας Υπέροχος Κερατάς”, με τον Λευτέρη Βογιατζή και το Εθνικό Θέατρο στους “Πέρσες”, με το Γιώργο Κιμούλη στην “Αντιγόνη” και με το Στάθη Λιβαθινό στις παραστάσεις “Φρεναπάτη”, “Η Νοσταλγός”, “Αγάπης Αγώνας Άγονος”, “Αυτό που δεν Τελειώνει” και “Μήδεια”.
Απόσπασμα
Δημήτρη, θα ήθελα να ξεκινήσουμε την συνέντευξη πιάνοντας το νήμα της ζωή σου από την αρχή και να μου πεις που γεννήθηκες και που μεγάλωσες;
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα. Η πατρίδα μου είναι και από τους δύο μου γονείς, από την Νάξο. Τα καλοκαίρια, Χριστούγεννα, Πάσχα πηγαινω ερχόμασταν εκεί.
Τα εφηβικά σου χρόνια πώς ήταν θυμάσαι καθόλου;
Τα εφηβικά μου χρόνια, στα Ανάβρυτα ήμουν μαθητής, σχολή Αναβρύτων και θυμάμαι την διαδρομή Κυψέλη- Ανάβρυτα. Είχα κάνει και οικότροφος τα πρώτα τρία χρόνια από δώδεκα μέχρι δεκαπέντε. Έμενα επάνω και έβγαινα Σαββατοκύριακα. Τα θυμάμαι πολύ έντονα αυτά τα χρόνια γιατί ήταν ένα σπουδαίο σχολείο εκείνη την εποχή τουλάχιστον, είχαμε εξαιρετικούς δασκάλους ήταν και υψηλού επιπέδου οι μαθητές γιατί τότε έμπαιναν με εξετάσεις μετά καταργήθηκαν και έγιναν κληρώσεις αλλά τότε ήταν ακόμη με εξετάσεις και οι καθηγητές έμπαιναν με εξετάσεις.
Θα ήθελα να μείνουμε λίγο ακόμα στην εφηβική σου ηλικία για να σε ρωτήσω πως θα χαρακτήριζες τον εαυτό σου την εποχή εκείνη; Ζωηρό, ανήσυχο ή ένα εντελώς ήρεμο παιδί;
Πολύ ήρεμο παιδί, δεν ήμουν ποτέ ανήσυχος, ήθελα την ησυχία μου, την ηρεμία μου, δεν ξέρω πως έμπλεξα με τόσο ανήσυχο επάγγελμα… έτυχε τώρα αυτό το πράγμα… αν μου έλεγες τότε, δεν είχα καθόλου στο νου να γίνω ηθοποιός και μάλιστα επειδή έπαιζα και σε θεατρικές παραστάσεις και μου έλεγαν όλοι πότε θα γίνεις; πότε θα γίνεις; εγώ το απεχθανόμουν. Το συνάντησα πολύ αργότερα μετά το Πανεπιστήμιο με έναν άλλο τρόπο, γνωρίζοντας πρώτα ουσιαστικά τον Στάθη Λιβαθινό και μετά τους δασκάλους που έφερε από την Μόσχα όπου έφυγα στο εξωτερικό και πήγα και τους βρήκα και σπούδασα έξω και έτσι ασχολήθηκα σοβαρά με αυτή τη δουλειά.
Δημήτρη, είσαι ένα παιδί που μεγάλωσε το καιρό που τα παιδιά ακόμα έπαιζαν στις αλάνες τότε που όλοι άκουγαν βινύλια και κασέτες; Είναι στιγμές που τις αναζητάς;
Ξέρεις τι; Αναζητώ το χρόνο που είχα τότε, όχι τα βινύλια και τις κασέτες. Υπήρχε χρόνος, υπήρχε ένας τρόπος ζωής που μαζευόμασταν και ακούγαμε μουσική. Τα πάρτι που φτιάχναμε στο σπίτι έπρεπε οπωσδήποτε να έρθει ένας φίλος να έχει δίσκους μαζί, υπήρχε δηλαδή μια χειροποίητη διαδικασία. Τώρα συνήθως μπορεί να βάλεις στο internet κάτι και να παίξει και μόνο του, να φανταστείς ούτε με το CD είχα προσαρμοστεί καλά καλά εγώ ήμουν του βινυλίου βινυλίου.
Σε ποια φάση της ηλικίας σου άρχισες να ανεξαρτητοποίησε εντελώς και να παίρνεις τη ζωή στα χέρια σου;
Άργησα λίγο. Στην πραγματικότητα μετά την επιστροφή, ουσιαστικά όταν αποφάσισα ότι θα γίνω ηθοποιός που τελείωσα το φανταρικό, αλλά ήρθε αρκετά αργά γιατί σπούδαζα πρώτα νομικά, στα 25-26 αποφάσισα να διακόψω τα πάντα από εκεί, να ρίξω μαύρη πέτρα στην νομική και να ασχοληθώ με το θέατρο έτσι τα επόμενα τέσσερα χρόνια στα 30 που επέστρεψα από τη Μόσχα ασχολήθηκα με αυτό το πράγμα έτσι επισταμένα και όταν πια γύρισα πήρα τη ζωή στα χέρια μου επαγγελματικά εννοώ. Μπορούσα να δουλέψω, να διδάξω και να κάνω και παιδί και να τα κάνω και όλα μαζί…
