Συνέντευξη στην ηθοποιό Νικολέτα Καρρά απο τον Κυριάκο Τσικορδάνο για το greekaffair.gr 

“Με τρομάζει πάρα πολύ η κακία που υπάρχει από τους ιδίους τους Ανθρώπους για τα ζώα αλλά και για άλλους Ανθρώπους.

Νικολέτα, θα ήθελα να πιάσουμε λίγο το νήμα της ζωή σου από την αρχή και να μου πεις που γεννήθηκες και που έζησες τα πρώτα σου εφηβικά χρόνια;

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα, η καταγωγή του μπαμπά μου ήταν όμως από την Ιτέα όπου εκεί πήγαινα μόνο διακοπές τα καλοκαίρια. Αλλά ουσιαστικά στην Αθήνα έζησα τα εφηβικά μου χρόνια.

Από μικρή ήσουνα ήρεμο κορίτσι ή σου άρεσε να ανακατεύεσαι με διάφορα πράγματα; Ποιες ήταν οι παρέες που επέλεγες;

Γενικά ήμουνα πολύ κλειστό παιδάκι και χαμηλών τόνων. Η αλήθεια είναι ότι είχα δύσκολη εφηβεία και γενικά φερόμουνα κάπως περίεργα. Παρόλα αυτά όμως δεν έκανα επαναστάσεις οι τρέλες. Τις επαναστάσεις μου θεωρώ τις έκανα πολύ αργότερα. Γενικά όμως ήμουν ένα παιδί ιδιαίτερα ντροπαλό και πολύ μαζεμένο.

Αλήθεια, πως ήταν το περιβάλλον που μεγάλωνες; Υπήρχε μια υγιής και γαλήνια ατμόσφαιρα;  Ήταν αυστηροί οι γονείς μαζί σου και υπήρχε καταπίεση και πειθαρχία;

Οι γονείς μου ήταν αρκετά αυστηροί, βλέπεις ήταν παλαιών αρχών παρόλα αυτά έχω πολύ ωραίες και γλυκές οικογενειακές αναμνήσεις. Με μεγάλωσαν με πάρα πολύ αγάπη! Θυμάμαι ότι μου είχαν και οι δύο τρελή αδυναμία ειδικά απ’ όταν έφυγε ο μπαμπάς, που εγώ ήμουν 8 χρονών, μετά η μαμά μου αφιέρωσε τη ζωή της ολόκληρη σε μένα, οπότε δεν μπορώ να πω ότι στερήθηκα αγάπης και στοργής και θεωρώ ότι μου έδωσαν πολύ σημαντικά εφόδια και οι δυο ξεχωριστά ο καθένας  για την μετέπειτα ζωή μου.

Το «μικρόβιο» της υποκριτικής το καλλιεργούσες από μικρή ή είχες στο μυαλό σου και κάποιον άλλον επαγγελματικό προσανατολισμό που στην πορεία άλλαξε;

Νομίζω ότι από πολύ μικρή είχα κλείσει το μάτι προς τις τέχνες και ενώ ήμουν καλή μαθήτρια θεωρητικά περνούσαν άλλα από το μυαλό μου, είχα καταλάβει ότι ένιωθα μεγάλη έλξη προς τις τέχνες. Δηλαδή, μου άρεσε πάρα πολύ το θέατρο. Έπαιζα μόνη μου στο σπίτι παραστάσεις, φανταζόμουν ότι βρισκόμουν σε καμαρίνι θεάτρου και άλλαζα ρούχα και ότι στην συνέχεια έβγαινα στη σκηνή, επίσης, έβγαινα στη βεράντα και χόρευα,  η ανέβαινα σε καρέκλες και έπαιρνα το μικρόφωνο να τραγουδήσω.

Είχες το καλλιτεχνικό μικρόβιο από μικρή δηλαδή;

Ναι, ναι έτσι αποδείχθηκε και αποδεικνύετε μέχρι και σήμερα.

Στο χώρο της τέχνης υπήρξε κάτι που σε είχε αγγίξει, σε είχε μαγέψει από μικρή, Νικολέτα;

Όχι κάτι συγκεκριμένο. Γενικά όμως όλος αυτός ο χώρος των τεχνών και ενώ ήμουν πολύ ντροπαλό και συνεσταλμένο παιδί ταυτόχρονα την ίδια στιγμή μου άρεσε πάρα πολύ να ανεβαίνω σε καρέκλες και να κάνω show όταν είχαμε κόσμο, ήταν ένα πράγμα θα έλεγε κάνεις πολύ αντιφατικό.

Ήσουν λίγο κόντρα σε αυτό που μου περιγράφεις ως Νικολέτα;

Αυτό που συνέβαινε ήταν αντιφατικό. Στην ζωή μου ακόμη θεωρώ ότι είμαι ένας άνθρωπος με άμυνες και κλειστός χαρακτήρας αλλά αισθάνομαι απελευθερωμένη όταν βρίσκομαι στη σκηνή … κι αυτό είναι μαγικό!

Τα πρώτα σου χρόνια στο χώρο του θεάτρου και στην τέχνη πώς ήταν;  Ήταν εύκολα ή δύσκολα;

Εγώ είχα ξεκινήσει να δουλεύω και ερασιτεχνικά έτσι κι αλλιώς όσο σπούδαζα στο Πανεπιστήμιο, οπότε τα πρώτα χρόνια έκανα πολύ μικρά πράγματα, όχι ιδιαίτερα σημαντικά από υποκριτικής άποψης αλλά ήρθαν έτσι τα πράγματα ώστε δούλευα και πιο πριν. Όταν πια πήρα το πτυχίο μου από το Πανεπιστήμιο, Ελληνική Φιλολογία, αποφάσισα να πάω στη σχολή γιατί μετά πια από τόσα χρόνια πλέον, ήμουν σίγουρη ότι δεν με ενδιαφέρει τίποτα άλλο σαν δουλειά παρά μόνο η υποκριτική. Τότε πήρα το ρίσκο να αφήσω πίσω το πτυχίο μου και να κάνω μια νέα αρχή και είχα δώσει στον εαυτό μια διορία κάποιων χρόνων ώστε εάν πήγαινε καλά θα το συνέχιζα αλλά εάν δεν πήγαινε καλά τότε θα ασχολούμουν με την Ελληνική Φιλολογία.

Νικολέτα, μέσα σε όλα αυτά τα χρονιά της επαγγελματικής σου σταδιοδρομίας ποιος  ρόλος σου θεωρείς σε εκτόπισε και σε πήγε αρκετά βήματα παρακάτω; Ο ρόλος της Μαρίας στο  50 – 50 θα έλεγες ή κάποιος άλλος ρόλος από  κάποια  άλλη σειρά η ταινία που έχει κάνει μέχρι σήμερα;

Γενικά νομίζω ότι μου έχουν έρθει ωραία πράγματα στην επαγγελματική μου καριέρα και με έχουν εξελίξει βήμα βήμα. Δεν θεωρώ ότι κάτι όμως ήταν τόσο δυνατό όσο μου λες εσύ. Γενικά έχω κάνει πράγματα τα οποία ήταν το ένα καλύτερο από το άλλο δηλαδή η Μαρία στο 50/50 ήταν το πρώτο πράγμα που με έκανε γνωστή στο κόσμο.

Από αυτή την άποψη στο λέω σαν εκτόπισμα… στον κόσμο.

Ναι, χμ! Εντάξει όπως το πάρει κανείς, θεωρώ όμως ότι η Τατιάνα που έπαιξα στους Συμμαθητές, κάποια χρόνια αργότερα ήταν πολύ πιο σημαντικό για την εξέλιξή μου γιατί είναι άλλο πράγμα να γίνεσαι γνωστός στο κόσμο, άλλο πράγμα να σε μαθαίνει ο κόσμος με το όνομά σου και να σε ξέρει σαν ηθοποιό, κι άλλο πράγμα να σου δίνονται ρόλοι οι οποίοι είναι στις δυνατότητές σου. Είναι τρία διαφορετικά πράγματα, οπότε αν μπορούσα να θέσω αυτά τα τρία πράγματα διαφορετικά θα έλεγα ναι η Μαρία στο 50/50 με έκανε γνωστή στο κόσμο, η Τατιάνα στους Συμμαθητές με εξέλιξε και πια θεατρικά τα τελευταία χρόνια και ειδικά με την φετινή παράσταση έχω αρχίσει και κάνω πράγματα πιο ενδιαφέροντα.

Μετά από τόσα χρόνια καριέρας στην τηλεόραση, στο σινεμά και στο θέατρο, θεωρείς ότι έχεις ωριμάσει σαν ηθοποιός και ότι στην επαγγελματική σου βαλίτσα κουβαλάς αρκετές εμπειρίες που θα σε προφυλάξουν από τις κακοτοπιές του χώρου;

Κοίταξε δουλεύω πια επαγγελματικά πάρα πολλά χρόνια, επαγγελματικά δηλαδή δουλεύω από το 2001, δηλαδή ζω από αυτή τη δουλειά από το 2001. Όπως και να ‘χει, σαφώς έχω αποκτήσει μια εμπειρία. Νομίζω ότι οι ηθοποιοί που βρίσκονται σε διαδικασία ωρίμανσης πάντα έχουν πράγματα να μάθουν

Ποτέ δεν ολοκληρώνεται. Γενικά οι τέχνες δεν ολοκληρώνονται.  Πάντα έχεις να μάθεις πράγματα, πάντα αποκτάς καινούριες εμπειρίες, πάντα εξελίσσεσαι και έχεις περιθώρια να γίνεσαι καλύτερος. Νομίζω όμως ότι είμαι σε μια φάση που έχω δώσει τις εξετάσεις μου και μπορώ να κάνω επιλογές στη δουλειά μου και να επιλέγω πράγματα τα οποία θα με πάνε παρακάτω ή να λέω όχι όταν θεωρώ ότι κάτι θα με κρατήσει στάσιμη και ότι δεν θα με εξελίξει. Με ενδιαφέρει να κάνω πράγματα διαφορετικά που με προχωράνε και θεωρώ ότι έχω δώσει δείγματα ότι μπορώ να κάνω διαφορετικά πράγματα.

… αυτό είναι το μόνο σίγουρο.

… ευχαριστώ.

Νικολέτα γνωρίζω ότι σε κάποια φάση της ζωής σου έχασες τους γονείς σου, τι σημαίνει η λέξη “γονείς” για την Νικολέτα; 

Γονείς, για μένα, είναι οι άνθρωποι που όπως σου είπα και πριν, μου έδωσαν πάρα πολύ καλές βάσεις για να συνεχίσω τη ζωή μου και να πατάω γερά στα πόδια μου. Αυτό αποδείχθηκε μετά που αναγκάστηκα να μείνω μόνη μου. Γονείς σημαίνει πολύ μεγάλη αγάπη, σημαίνει δίνω τη ζωή μου για τα παιδιά μου. Και εντάξει… οι γονείς δυστυχώς κάποια στιγμή είναι το φυσιολογικό να φύγουν πρώτοι από τα παιδιά, αυτή είναι μια πολύ μεγάλη θλίψη που καλό θα είναι να την περάσουν όλοι γιατί έτσι είναι το φυσιολογικό και όχι το αντίθετο. Εγώ είχα την δυστυχία να τη περάσω σχετικά νωρίς,  τι να κάνουμε…

… σε μια ηλικία θα έλεγες κάπως περίεργη.

Ναι, όμως εγώ είμαι κομμάτι των δυο γονιών μου και θεωρώ ότι έχω κάνει ότι καλύτερο μπορώ για να τους κάνω να αισθάνονται καλά εκεί που βρίσκονται και αυτό είναι που έχει σημασία τελικά.

Θα ήθελα λίγο να μου πεις… τι σου λείπει από τον αγαπητό σου πατέρα και από την αξιοθαύμαστη μητέρα σου;

Εντάξει μια πρόταση δεν μου φτάνει για να σου πω. Σίγουρα μου λείπουν πάρα πολλά πράγματα, ο μπαμπάς ήτανε, όπως και σε όλα τα κορίτσια φαντάζομαι, το πρώτο αντρικό πρότυπο το οποίο και με λάτρεψε… (γέλια)…οπότε νομίζω αυτό τα λέει όλα. Την μητέρα μου την έχασα πολύ μεγαλύτερη. Ακόμη μου λείπουν κάποιες στιγμές και ειδικά η μητέρα μου που έζησα περισσότερα χρόνια μαζί της. Ακόμα αισθάνομαι την ανάγκη να τους είχα εδώ κοντά μου και να μοιράζομαι τη χαρά μου μαζί τους. Είναι κάτι το οποίο δε φεύγει ποτέ νομίζω. Όποιος το έχει ζήσει το καταλαβαίνει. Είναι τα άσχημα της ζωής αυτά, με τα οποία πρέπει να πορευόμαστε γιατί δεν έχουμε επιλογές.

Πιστεύεις ότι μπορεί ποτέ κάποιος να βρεθεί να αντικαταστήσει την αγάπη της μητέρας και την αγκαλιά της… όπως συγχρόνως και την ασφάλεια του πατέρα ; Υπάρχει αντικαταστάτης τους;

Κατά τη δική μου γνώμη όχι, αλλά εγώ σου μιλάω πάντα με βάση τα δικά μου πιστεύω, γιατί μιλάμε ότι υπάρχουν και γονείς σαφώς που δεν έχουν καμία σχέση δυστυχώς με τους δικούς μου τους γονείς. Τώρα στη δική μου περίπτωση νομίζω σαφώς βρίσκεις ανθρώπους να σε αγαπάνε μετά, σαφώς βρίσκεις φίλους οι οποίοι νοιάζονται για σένα, σαφώς έχω τον άντρα μου ο οποίος πραγματικά έχουμε πολύ μεγάλη αγάπη μεταξύ μας και βαθιά και ουσιαστική. Η σχέση όμως των παιδιών με τους γονείς όταν είναι καλή νομίζω ότι είναι μοναδική. Δεν μπορεί να αντικατασταθεί. Είναι μια άλλη σχέση, τι να κάνουμε που… είναι μια πρωτόγονη σχέση, που είναι μοναδική!

Αυτό το καιρό πρωταγωνιστείς στο ΘΕΑΤΡΟ ΧΥΤΗΡΙΟ στην παράσταση  «ΤΙ ΤΡΑΒΑΜΕ ΚΙ ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΜΑΝΕΣ» από το ομώνυμο βιβλίο της Κατερίνας Μανανεδάκη. Πες μου λίγο διαβάζοντας το κείμενο για το ρόλο της μητέρας, τι συναίσθημα ένιωσες εκείνη την στιγμή;

Κατ’αρχάς να πω ότι είναι ένα πολύ καλογραμμένο βιβλίο που γράφει μέσα μεγάλες αλήθειες αλλά με πολύ γλυκό και τρυφερό τρόπο και αυτό είναι που με ενθουσίασε πάρα πολύ. Από την πρώτη στιγμή που το διάβασα και μου προτάθηκε να πρωταγωνιστήσω στην παράσταση, χάρηκα πάρα πολύ αφ’ ενός γιατί είναι κάτι πολύ διαφορετικό και ξένο σε μένα και αυτό ήταν το ενδιαφέρον τελικά σε αυτή τη δουλειά, να κάνεις κάτι που είναι ξένο σε σένα και όχι να κάνεις τον εαυτό σου και αφ’ ετέρου γιατί θεώρησα ότι είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα δουλειά και το να μεταφερθεί ένα βιβλίο στη θεατρική σκηνή έχει πάρα πολύ μεγάλες δυσκολίες αλλά και πολύ μεγάλο ενδιαφέρον, οπότε εμένα όλο αυτό από την πρώτη στιγμή με ιντριγκάρισε πάρα πολύ.

Σαν ρόλος σε δυσκόλεψε μιας και ακόμη δεν έχεις γίνει μητέρα, από ότι γνωρίζω;

Κοίταξε, όλοι οι ρόλοι έχουν δυσκολίες και όλους τους ρόλους μόλις τους δουλέψεις βρίσκεις το τρόπο να τους κάνεις. Προσωπικά είμαι ένας άνθρωπος που δουλεύω πάρα πολύ και γενικά έχω μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στη δουλειά που κάνω από ότι στις δυνατότητες που έχω, οπότε  δεν με τρομάζει τίποτε γιατί ξέρω ότι δουλεύω πολύ και ξέρω ότι αν δεν το βγάλω εις πέρας με το τρόπο που θεωρώ εγώ ότι είναι καλός και άρτιος, δεν θα ηρεμήσω.

Η παράσταση μιλάει για τη σημερινή εργαζόμενη γυναίκα που όταν χτυπήσει το βιολογικό της ρολόι τότε η προσωπική της ζωή της έρχεται λίγο τούμπα, σωστά;

Ακριβώς!

Πες μας μερικά πράγματα.

Λοιπόν, είναι ένα έργο το οποίο μιλάει για το θέμα του παιδιού με πάρα πολύ μεγάλες αλήθειες, τις οποίες δε λένε όλοι σε συζητήσεις στις καθημερινές μας συναναστροφές. Παρουσιάζει τη ζωή μιας γυναίκας η οποία λυσσάει να κάνει παιδί και μετά αφού κάνει το παιδί είναι πάρα πολύ απροετοίμαστη για όλο αυτό γιατί κανείς δεν της έχει πει για όλα τα θέματα που κουβαλάει μαζί το παιδί… γιατί το παιδί κουβαλάει πάρα πολύ μεγάλη χαρά και ευτυχία αλλά κουβαλάει όμως και πάρα πολλά θεματάκια τα οποία φυσικά επισκιάζονται από την ευτυχία που έχεις. Όμως τα θεματάκια αυτά εξακολουθούν να υπάρχουν και αν είσαι απροετοίμαστη σου φαίνονται βουνό. Έτσι λοιπόν έχει να κάνει με το γεγονός ότι ο άντρας… οι άντρες γενικά νιώθουν μια αμηχανία και ανασφάλεια.. και γενικά παρουσιάζονται ανεπαρκείς να βοηθήσουν ενώ οι καημένοι μπορεί να έχουν την όλη  διάθεση να το κάνουν όμως δεν έχουν τη δυνατότητα όσο οι μαμάδες. Από την άλλη παρουσιάζονται τα προβλήματα με τη δουλειά, τα προβλήματα που αντιμετωπίζει μια γυναίκα γιατί ξαφνικά χαλάει η εμφάνισή της, η ψυχολογία της και τα ορμονικά της. Είναι περίεργα και όλα αυτά, οπότε η μαμά βρίσκεται σε μία θέση που πρέπει να αντιμετωπίσει πάρα πολλά πράγματα μόνη της ουσιαστικά μεγαλώνοντας το παιδί της και ειδικά στα πρώτα του βήματα. Ειδικά το πρώτο καιρό, ο οποίος είναι και ο πιο δύσκολος γενικά. Από κει και πέρα, υπάρχουν και λαχτάρες με το παιδί σε διάφορα θέματα που έχουν να αντιμετωπίσουν οι γονείς! Όλα αυτά όμως παρουσιάζονται με ένα πολύ τρυφερό και συναισθηματικό τρόπο και στο τέλος διαπιστώνουμε με κάποιο τρόπο ότι τελικά όντως η ευτυχία είναι τόσο μεγάλη που φαντάζουν μικρά όλα αυτά και η ευθύνη είναι πάρα πολύ μεγάλη.

Νικολέτα το “εγώ πότε θα γίνω μάνα; πότε επιτέλους θα αποκτήσω μωρό;” Πόσο απέχει από την πραγματικότητα σήμερα εν έτη 2019 για μια εργαζόμενη γυναίκα; Θεωρείς είναι εύκολο; Ισχύει αυτό που λένε ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευτυχία από τη μητρότητα;

Προσωπικά δεν έχω κάνει παιδί οπότε απ’ ότι ακούω είναι από τις μεγαλύτερες χαρές ίσως η μεγαλύτερη χαρά που μπορεί να νιώσει ένας άνθρωπος στη ζωή του. Για να το λένε όλοι, μάλλον θα είναι αλήθεια.

…αν πάρουμε λίγο και τα δεδομένα του έργου;

Αυτό θέλω να σου  πω τώρα, στο έργο παρουσιάζονται όλα αυτά αλλά, ξέρεις τι γίνεται; Η γνώμη η δική μου που είμαι και απ’έξω όπως επαναλαμβάνω είναι ότι σε κάθε περίπτωση πάντα κάτι χάνεις κάτι κερδίζεις, σαφώς όταν κάνεις ένα παιδί χάνεις την ελευθερία σου για ένα χρονικό διάστημα, μπορεί να χάσεις λίγο τον εαυτό σου, μπορεί να έχεις προβλήματα στη δουλειά σου, μπορούν να συμβούν διάφορα πράγματα τα οποία δεν τα περιμένεις ή δεν τα σκέφτεσαι όταν έχεις την χαρά της αναμονής του παιδιού, όμως τι να πω, ξέρω ‘γω; αν είναι τόση μεγάλη ευτυχία όσο λένε, όσοι είναι γονείς, μπορεί και να αξίζει το κόπο.

…θα το έλεγες “θυσία”;

Δεν ξέρω αν είναι θυσία μπορεί και να μην είναι θυσία. ‘Εχουμε δει πάρα πολλές γυναίκες που κάνουν παιδί να είναι ευτυχισμένες και να συνεχίζουν τη δουλειά τους.  Πάνε όλα πάρα πολύ καλά. Δεν μπορώ να σου απαντήσω εγώ ακριβώς σε αυτή τη ερώτηση έτσι; γιατί δεν έχω την εμπειρία, κατάλαβες, αν είχα την εμπειρία μπορεί να ήμουν λίγο πιο σαφής αλλά νομίζω όμως το να κάνεις παιδί, όχι… δεν είναι θυσία. Φαντάζομαι ότι αυτό το κάνεις με χαρά δεν το κάνεις με λύπη, άρα δεν θα έλεγα λοιπόν ότι το παιδί θα μπορούσε να θεωρηθεί θυσία.

Η παράσταση «ΤΙ ΤΡΑΒΑΜΕ ΚΙ ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΜΑΝΕΣ»  ποια είναι τα μηνύματα που θέλει να περάσει στο κοινό και ειδικά στα νέα ανδρόγυνα που θα έρθουν να την παρακολουθήσουν;

Η παράσταση απευθύνεται σε όλους ακριβώς επειδή έχει αυτό το γλυκό ρεαλισμό Επίσης απευθύνετα και σε ανθρώπους που δε θέλουν να κάνουν παιδιά κατά τη γνώμη μου. Σαφώς οι άνθρωποι οι οποίοι έχουν κάνει παιδιά βρίσκουν πάρα πολλά στοιχεία από τη ζωή τους και αυτό είναι μία πολύ μεγάλη επιτυχία του έργου γιατί το να έρχεται ένας θεατής και να βλέπει στιγμές από τη ζωή του να διαδραματίζονται στη σκηνή είναι ένα τεράστιο στοίχημα για οποιαδήποτε παράσταση και για οποιοδήποτε έργο κατά τη γνώμη μου. Επειδή παρουσιάζονται τα πάντα, νομίζω ότι απευθύνεται σε όλο το κόσμο.

Τι είδους παράσταση είναι το «ΤΙ ΤΡΑΒΑΜΕ ΚΙ ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΜΑΝΕΣ»  και ποια τα πλεονεκτήματα που έχει η θεατρική παράσταση;

Ναι, είναι μια παράσταση κωμωδία θα λέγαμε, τα πλεονεκτήματα τα είπαμε όλα, έχει μία ειλικρίνεια γενικά σε αυτά που λέει. Ξαναλέμε ότι πρόκειται για ένα βιβλίο έτσι;…οπότε το έργο έχει γραφτεί πάνω σε βιβλίο.

…θεωρώ όμως ότι είναι μέσα από τη ζωή βγαλμένο.

Ακριβώς! Η σεναριογράφος Κατερίνα Μανανεδάκη έχει γράψει με βάση τη προσωπική της εμπειρία με ένα γλυκύτατο ρεαλισμό. Αυτό νομίζω ότι είναι το πολύ δυνατό σημείο εκτός βέβαια από το cast, το οποίο είναι εξαιρετικό. Είχαμε τη χαρά να έχουμε μια πολύ ωραία ομάδα φέτος, έχουμε ένα πολύ ωραίο σενάριο και μια πολύ ωραία θεατρική απόδοση του Πάνου Αμαραντίδη και της Ελένη Λευθεριώτη και μια πολύ μεγάλη αγκαλιά από τους σκηνοθέτες μας Βάσια Παναγοπούλου και Πάνο Αμαραντίδη.

Η Νικολέτα βλέπει στοιχεία του χαρακτήρα τής μητέρα της  στο ρόλο που υποδύεται;

Ναι.. ( γέλια). Νομίζω ότι όλες οι μανούλες πάνω κάτω περίπου το ίδιο είναι με το παιδί τους. Μπορεί ο πρώτος πανικός του μωρού να μην είναι ο ίδιος πάντα… δεν ξέρω. Κάποιες λίγο πιο ψύχραιμες, κάποιες λιγότερο, κάποιες λίγο πιο προετοιμασμένες, κάποιες λιγότερο, όμως πάνω κάτω η λατρεία που έχουν όλες για τα παιδιά τους,  φαντάζομαι ότι είναι κοινή, όταν μιλάμε για φυσιολογικές καταστάσεις πάντα έτσι; Νομίζω και εγώ αν κάποια στιγμή κάνω παιδί κάπως έτσι θα είμαι! ( Γέλια)

Από όσο γνωρίζω ακόμα δεν έχει έρθει ο πελαργός για εσένα και τον Φώτη, σωστά; 

Όχι ,όχι.

θεωρείς ότι είναι μια καλή πρόβα και για σένα αυτή η παράσταση για να καταλάβεις λίγο « ΤΙ ΤΡΑΒΑΝΕ ΟΙ ΜΑΝΕΣ» και να μπεις έστω και εικονικά στο πετσί μιας πραγματικής εργαζόμενης μητέρας ;

Ναι, θα μπορούσε. Η αλήθεια είναι ότι και εγώ μέσα από αυτό το έργο έχω μάθει πάρα πολλά πράγματα, που όντως δε τα συζητάει κανείς και μάλιστα όταν μιλάμε με φίλες μου που έχουν παιδιά και τους λέω για το έργο ή ακόμη και φίλες μου που έχουν έρθει και έχουν δει το έργο, αναγκάζομαι να τους πω ατάκες από το έργο, “Παιδιά!! γιατί τόσο καιρό μου λέτε άντε κάνε ένα παιδάκι, κάνε ένα παιδάκι και δεν μου λέτε όλα αυτά τα υπόλοιπα;” Βάζουν τα γέλια και μου λένε μα αφού ακόμα και στο έργο φαίνεται ότι είναι μεγάλη ευτυχία…ναι, είναι μεγάλη ευτυχία αλλά γιατί δεν μου τα έχετε πει ούτε εσείς; Αυτή η ατάκα υπάρχει και στο έργο, “Για ποιο λόγο μου τα λέτε όλα τώρα που ετοιμάζομαι να γίνω μάνα και μου τα λέτε και τώρα που έχω κάνει παιδί και δεν μου τα λέγατε πιο πριν τουλάχιστον να ξέρω τι με περιμένει.”

Η αλήθεια είναι λοιπόν ότι από το έργο έχω αντιληφθεί πάρα πολλά πράγματα που με έχουν τρομάξει μέχρι ένα σημείο, όμως από την άλλη είναι καλύτερα να ξέρεις την αλήθεια πριν σου συμβεί κάτι από το να είσαι απροετοίμαστος. Εγώ τουλάχιστον έτσι λειτουργώ. Προτιμώ να γνωρίζω για κάτι πριν συμβεί.

… αυτός ο φόβος σ’ έχει τρομάξει σε βαθμό να μην θέλεις ένα παιδί;

…όχι, δεν θα έλεγα με έχει τρομάξει τόσο πολύ. Σαφώς με έχει προβληματίσει αλλά…όχι δεν με έχει τρομάξει τόσο πολύ.

Ποιοι είναι οι υπόλοιποι συντελεστές της παράστασης «ΤΙ ΤΡΑΒΑΜΕ ΚΙ ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΜΑΝΕΣ»  

Οι υπόλοιποι συντελεστές είναι ο Τόνυ Δημητρίου, ο οποίος κάνει τον άντρα μου, τον άντρα της Μαρίνας δηλαδή, η Ελένη Καρακάση και η Κατερίνα Δημητρόγλου είναι οι φίλες της μαμάς οι οποίες αυτές ακούνε και λένε.. “μα γιατί δεν μου τα λέγατε πριν”. Η Σόφη Ζανίνου είναι η μαμά, η Ελένη Τζώρτζη είναι η πεθερά η οποία έχει έτσι μια μεγάλη αγάπη στο γιο της και όχι ιδιαίτερη συμπάθεια στη νύφη. Επίσης η μαμά της Μαρίνας τα ακούει, επίσης της λέει γιατί μου έλεγες ότι τα παιδιά είναι τόση ευτυχία και εγώ τραβάω όλο αυτό το ζόρι τώρα και ο  Γιώργος Μπανταδάκης ο οποίος παίζει το γιατρό το γυναικολόγο και έναν άλλο ρόλο έκπληξη που θα τον δείτε στο θέατρο.

Αλήθεια ποιος είναι ο στόχος σου; Που θες να φτάσεις μέσα από την υποκριτική;

Πού θέλω να φτάσω; Δεν ξέρω που θέλω να φτάσω, όσο πιο μακριά γίνεται, θέλω να παίξω πράγματα… όσα πιο πολλά μπορώ, όσο πιο ενδιαφέροντα!

…υπάρχει κάποιος ρόλος ή κάποια συνεργασία που θες να πραγματοποιήσεις στο μέλλον;

Φυσικά και υπάρχουν. Δεν μπορώ να τα πω όμως γιατί μπορεί να αδικήσω κάτι άλλο, κάποιο άλλο έργο ή μπορεί να αδικήσω κάποιον άλλο συνάδελφο.

… μπορείς να μου πεις κάποιο άλλο ρόλο που θα ήθελες να κάνεις έστω;

…ναι φυσικά και θα σου πω ένα ενδεικτικά επειδή με ρωτάς. Ένας ρόλος μεγάλος που μου αρέσει πάρα πολύ είναι η  Εντα Γκάμπλερ που θεωρώ ότι μου ταιριάζει και που έχω βάλει στοίχημα με τον εαυτό μου ότι κάποια στιγμή θα το κάνω. Θα ήθελα να δουλέψω και με κάποιους συναδέλφους πάρα πολύ που δεν έχει τύχει να δουλέψω ακόμα θεατρικά. Σιγά-σιγά.

Η Νικολέτα είναι άνθρωπος που πιστεύει στο Θεό και στους Αγίους μας ή ανήκεις στην κατηγορία που δηλώνουν άθεοι;

Μάλιστα, να μία καλή ερώτηση. Γενικά μεγάλωσα σε μια οικογένεια η οποία πίστευε πάρα πολύ, ήταν πολύ της εκκλησίας. Πήγαινα και εγώ πάρα πολύ στην εκκλησία. Μεγαλώνοντας ξεκίνησα να το ψάχνω έτσι λίγο μόνη μου. Πιστεύω σαφώς ότι υπάρχει κάτι πάνω από εμάς από την άλλη όμως θέλω να σου πω ότι πιστεύω πάρα πολύ ότι ο Θεός με κάποιο τρόπο κρύβεται μέσα στους ανθρώπους και τι εννοώ με αυτό; Υπάρχουν Άνθρωποι οι οποίοι πουλάνε τα υπάρχοντά τους για να βοηθήσουν άλλους ανθρώπους. Υπάρχουν Άνθρωποι οι οποίοι πεινάνε και δίνουν σε ανθρώπους και ζώα να φάνε. Υπάρχουν Άνθρωποι οι οποίοι αφιερώνουν τη ζωή τους σε Ανθρώπους που το έχουν ανάγκη. Θεωρώ ότι αυτοί οι Άνθρωποι είναι μικροί θεοί. Οπότε αν θέλω να κάνω έτσι μία του κατ’ εικόνα και κατ’ ομοίωση, τέλος πάντων που λέει και η θρησκεία, αν είναι να κάνω ένα παραλληλισμό, θα σου έλεγα αυτό, ότι όλοι οι Άνθρωποι κρύβουν ένα μικρό Θεό μέσα τους.

Καλό θα ήταν λοιπόν να ψάξουμε να βρούμε το Θεό μέσα μας και όχι γύρω μας, πάνω μας, δεξιά, αριστερά και ότι όλοι έχουμε πολύ μεγάλη δύναμη μέσα μας και πολύ μεγάλη αγάπη και αν κάνουμε ένα ψάξιμο στον εαυτό μας νομίζω τότε θα έρθουμε πολύ κοντά στο Θεό.

Όποια έννοια και να του δίνει ο καθένας, είτε του δίνει την έννοια του Χριστού, ή του Βούδα ή του Σύμπαντος, είτε δεν ξέρω σε τι μπορεί να πιστεύει ο κάθε Άνθρωπος, νομίζω ότι όλα ξεκινάνε από το ψάξιμο στον εαυτό μας… αυτό νομίζω… πως όλα ξεκινάνε από εκεί.

Τι είναι αυτό που σε φοβίζει περισσότερο σήμερα; Και τι είναι αυτό που σου δίνει δύναμη να προχωρήσεις σε ότι και αν κάνεις;

Με φοβίζουν βασικά τα θέματα υγείας πάρα πολύ δηλαδή οι αρρώστιες με φοβίζουν, με τρομάζουν και με τρομάζει το ότι βλέπω ανθρώπους μεγάλης ηλικίας να είναι αβοήθητοι. Γενικά θλίβομαι πάρα πολύ με ανθρώπους ηλικιωμένους οι οποίοι είναι σε άσχημη κατάσταση οικονομική, υγείας και είναι αβοήθητοι. Με τρομάζει πάρα πολύ η κακία που έχει αρχίσει να φαίνεται τα τελευταία χρόνια από τους Ανθρώπους απέναντι στα ζώα και απέναντι σε Ανθρώπους.  Γενικά όλη αυτή η εκτόνωση, ειδικά που βλέπω στα social media, δεν καταλαβαίνω που ήταν κρυμμένη τόσα χρόνια.

… τι θεωρείς ότι φταίει σε αυτό Νικολέτα;

…δεν ξέρω. Πραγματικά είναι κάτι που προσπαθώ να το εξηγήσω. Βλέπω μία κακία από τους Ανθρώπους για άλλους Ανθρώπους, η οποία είναι διάχυτη πια και πραγματικά προσπαθώ να καταλάβω που κρυβόταν τόσα χρόνια και πώς δεν την είχαμε αντιληφθεί. Θα μου πεις είχαμε αντιληφθεί κάποια πράγματα αλλά σε τόσο μεγάλο βαθμό. Δεν το περίμενα. Δε ξέρω γιατί συμβαίνει αυτό… είναι δύσκολες οι εποχές; ο κόσμος περνάει οικονομικά προβλήματα και θέλει να εκτονωθεί με κάποιο τρόπο; δεν έχει ενδιαφέροντα; δεν έχει την άνεση να έχει ενδιαφέροντα; δεν ξέρω, προσπαθώ να καταλάβω τι φταίει ακριβώς. Με στεναχωρεί τελικά πολύ όλο αυτό.

Την Νικολέτα την επηρεάζουν  εύκολα εξωτερικές επιρροές ώστε να της αλλάξουν ή να της καθορίσουν την πορεία της ζωής της;

Συγκεκριμένοι άνθρωποι ναι, θα μπορούσαν. Ο άντρας μου που του έχω τεράστια εμπιστοσύνη και εκτιμώ την γνώμη του περισσότερο από τη γνώμη κάθε άλλου, ναι, θα μπορούσε να με επηρεάσει σε ένα βαθμό.

Γενικά μου αρέσει να ακούω απόψεις άλλων, αλλά τις περισσότερες φορές δεν αλλάζει η γνώμη μου, πρέπει να σου πω, κρατώ αυτό που θεωρώ ότι πρέπει να κρατήσω, αν εγώ μέσα ξέρω ότι η σωστή απόφαση είναι μια συγκεκριμένη θα το κάνω αλλά θα πάρω γνώμες άλλων με την έννοια ότι στο πίσω μέρος στο μυαλό μου θα έχω και ένα plan B ας πούμε.

Ο άντρας μου ίσως είναι ο μόνος που μπορεί να με επηρεάσει ως ένα βαθμό, όχι σε όλα και πάντα αλλά είναι ο μόνος που ίσως κάποιες φορές θα μπορούσε και να μου αλλάξει τη γνώμη.

Αν ήσουν δημοσιογράφος και έπαιρνες από τον εαυτό σου συνέντευξη τι ερώτηση θα του έκανες;

Αυτή είναι πάρα πολύ δύσκολη ερώτηση… ( Γέλια) και δεν μου την έχουν κάνει ποτέ. Με πιάνεις απροετοίμαστη… τι ερώτηση;  Τι θα ήθελα να αλλάξω στον εαυτό μου, αυτό θα με ρώταγα!

…ωραία, τι θα ήθελες να αλλάξεις στον εαυτό σου;

Θα ήθελα να σταματήσω να είμαι τόσο υπέρ-αναλυτική με όλους τους ανθρώπους και τις καταστάσεις γύρω μου. θα ήθελα να σταματήσω να είμαι τόσο ενοχική και να σταματήσω να τα περνάω όλα τόσο βαθιά μέσα μου, γιατί η ζωή είναι πάρα, πάρα πολύ μικρή και το να περνάς οτιδήποτε συμβαίνει γύρω σου μέσα σου βαθιά σε φθείρει χωρίς να το καταλάβεις. Είναι κρίμα να χαλάμε την ψυχολογία μας για κάτι το οποίο αντικειμενικά είναι μικρότερο από ότι φαντάζει στα δικά μας μάτια και να το μεγεθύνουμε και να αποτελεί για μας εμπόδιο για να προχωρήσουμε και να συνεχίσουμε παρά κάτω… αυτό!

Όταν δεν είσαι θέατρο τον ελεύθερο σου χρόνο πώς τον περνάς;

Διάφορα πράγματα, μου αρέσει να βλέπω ταινίες, κάνω γυμναστική, μου αρέσει να μαγειρεύω, μου αρέσει να βλέπω φίλους και να πηγαίνω για φαγητό, μου αρέσει να τραγουδάω, κάνω μαθήματα τραγουδιού εδώ και τρία χρόνια. Γενικά η ζωή μου περιφέρεται γύρω από τις τέχνες πάντως και όταν δεν κάνω θέατρο, πάλι η ζωή μου περιστρέφεται γύρω από αυτό το αντικείμενο.

Κλείνοντας αυτή την πολύ όμορφη συνέντευξη, θα ήθελα να μου πεις εκτός από την θεατρική παράσταση «ΤΙ ΤΡΑΒΑΜΕ ΚΙ ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΜΑΝΕΣ» στο Χυτήριο, υπάρχουν πράγματα που κουβεντιάζεις για το καλοκαίρι ή τον επόμενο χειμώνα;

Είναι πάρα πολύ νωρίς ακόμα. Προς το παρόν, απολαμβάνω αυτό που κάνω στο θέατρο Χυτήριο.

…Θα ήθελα να αναφέρουμε ποιες μέρες και τι ώρες παίζεται.

Παίζουμε Παρασκευή – Σάββατο στις 9:00μμ και Κυριακή στις 6:30μμ

… και μέχρι πότε θα πάει η παράσταση;

Θεωρητικά λέμε μέχρι την Κυριακή των Βαϊων, αλλά θα δούμε. Υπάρχουν και άλλες συζητήσεις για άλλα πράγματα, δεν μπορώ να πω κάτι αυτή τη στιγμή, θεωρητικά για όλο το χειμώνα.

Νικολέτα  ευχαριστώ πάρα πολύ που αφιέρωσες  λίγο από το χρόνο σου για τη συνέντευξη στο greekaffair.gr

Εγώ ευχαριστώ πολύ. Ήταν πολύ ωραία!