Ύψωση Τιμίου Σταυρού: Τα έθιμα και οι παραδόσεις

Στις 14 Σεπτεμβρίου η Εκκλησία μας γιορτάζει την Ύψωση του Τιμίου Σταυρού με ιδιαίτερη λαμπρότητα και στις εκκλησίες, ψάλλεται, το απολυτίκιο «Σώσον Κύριε τον λαόν σου…» και στους πιστούς μοιράζονται κλώνοι βασιλικού, έθιμο του πιστού λαού μας

Ο μυρωδάτος βασιλικός, όπως, πιστεύει, ο λαός μας φύτρωσε εκεί ακριβώς που ήταν ο Τίμιος Σταυρός απ’ τις σταλαματιές του Άγιου Αίματος του Χριστού. Για τον αγιασμένο βασιλικό (το σταυρολούλουδο), ο λαός μας, πιστεύει πως έχει αρκετές θεραπευτικές και θαυματουργικές ικανότητες, και το φυλάει στο εικονοστάσι.

Με τούτο τον βασιλικό, οι νοικοκυρές συνηθίζουν να φτιάχνουν το προζύμι της χρονιάς. Στην περιοχή του Πηλίου, τον βασιλικό για το προζύμι οι γυναίκες τον παίρνουν από τον στολισμένο Σταυρό.
Αυτόν τον βασιλικό, μάλιστα, συχνά τον τοποθετούνε σ’ ένα βαζάκι με νερό για να βγάλει ρίζες, ώστε να τον φυτέψουνε ξανά κι από το ίδιο τούτο το φυτό να πάνε τα κλωναράκια την επόμενη χρονιά, τέτοια μέρα, στην εκκλησιά.

Με τον βασιλικό (το σταυρολούλουδο) και με τον αγιασμό της μέρας αυτής φτιάχνουν το νέο προζύμι.

Η μέρα αυτή, αποτελεί και χρονικό σταθμό για τις αγροτικές ασχολίες.

Σε μερικούς μάλιστα τόπους η 14η Σεπτεμβρίου λαμβάνεται ως αρχή και ως τέρμα για τις μισθώσεις των εργατών, των βοσκών κ.τ.λ.. Σταματούν τώρα οι καλοκαιρινές συνήθειες, όπως ο μεσημεριανός ύπνος και το δειλινό γεύμα, που τις έκανε μέχρι τώρα απαραίτητες η μεγάλη καλοκαιρινή μέρα. Κυρίως στην Αίγινα, συνηθίζουν την ημέρα αυτή να κηδεύουν τον Λειδινό και να τον θρηνούν, με μιμιτική παράσταση, που έχει πιθανότατα αρχαία καταγωγή.

Άλλοτε ήταν γιορτή γυναικών, αλλά σήμερα προετοιμάζεται από τις γυναίκες και τελείται από τα παιδιά. Με πανιά και άχυρα κατασκευάζουν ανδρική μορφή και την εκθέτουν σαν σε κηδεία, ανάβουν κεριά και τη μοιρολογούν. Το είδωλο είναι σε φυσικό μέγεθος και αρχικά η παράσταση δεν αφορούσε το δειλινό, αλλά κάτι πολύ πιο σοβαρό, την εξαφάνιση της βλάστησης και την αναγέννησή της την άνοιξη, όπως και στις ανάλογες εαρινές τελετές.  Έτσι, φαίνεται ότι το είδωλο έχει ολοφάνερα φαλλική μορφή.
«Ο Λειδινός είναι ένα φθινοπωρινό αγροτικό, φαλλικό έθιμο, με συμβολικό χαρακτήρα και διάχυτο το περίφημο σατιρικό πνεύμα του Διονύσου, που από αρχαιοτάτων χρόνων, μέχρι και σήμερα αναβιώνει στην Αίγινα».

Πάλι θα ρθεις, Λειδινέ μου
Με του Μάρτη τις δροσιές
Με τ’ Απριλη τα λουλούδια
Τσαι του Μάη τις δουλειές…
Ήρθε η ώρα να μας φύγεις,
πάαινε εις το καλό,
τσαι με το καλό να έρθεις
τσ’ όλους να μας βρεις γερούς…

«Η ιερότητα της μέρας αυτής, συντελεί, ώστε να γίνονται τότε οι προετοιμασίες για τη σπορά που πλησιάζει, και κυρίως η ευλόγηση του προορισμένου γι’ αυτήν εκλεκτού σπόρου. Για τον σκοπό αυτόν στέλνουν στην εκκλησία πολυσπόριο, μείγμα από όλα τα είδη των σπόρων, για να λειτουργηθούν και να ευλογηθούν.

Υπάρχει η συνήθεια – οι γεωργοί – από το τελευταίο δεμάτι στάχυα, όταν θερίζουν, να πλέκουν με τέχνη μια ωραία δέσμη, το χτένι ή τον σταυρό, που την κρεμούν στο εικονοστάσι του σπιτιού. Όταν έρθει ο καιρός της σποράς, τότε τους κόκκους του σιταριού της δέσμης αυτής, που έχουν ήδη ευλογηθεί την ημέρα της Υψώσεως του Σταυρού στην εκκλησία, τους ανακατεύουν με τον σπόρο».
Τέλος «Από τη μέρα αυτή και οι ναυτικοί σταματούν τα μακρινά ταξίδια, όπως συμβουλεύει και η κοινή παροιμία: Του Σταυρού, σταύρωνε και δένε, ή του Σταυρού κοίτα και του Άη-Γιωριγού, ξεκοίτα».

Την ημέρα της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού γιορτάζουν τα ονόματα: Θεοκλής, Θεοκλέας, Θεόκλεια, Σταύρος, Σταύρακας, Σταυράκιος, Σταυρής, Σταυριανός, Σταυράκης, Σταυρούλα, Σταυριανή, Σταυρίνα, Σταυρία.